The king of War นิยาย บท 313

“พี่เฉิน!”

พอเห็นคนที่มายืนขวางอยู่ตรงหน้า อ้ายหลินก็ตะโกนออกมาด้วยความดีใจ

“หยางเฉิน!”

หลังจากที่เมิ่งเทียนเรียวเห็นหน้าหยางเฉิน ก็ทำหน้าตกใจทันที

จนถึงตอนนี้ เขาถึงได้รูปตัวว่า ตอนแรกที่อ้ายหลินเจอเขา เธอก็ได้ถามเขาว่าเป็นคนที่พี่เฉินส่งมารึเปล่า

ที่แท้ “พี่เฉิน” ที่เธอพูดถึงก็คือหยางเฉินนี่เอง!

“พี่ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

หยางเฉินหันหน้าไปถามอ้ายหลิน

อ้ายหลินส่ายหน้า “ถ้าคุณมาช้าแม้แต่ก้าวเดียว ไม่แน่ฉันอาจจะเป็นอะไรไปแล้วก็ได้

“ไหนนัดกันว่าจะมาถึงที่สนามบินตอนสิบโมงไม่ใช่เหรอครับ?”

หยางเฉินมองไปที่นาฬิกาข้อมือ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นี่มันเพิ่งเก้าโมงห้าสิบเองนะครับ!”

อ้ายหลินผายมือออกอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน เครื่องบินมันมาถึงก่อนเวลานี่”

พอเห็นหยางเฉินกับอ้ายหลินที่กำลังพูดหยอกล้อกัน สีหน้าของเมิ่งเทียนเรียวก็ได้บึ้งตึงไปแล้ว ในใจกำลังรู้สึกโกรธมาก

เมื่อคืนพอหยางเฉินออกไปหลังจากทำลายมือของเมิ่งฮุยแล้ว เขาก็พาเมิ่งฮุยวิ่งหาโรงพยาบาลไปทั่ว แต่ก็ไม่มีหมอคนไหนที่สามารถรักษาได้เลย

ยังดีที่เมื่อเช้าคุณหมอหวางบอกเขาว่า บางทีอ้ายหลินอาจจะรักษามือของเมิ่งฮุยได้ ถึงทำให้ความหวังในใจของเขาเกิดขึ้นอีกครั้ง

เขาถึงขั้นกำลังวางแผน ว่าจะทำยังไงให้เมิ่งฮุยสามารถกลับเข้าตระกูลได้อีกครั้งแล้ว

แต่มาตอนนี้ จู่ๆ ก็ได้รู้ว่า หมอเพียงคนเดียวที่สามารถรักษมมือของลูกชายให้หายได้ กลับมีความพันธุืที่ดีกับหยางเฉินซะได้

ความแตกต่างมากมายของก่อนหลัง มันทำให้เขารู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาทันที

“ไปกันเถอะ!”

หลังจากที่ทั้งคู่ทักทายกันเสร็จ หยางเฉินก็ตั้งใจที่จะพาอ้ายหลินไปที่โรงพยาบาล

“รอเดี๋ยว!”

จู่ๆ เสียงของเมิ่งเทียนเรียวก็ดังตามหลังทั้งคู่มา “หยางเฉิน ให้เพื่อนของคุณไปรักษาให้ลูกของผม แล้วความแค้นระหว่างคุณกับตระกูลเมิ่งก็จะถือเป็นอันสิ้นสุดลงทันที!”

เมื่อคืน หยางเฉินได้บุกเข้าไปในตระกูลเมิ่ง จากนั้นบรรดาตระกูลเศรษฐีสูงสุดของมณฑลเจียงผิงก็มาเยือนที่ตระกูลเมิ่ง แม้แต่ตระกูลหานยังอยากที่จะเปิดศึกกับตระกูลเมิ่งเลย

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สำหรับตระกูลเมิ่งแล้ว มันถือเป็นความอัปยศที่ใหญ่หลวงมาก

ถึงแม้เมื่อคืนจะยอมอ่อนข้อให้หยางเฉิน แต่มันก็ไม่ได้แปลว่า ตระกูลเมิ่งจะยอมแพ้ซะหน่อย

ตอนนี้ เมิ่งเทียนเรียวนั้นได้แสดงออกมาว่า ขอแค่อ้ายหลินยอมรักษาให้เมิ่งฮุย ความแค้นในครั้งนี้ก็จะถือว่าแล้วกันไป

แต่ว่า หยางเฉินจะไปเกรงกลัวการเอาคืนของตระกูลเมิ่งได้ยังไง?

หยางเฉินหยุดเดิน หันไปทางเมิ่งเทียนเรียว หรี่ตาแล้วพูดไปว่า “มือสองข้างของลูกคุณ มันถูกผมทำลาย ตอนนี้ คุณกลับมาขอให้เพื่อนของผมไปช่วยรักษาให้ลูกชายคุณ แล้วคุณคิดว่า ผมจะยอมรึไง?”

“หยางเฉิน แกอย่าให้มันมากเกินไปนะ!”

“ฉันยอมรับ ว่าแกมันแกร่งมาก และมีคนอีกมากมายที่พร้อมจะเปิดศึกกับตระกูลเมิ่งเพื่อแก”

“แต่ว่า มันจะยังไงต่อล่ะ ตระกูลเมิ่งของฉันเป็นถึงตระกูลเศรษฐีสูงสุดในเมืองเอก แล้วจะไปกลัวการเปิดศึกได้ยังไง?”

“ต่อให้มีการทำสงครามขึ้นจริง แกมั่นใจเหรอว่า พวกตระกูลที่ยอมเปิดศึกกับตระกูลเมิ่งเพื่อแกนั้น จะชนะได้จริงๆ?”

“การที่ตระกูลเมิ่งของฉันสามารถยืนหยัดอยู่ในเมืองเองได้นานขนาดนี้ คิดว่าจะมีภูมิหลังที่ธรรมดารึไง? ตระกูลที่คบหากัน ก็มีไม่น้อย ถ้าต้องเปิดศึกกันจริง ใครกันแน่ที่จะแพ้ ก็ยังไม่มีใครรู้!”

เมิ่งเทียนเรียวตาแดงก่ำ พูดพร้อมกับกัดฟันไปว่า “ขอแค่เพื่อนของแกยอมรักษามือของลูกชายชั้นให้หาย ความแค้นทั้งหมด ก็ถือว่าสิ้นสุดทันที!”

จากการที่ถูกตั้งชื่อด้วยเทียนเรียว ก็ยืนยันได้แล้ว ว่าเมิ่งหมเย่นั้นคาดหวังในตัวเขาแค่ไหน

เมิ่งเทียนเรียวนั้นถือว่าเป็นคนที่มีความสามารถมากๆ ของตระกูลเมิ่งจริง เพียงแต่ เขานั้นมั่นใจและหลงตัวเองจนเกินไป

คำพูดที่เขาพูดมานั้น มันค่อนข้างจริง หยางเฉินไม่ได้รู้สึกสงสัยเลยสักนิด ถ้าต้องทำสงครามกันจริง ก็น่าจะมีตระกูลมากมายยอมช่วยตระกูลเมิ่งจริง

แล้วมันจะยังไงล่ะ?

ตระกูลพวกนั้น ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องพึ่งพาซะหน่อย!

“ตั้งแต่วันนี้ไป ในเมืองเจียงโจว ไม่อนุญาตให้คนของตระกูลเมิ่งปรากฏตัวเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น ตาย!”

แววตาของหยางเฉินค่อยเคร่งขรึมลงไป “นอกจากนี้ กิจการทั้งหมดของตระกูลเมิ่งที่อยู่ในเมืองเจียงโจว ก็ห้ามมีอยู่เหมือนกัน ภายในสามวัน กิจการทุกอย่างของตระกูลเมิ่ง ต้องหายสาบสูญไปให้หมด!”