The king of War นิยาย บท 317

“เสี่ยวซี ฉันเป็นแม่แกนะ แม่ที่อุ้มท้องแกมาสิบเดือนและคลอดแกออกมา แกมาสงสัยฉันได้ยังไงกัน? แกทำให้หัวใจของแม่แหลกสลาย”

น้ำตาของโจวยู่ชุ่ยนึกจะไหลก็ไหลได้มาแต่ไหนแต่ไร เธอกำหมัดข้างหนึ่งและทุบตำแหน่งหัวใจตัวเอง พร้อมทำท่าเจ็บปวดรวดร้าวแทบอยู่ไม่ไหว “แกจะด่าฉันจะตีฉันก็ได้ แต่แกจะทำร้ายจิตใจฉันแบบนี้ไม่ได้”

“ฉันแต่งงานกับพ่อแกสิบกว่าปี มีลูกเป็นแกกับเสี่ยวยี เมื่อก่อนฉันไม่ได้ทำหน้าที่แม่เลยก็จริง แต่ฉันก็เปลี่ยนแปลงตัวเองมาโดยตลอด”

“ตอนนี้แกกลับสงสัยแม่แท้ๆของแกเพราะผู้ชายคนเดียว ต้องให้ฉันควักหัวใจออกมาใช่มั้ยแกถึงรู้ว่าฉันไม่ได้หลอกแก”

โจวยู่ชุ่ยเล่นละครตบตาได้สมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะเป็นท่าทางหรือคำพูด เธอควบคุมน้ำหนักได้ดีมาก

แต่ครั้งนี้ฉินซีไม่ใจอ่อน เธอพูดขึ้นทั้งตาแดงๆ “แม่ทำอะไรไว้บ้าง ตอนนี้หนูไม่อยากเถียงด้วย พี่อ้ายบอกว่าเธอมั่นใจว่าจะทำให้พ่อฟื้นขึ้นมาภายในหนึ่งอาทิตย์”

“หนูเชื่อว่าหลังจากพ่อฟื้นแล้ว ความจริงทุกอย่างก็จะกระจ่างเอง ถึงตอนนั้นถ้าเรื่องที่เกิดขึ้นกับพ่อแม่มีส่วนเกี่ยวข้องจริงๆ หนูจะไม่ใจอ่อนเมตตาปรานีอีกเป็นอันขาด”

“เห็นแก่ที่เป็นแม่ลูกกันมายี่สิบกว่าปี หนูเตือนด้วยความหวังดีนะคะ ถ้าแม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องของพ่อจริงๆ ในฐานะลูกสาว หนูหวังว่าแม่จะไปมอบตัว”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินซีมีท่าทีแข็งกร้าวขนาดนี้กับโจวยู่ชุ่ย แม้แต่หยางเฉินยังประหลาดใจ

ส่วนโจวยู่ชุ่ย ในใจลนลานสุดๆ

อีกหนึ่งอาทิตย์ ฉินต้าหย่งจะฟื้นขึ้นมาได้จริงๆหรือ

ถ้าเขาฟื้นขึ้นมาจริงๆ เรื่องที่ตัวเองพูดก่อนหน้านี้ตอนทารุณกรรมเขาก็คงถูกเขาประจานให้ทุกคนได้รู้น่ะสิ

ถึงตอนนั้น ตัวเองต้องถูกจับเข้าคุกจริงๆใช่มั้ย?

ยิ่งคิดโจวยู่ชุ่ยก็ยิ่งผวา แต่สีหน้ายังคงไว้ด้วยความเสียใจ พูดเสียงสะอื้น “เสี่ยวซี ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่าแกจะกลายเป็นแบบนี้ในวันนี้ได้”

“แกใช่มั้ย แกแน่ๆที่พูดเหลวไหลลับหลังฉัน ใส่ร้ายฉันกับเสี่ยวซี ถึงทำให้เธอตั้งแง่เป็นปฏิปักษ์กับฉันแบบนี้ เป็นเพราะแกคนเดียว”

ทันใดนั้นโจวยู่ชุ่ยก็ตวาดใส่หยางเฉินอย่างเกรี้ยวกราดด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว

หยางเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย “คุณไม่ต้องแสดงละครตรงนี้หรอก พ่อเกิดเรื่องได้ยังไงคุณรู้ดีกว่าใคร ตอนนี้คุณจะไม่ยอมรับก็ได้ แต่วันพี่พ่อฟื้นขึ้นมาจะเป็นวันที่คุณต้องเสียใจ”

คำพูดของหยางเฉินประหนึ่งโยนหินยักษ์ลงทะเล ซัดคลื่นขึ้นมาอย่างดุดัน และถาโถมใส่โจวยู่ชุ่ยไม่หยุด

โจวยู่ชุ่ยตัวโอนเอนจะล้มแหล่มิล้มแหล่ ในใจเธอผวาถึงขีดสุด

ไม่ต้องสงสัย หากเรื่องที่ตัวเองทำไว้ถูกเปิดโปง หยางเฉินไม่ปล่อยตัวเองไปแน่

“คุณไปจากโรงพยาบาลดีกว่า อยู่ที่นี่ไปรังแต่จะทำให้พวกเราระแวงว่าคุณจะทำร้ายพ่อ”

หยางเฉินไล่แขกโดยไม่ไว้หน้า

“มีสิทธิ์อะไร? มีสิทธิ์อะไรให้ฉันไป? แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน มีสิทธิ์อะไรมาให้ฉันไปจากที่นี่”

โจวยวี่ชุ่ยตวาดอย่างกราดเกรี้ยว “ฉันเป็นภรรยาตามกฎหมายของฉินต้าหย่ง ตอนนี้เขานอนสลบไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาล ทำไมฉันต้องเป็นคนไปด้วย”

“ต่อให้ต้องไปก็ต้องเป็นพวกแกที่ไป”

“พวกแกไสหัวไปซะ ไสหัวไปเลย สามีของฉัน ฉันเฝ้าเองได้ พวกแกไม่ต้องมาเสแสร้งแกล้งทำอยู่ที่นี่หรอก”

โจวยู่ชุ่ยคำรามพลางพุ่งไปอยู่ตรงหน้าฉินซี ดึงตัวเธอออกจากเตียงผู้ป่วยของฉินต้าหย่งและพูดทั้งที่ร้องไห้อยู่ “แกก็ไสหัวออกไปด้วย”

“แมลงวันไม่ตอมไข่ที่ไร้รอยร้าว สิ่งที่ตระกูลเว่ยบังคับให้ฉันพูดอาจจะเป็นเรื่องจริงทั้งหมดเลยก็ได้ พวกแกสงสัยฉัน ฉันก็สงสัยพวกแกสองสามีภรรยาเหมือนกัน พวกแกจ้างคนอื่นไปฆ่าต้าหย่งเพราะหวังมรดก”

“ไสหัวออกไปเลยนะ พวกแกไสหัวออกไปเลย”

โจวยู่ชุ่ยร้องไห้ไปพลางตะโกนลั่น ท่าทางอย่างกับคนเสียสติ

เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่า ตัวเองเหลือเวลาเพียงเจ็ดวัน ถ้ายังไม่ปลิดชีพฉินต้าหย่งอีกเขาคงได้ฟื้นขึ้นมาจริงๆ

หากฉินต้าหย่งฟื้นขึ้นมา ทุกสิ่งที่เธอทำไว้ก็จะถูกเปิดเผย

เพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไงเธอต้องอยู่ข้างกายฉินต้าหย่งไว้ จะได้มีโอกาสลงมือ

“เพียะ”