The king of War นิยาย บท 323

คำพูดของหัวหน้าแพทย์เหมือนฟ้าร้องที่ดังขึ้นข้างหูเมิ่งเทียนเจียว

“ไอ้เวร แกว่าอะไรนะ?”

เมิ่งเทียนเจียวบันดาลโทสะในบัดดล เขาคว้าคอเสื้อของหมอและตวาดกราดเกรี้ยว “ถ้าพวกแกกล้าปล่อยให้มือของลูกชายฉันเน่าเสีย ฉันจะเล่นงานพวกแกให้ตายไปเลย”

“ประธานเมิ่ง ต่อให้ท่านฆ่าพวกเราก็เปล่าประโยชน์ มือของคุณชายเมิ่งได้รับการบาดเจ็บแบบบดขยี้ กระดูกมือแหลกสลายไปเกือบหมด ต่อให้ฮัวโต๋ยังอยู่ ก็รักษาไม่หายหรอกครับ”

หัวหน้าแพทย์หน้าซีด แต่ก็ยังพูดไปตามความจริง

“ก่อนหน้านี้แกบอกว่าถ้าตามตัวผู้ชำนาญอ้ายหลินนั่นมาได้ ก็จะสามารถรักษามือของลูกฉันได้ไม่ใช่หรือ?” เมิ่งเทียนเจียวเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด

หัวหน้าแพทย์ส่ายหัว “ต่อให้ตามเธอมาได้ ก็แค่มีความหวังว่าจะหาย แต่ตอนนี้เสียเวลาไปตั้งหลายวัน เราพลาดช่วงเวลาการรักษาที่ดีที่สุดไปแล้ว หมอที่เก่งแค่ไหนก็ไม่อาจแก้ไขอะไรได้”

ตู้ม

เมิ่งเทียนเจียวรู้สึกเหมือนสมองตัวเองส่งเสียงกู่ร้อง สองตาเลื่อนลอย เขาพูดทั้งที่ตาแดงก่ำ “หรือว่า ไม่มีหนทางอะไรแล้วจริงๆหรือ?”

ขณะนั้น เขาโทษตัวเองอยู่เต็มหัวใจ

ถ้าวันนั้นเขาไม่ฝืนจะพาตัวอ้ายหลินไปให้ได้ จนหยางเฉินโมโห ไม่แน่อ้ายหลินอาจจะยอมรักษาเมิ่งฮุยก็ได้ แต่ตอนนี้ ทุกอย่างได้สายไปแล้ว

หัวหน้าแพทย์เมื่อกี้เป็นผู้ชำนาญที่เก่งที่สุดของเมืองเอกแล้ว แม้แต่เขายังบอกว่าหมดสิ้นหนทาง ก็คงหมดสิ้นแล้วจริงๆ

“ประธานเมิ่ง ท่านรีบตัดสินใจเถอะ มือของคุณชายเมิ่งต้องรีบตัดทิ้งทันที ยื้อต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ไม่อย่างนั้นจะอันตรายถึงชีวิต”

หัวหน้าแพทย์เห็นเมิ่งเทียนเจียวสงบลงเยอะแล้ว จึงรีบเกลี้ยกล่อม

เมื่อกี้ต้องตรวจดู เขาพบว่ามือของคุณชายเมิ่งเสียระบบประสาทไปกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว อันตรายมากจริงๆ

“ได้ งั้นก็ตัดแขนเถอะ”

พักใหญ่ ในที่สุดเมิ่งเทียนเจียวก็ตัดสินใจ

ในเมื่อนี่เป็นทางเลือกเดียว แล้วต้องคิดอะไรอีก?

เขารู้ดีว่า คนอย่างเมิ่งฮุ่ยทะนงตนมาก หากเสียสองมือไป เขาต้องสะเทือนใจมากอย่างแน่นอน

ลูกชายของฉันเมิ่งเทียนเจียว ต้องยืนหยัดต่อไปได้แน่ๆ

“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นประธานเมิ่งช่วยไปเกลี้ยกล่อมคุณชายเมิ่งด้วย ผมจะไปเตรียมการผ่าตัดเดี๋ยวนี้”

หัวหน้าแพทย์ถอนหายใจอย่างโล่งอก ถ้าเสียเวลาจนทำการรักษาล่าช้า แล้วส่งผลให้เมิ่งฮุยเสียชีวิตที่โรงพยาบาล เมิ่งเทียนเจียวได้ให้เขาตายตามไปแน่ๆ

“เมิ่งฮุย แกจะทำอะไร”

เมิ่งเทียนเจียวเพิ่งเข้ามาในห้องผู้ป่วย ก็เห็นเมิ่งฮุยปีนขึ้นหน้าต่าง เขาหน้าถอดสีทันที

“พ่ออย่าเข้ามา!”

เมิ่งฮุยตวาดทันที พูดกับเมิ่งเทียนเจียวทั้งที่ตาแดงก่ำ “พ่อครับ ผมได้ยินที่พ่อคุยกับหมอหมดแล้ว พ่อเห็นด้วยกับหมอจะให้ผมตัดแขนแล้ว ใช่มั้ยครับ?”

“เปล่า แกได้ยินผิดแล้ว แกเป็นคนรุ่นสามที่ยอดเยี่ยมที่สุดในตระกูลเมิ่งของเรา จะตัดแขนได้ยังไงกันเล่า? แกวางใจเถอะ พ่อต้องหาหมอที่ดีที่สุดมารักษามือแกได้แน่นอน”

“รอให้พ่อได้รับสืบทอดตำแหน่งผู้นำก่อน แกยังเป็นคุณชายใหญ่แห่งตระกูลเมิ่งของเรา พอพ่อแก่แล้ว พ่อจะตำแหน่งผู้นำตระกูลเมิ่งให้แก”

“แกรีบลงมาเร็ว ตรงหน้าต่างอันตรายเกินไป”

เมิ่งเทียนเจียวไม่กล้าทำให้เมิ่งฮุยได้รับความกระทบกระเทือนอะไรอีก เขารีบเกลี้ยกล่อม

“ผมไม่ใช่คนโง่ และไม่ใช่คนหูหนวกด้วย มือของผม หมดประโยชน์ไปแล้วอย่างสิ้นเชิง มีแต่ต้องตัดแขนเท่านั้นถึงจะมีชีวิตรอด!”

เมิ่งฮุยอารมณ์อ่อนไหวมาก เขาคำรามอย่างเกรี้ยวกราด “พ่อเป็นพ่อของผม ผมเป็นคนยังไง พ่อน่าจะรู้ดี สำหรับผม ถ้าต้องเสียมือไปจริงๆถึงจะมีชีวิตรอด ผมยอมตายซะดีกว่า!”

“ลูก ถือว่าพ่อขอร้อง แกรีบลงมาได้มั้ย?”

เมิ่งเทียนเจียวน้ำตาคลอเบ้า เขาสะอื้น “ฉันมีแกเป็นลูกชายคนเดียว ถ้าแกตายไป แกจะให้ฉันอยู่ยังไง?”

“ต่อให้ไม่มีมือแล้วยังไง? แกก็ยังเป็นลูกชายของฉันเมิ่งเทียนเจียวอยู่ดี ยังเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลเมิ่ง! และเป็นว่าที่ผู้สืบทอดของตระกูลเมิ่งด้วย! มีฉันอยู่ มีใครกล้าพูดว่า“ไม่”?”

เมิ่งเทียนเจียวคำรามตาแดง

ตอนนี้ เขาต้องหาทางทำให้เมิ่งฮุยอารมณ์คงที่ก่อน ส่วนเรื่องหลังจากนั้นไม่มีใครรู้

ทันใดนั้นเมิ่งฮุยยิ้ม หน้าตาสดใส เขาส่ายหัว “พ่อครับ พ่ออย่าหลอกตัวเองเลย ปู่ไม่ได้มีผมเป็นหลานชายคนเดียว ไม่มีผม ยังอบรมคุณชายเมิ่งคนที่สองได้ หรือแม้กระทั่งพ่อก็อาจจะโดนหางเลขเพราะผม”