The king of War นิยาย บท 322

พระอาทิตย์เพิ่งจะขึ้น โทรศัพท์ของหยางเฉินก็ดังขึ้นในทันใด

โจวยู่ชุ่ยที่ไม่ได้นอนเลยทั้งคืนสะดุ้งอย่างอดไม่ได้ เมื่อได้ยินเสียงสายเข้า

“คุณหยาง เรื่องที่ท่านสั่งไว้ผมจัดการเสร็จหมดแล้วครับ”

หยางเฉินกดเปิดลำโพง เสียงที่แฝงความล้าของเฉินซิงไห่ดังขึ้น “หงเหยียนตายแล้ว ตระกูลเจิ้งหมดอำนาจอย่างสิ้นเชิง เจิ้งเหม่ยเหลิงถูกขังอยู่ที่บ้านตระกูลเฉิงของผม ให้ผมส่งตัวผู้หญิงคนนี้ไปที่เมืองเจียงโจวมั้ยครับ?”

“ขังไปก่อน ให้เธอได้ลิ้มรสความลำบากหน่อย”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“ครับ”

เฉินซิงไห่รับคำ ก่อนจะถามอย่างนอบน้อม “คุณหยางครับ มีอะไรรับสั่งอีกมั้ยครับ”

“ไม่มีแล้ว นายก็รีบไปพักผ่อนเถอะ” หยางเฉินบอก

พอได้ยินประโยคนี้ของหยางเฉิน เฉินซิงไห่รู้สึกตื่นตระหนกกับความเมตตาที่ได้รับทันที

ตลอดการสนทนา หยางเฉินคุยด้วยการเปิดลำโพง

นาทีนั้น โจวยู่ชุ่ยหวาดกลัวจนถึงขีดสุด แม้เธอจะไม่รู้ว่าคนที่โทรหาหยางเฉินเมื่อกี้คือใคร แต่ก็รู้ว่าตระกูลเจิ้งหมดอำนาจลงแล้วอย่างสิ้นเชิง แม้แต่เจิ้งเหม่ยหลิงยังถูกจับตัวไปขังไว้

“ฉันจะทำยังไงดี?”

“นังแพศยาเจิ้งเหม่ยหลิงจะเปิดโปงฉันมั้ย?”

“หยางเฉินจะจัดการฉันด้วยวิธีไหน?”

ในใจของโจวยู่ชุ่ยกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง และตัวสั่นเทาเพราะความหวาดกลัว

แต่ หยางเฉินไม่มองเธอเลยสักนิด ราวกับไม่รู้จริงๆว่าโจวยู่ชุ่ยแกล้งหลับมาโดยตลอด

นี่แหละผลลัพธ์ที่หยางเฉินต้องการ เขาต้องการให้โจวยู่ชุ่ยรู้ว่าจุดจบของตระกูลเจิ้งอนาถขนาดไหน

เนื่องจากฉินซีโดนวางยานอนหลับ จึงหลับไปลึกมาก ปกติเธอตื่นตั้งแต่หกโมง แต่วันนี้นอนไปจนถึงแปดโมง แถมยังตื่นเพราะหยางเฉินปลุกด้วย

“ตายจริง! ฉันหลับไปลึกขนาดนี้ได้ยังไงกัน นี่แปดโมงแล้วนะ”

ฉินซีมองเวลาแล้วเด้งตัวลุกขึ้นนั่งที่เตียง และพูดด้วยความขุ่นใจเล็กน้อย “ทำไมคุณไม่รีบปลุกฉันล่ะ”

หยางเฉินยิ้มบางๆ “คุณลืมแล้วหรือ? เมื่อคืนคุณเป็นคนให้ผมกลับบ้าน ผมเพิ่งมาถึงก็ปลุกคุณเลย”

ฉินซีถึงได้สติกลับมา อาจเพราะฤทธิ์ยา เธอยังรู้สึกมึนๆจะหลับอยู่ จึงคลึงขมับอย่าแรง

หยางเฉินเดินเข้าไป ยื่นสองมือออกไปวางบนหัวฉินซี “ผมช่วยนวดให้”

พูดเสร็จ สองมือของหยางเฉินก็เริ่มนวดเบาๆ

มือของเขาใหญ่มาก สิบนิ้วเรียวยาว สองมือแทบจะปิดทั้งหัวของฉินซีมิด

โจวยู่ชุ่ยที่แกล้งหลับมาตลอดแกล้งไม่ไหวอีกต่อไป เธอฉวยโอกาสที่หยางเฉินนวดให้ฉินซีออกจากห้องผู้ป่วย

ทันทีที่ออกมา เธอก็กดโทรหาเจิ้งเหม่ยหลิง

เธอต้องการดูให้มั่นใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจิ้งเหม่ยหลิงหรือไม่

แต่ที่ทำให้เธอสิ้นหวังคือ โทรไปตั้งหลายสายก็ยังปิดเครื่องอยู่เลย

“หรือว่า เหม่ยหลิงจะโดนจับตัวไปขังจริงๆ”

โจวยู่ชุ่ยนึกถึงสายที่หยางเฉินรับเมื่อเช้าแล้วหน้าซีดเผือด

โทรหาเจิ้งเหม่ยหลิงไม่ติด เธอจึงโทรหาโจวอวี้หรง

“อวี้หรง พ่อเป็นไงบ้าง?”

หลังจากโจวยู่ชุ่ยโทรติดแล้ว เธอถามหานายท่านตระกูลโจวก่อนอย่างชาญฉลาด

“ดีจังเลยพี่ใหญ่ ฉันกำลังจะติดต่อพี่ไป คิดไม่ถึงว่าพี่จะโทรหาฉันก่อน”

โจวอวี้หรงได้ยินเสียงของโจวยู่ชุ่ยแล้วดีใจมาก รีบบอก “พี่ใหญ่ เมื่อวานตอนเช้าตรู่เหม่ยหลิงโดนลักพาตัวไปจากบ้าน จนถึงตอนนี้พวกเรายังหาเธอไม่เจอเลย พี่รีบช่วยฉันหาหน่อย”

เธอไม่ได้นึกถึงโจวย่ชุ่ยเลย เพิ่งจะนึกถึงตอนที่ได้รับสายจากโจวยู่ชุ่ยนี่แหละ คราวก่อนที่งานแต่งงานตระกูลโจว คนใหญ่คนโตระดับไฮโซต้นๆมากมายขนาดนั้นมาเพราะหยางเฉิน