The king of War นิยาย บท 321

“หลังจากคืนนี้ไป เมืองโจวเฉิงจะไม่มีตระกูลเจิ้งอีก ส่วนหงเหยียนก็หายสาบสูญไปได้แล้ว! อีกอย่าง เก็บยัยเจิ้งเหม่ยหลิงไว้ให้ผมก่อน”

หยางเฉินเหลือบมองโจวยู่ชุ่ยที่แกล้งหลับอยู่ พร้อมบอกกับมือถือ

“ครับ คุณหยางวางใจได้ ก่อนตะวันขึ้นรับรองว่าภารกิจเสร็จสิ้น”

เสียงชราของเฉินซิงไห่ดังขึ้นฉับพลัน ประหนึ่งเสียงฟ้าร้องดังลั่นที่ปะทุอยู่ในหัวของโจวยู่ชุ่ย

หยางเฉินวางสาย สายตาเปี่ยมด้วยความดุดัน

แค่ตระกูลเจิ้งเล็กๆนั่น ไม่ใช่แม้กระทั่งตระกูลคลาสสองด้วยซ้ำ เขาไม่เห็นอยู่ในสายตาเลยสักนิด แต่ตระกูลเล็กๆดั่งมดปลวกแบบนี้แหละ บังอาจท้าทายตัวเอง

คราวก่อนที่เมืองโจวเฉิง เขาเหลือทางรอดให้ตระกูลเจิ้งแล้วครั้งหนึ่ง ในเมื่อพวกเขาไม่เห็นค่า ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องดำรงอยู่อีกต่อไป

โจวยู่ชุ่ยที่แกล้งหลับอยู่บนเตียงสำหรับญาติสั่นไปทั้งตัว เธอหวาดผวาในใจจนถึงขีดสุด

คืนนี้ หยางเฉินทำให้เธอตะลึงงันเป็นอย่างมาก เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอแบกรับไม่ไหวแล้ว

ตอนนี้เธอมีเพียงความคิดเดียว นั่นก็คือไปจากโรงพยาบาล หนีออกจากเมืองเจียงโจวตลอดไป

คืนนี้ถูกกำหนดแล้วว่าไม่อาจหลับใหล หยางเฉินนั่งอย่างสงบอยู่บนโซฟา จ้องมองฉินซีบนเตียงสำหรับญาติด้วยสายตาเรียบนิ่ง

เขารักผู้หญิงคนนี้ เพื่อผู้หญิงคนนี้ เขาทำได้ทุกอย่าง

เมื่อก่อน เขาอดทนกับโจวยู่ชุ่ยครั้งแล้วครั้งเล่า ก็เพื่อผู้หญิงคนนี้

แต่ตอนนี้ โจวยู่ชุ่ยกลับคิดจะทำร้ายฉินต้าหย่ง หนึ่งในคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉินซี

เขา ไม่อาจทนได้!

ขณะเดียวกัน เมืองโจวเฉิง ตระกูลเฉิน

ขณะนั้นเป็นเวลาตีสาม ควรจะเป็นเวลาที่กำลังหลับใหล แต่เพราะตระกูลเจิ้งและหงเหยียนไปล่วงเกินหยางเฉินเข้า เฉินซิงไห่จึงจำต้องจัดการด้วยตัวเอง

“หงเหยียน แม้แต่พ่อตาของคุณหยางแกยังกล้าสังหาร ใจหมาๆของแกชักจะกล้าหาญขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ”

เฉินซิงไห่โมโหมาก สั่งให้มีการลอบฆ่าหงเหยียนทันที รวมถึงล้มตระกูลเจิ้งด้วย

เทียนซ่างเหรินเจียน！

สถานบันเทิงที่ดีที่สุดในเมืองโจวเฉิง ไม่ใช่แค่หนึ่งใน

ถึงแม้ตอนนั้นเป็นเวลาตีสามแล้ว แต่แสงไฟอย่างสว่างไสว

หนึ่งในห้องพิเศษสุดหรู ร่างของชายวัยกลางคนคนหนึ่งนอนอยู่บนตักของผู้หญิงแต่งตัวโป๊เปลือยคนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นกำลังนวดศีรษะให้เขา พร้อมเอ่ยด้วยรอยยิ้มแป้น “ท่านหง บัดนี้ตระกูลหยวนแห่งเมืองโจวเฉิงวอดวายไปแล้ว เหลือเพียงตระกูลเฉินเป็นใหญ่อยู่ตระกูลเดียว ท่านไม่คิดจะดวลให้รู้แพ้รู้ชนะกับตระกูลเฉินหรือคะ?”

ชายวัยกลางคนนั้นก็คือหงเหยียน คนในแวดวงเมืองโจวเฉิงเรียกเขาว่าท่านหง

หงเหยียนหลับตาสองข้าง เพลิดเพลินไปกับการนวดจากสาวสวยไปพลาง หัวเราะเย็นๆไปพลางพร้อมเอ่ยขึ้น “เป็นใหญ่ตระกูลเดียว? เธอให้เกียรติตระกูลเฉินไปรึเปล่า”

“หืม? ฟังจากที่ท่านหงพูด ตระกูลเฉินแค่เหมือนเก่งแต่แท้จริงแล้วอ่อนปวกเปียกหรือคะ?” สาวสวยถามด้วยรอยยิ้ม

เทียนซ่างเหรินเจียน สาวสวยระดับท้อปมีมากมายนับไม่ถ้วน แต่มีเพียงผู้หญิงคนนี้เท่านั้นที่หงเหยียนชอบที่สุด

เพราะฉะนั้นเวลามีอะไร หงเหยียนมักจะเล่าให้ผู้หญิงคนนี้ฟัง

หงเหยียนหัวเราะเย็นๆ “ฉันชอบคำว่าเหมือนจะเก่งแต่แท้จริงอ่อนปวกเปียก! ถึงแม้ตอนนี้ตระกูลเฉินจะเก๋ามาก แต่ก็แค่ในแวดวงธุรกิจ พวกเขามีเงินมากก็จริง แต่ถ้าไม่ได้การคุ้มกันจากยอดฝีมือชั้นยอดก็ยังทำการใหญ่ไม่ได้อยู่ดี”

“ตอนนั้น แค่ตระกูลหยางเล็กๆนั่น เพราะมีเฉียนเปียวถึงข่มตระกูลหยวนและตระกูลเฉินไว้ได้ เธอบอกฉันมาซิว่า ตระกูลที่โดนยอดฝีมือข่มไว้ได้มีสิทธิ์เป็นใหญ่ในเมืองโจวเฉิงหรอ?”

คำพูดของหงเหยียนเต็มไปด้วยความดูแคลนตระกูลเฉิน

เมื่อได้ฟัง สาวสวยรีบเอ่ยขึ้น “ท่านหงพูดถูก ตระกูลเฉินไม่มีสิทธิ์จริงๆด้วย ถ้าไม่ใช่ท่านหงไม่เอิกเกริก เกรงว่าแค่ส่งยอดฝีมือไปไม่กี่คนก็ย่ำทั้งตระกูลเฉินให้ราบได้”

“ฮ่าๆ…..”

หงเหยียนหัวเราะลั่น เห็นได้ชัดว่าพอใจมากกับสิ่งที่สาวสวยพูด เขาลุกขึ้นนั่งที่โซฟา มือข้างหนึ่งคลำไปทั่วตัวไม่หยุด อีกมือหนึ่งเชิดคางของสาวสวย “ฉันล่ะชอบปากเธอจริงๆ หวาน!”

พูดจบ เขาก็โอบสาวสวยและเกลือกกลิ้งไปบนโซฟา

“ปึ้ง”

และในขณะนั้น ประตูของห้องพิเศษโดนถีบให้เปิดออก

หงเหยียนตกใจจนฉี่แทบราด พอเห็นว่าเป็นชายวัยกลางคนสวมเสื้อผ้าสีดำ ก็ตวาดอย่างเกรี้ยวกราด “ไอ้สารเลว ไม่เห็นหรือว่าท่านหงกำลังทำเรื่องสำคัญอยู่ ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก”

สาวสวยที่ตัวเปลือยอยู่หลบอยู่หลังหงเหยียนด้วยหน้าตาหวาดผวา