The king of War นิยาย บท 320

ในขณะที่โจวยู่ชุ่ยกำลังจะลงมือกับฉินต้าหย่ง เสียงดัง”แอ๊ด” ทันใดนั้นประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออก

โจวยู่ชุ่ยตกใจจนสะดุ้ง รีบรามือทันที

พอเธอหันไป ก็เห็นหมอคนหนึ่งเข็นรถเข็นทางการแพทย์เข้ามาในห้องผู้ป่วย

“ดึกขนาดนี้แล้ว ต้องฉีดยาอีกหรือ?”

โจวยู่ชุ่ยพูดอย่างไม่พอใจ

เนื่องจากมีความผิดติดตัว เธอจึงไม่ทันรู้ตัวว่าอีกฝ่ายเป็นชายที่สวมหน้ากากอนามัย

ตามปกติ คนที่เข้ามาในห้องผู้ป่วยตอนตีสองต้องเป็นนางพยาบาล

“นายแพทย์” เหลือบมองโจวยู่ชุ่ยเรียบๆ ไม่ได้สนใจ

“ปึ้ง”

เขาเปิดหลอดแก้วยาออกมา เอาเข็มดูดยาขึ้นมา ก่อนจะเตรียมฉีดให้ฉินต้าหย่ง

“เพียะ”

และในตอนนั้น ร่างของชายหนุ่มเยาว์วัยคนหนึ่งปรากฏขึ้นข้างกาย“นายแพทย์”โดยไม่ให้สุ้มให้เสียง เขาคว้าไปที่ข้อมือของ“นายแพทย์”

“หยางเฉิน!”

โจวยู่ชุ่ยร้องออกมาอย่างตกใจ เธอคิดไม่ถึงว่าหยางเฉินจะมา

“คุณจะทำอะไร?”

ตอนที่“นายแพทย์”รู้ตัวว่าหยางเฉินมา เขารู้สึกคับขันประหนึ่งเจอศัตรูตัวฉกาจ แต่ยังกลั้นจิตสังหารไว้และถามคาดคั้น

หยางเฉินจับข้อมืออีกฝ่ายแน่นและถาม “คุณเป็นใคร?”

“ผมคือหมอที่อยู่เวรดึกวันนี้ ตอนนี้จะให้ยากับเขา”

เสียงแหบเล็กน้อยของ“หมอ” ดังขึ้นจากส่วนลึกในลำคอเขา

หยางเฉินส่ายหัว “ผมไม่เคยเห็นหมอแบบคุณที่นี่มาก่อนเลย”

ตอนแรก หยางเฉินตั้งใจให้โจวยู่ชุ่ยเปิดเผยตัวเองออกมาโดยสมบูรณ์ แต่คิดไม่ถึงว่า หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ กลับมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น

ผู้ชายในชุดกาวน์คนนี้ไม่ใช่หมอ แต่เป็น นักฆ่า!

นักฆ่ารู้ว่าตัวตนถูกเปิดเผยแล้ว เขาเตะไปที่ท้องน้อยของหยางเฉินโดยไม่ลังเล

“ตู้ม”

แต่อีกฝ่ายยังไม่ทันแตะโดนตัวหยางเฉิน ตัวเองกลับถูกหยางเฉินต่อยเข้าหน้า คนทั้งคนกระเด็นออกไป

“ฟิ้ว”

ร่างของหยางเฉินแวบผ่าน พุ่งออกไปในบัดดล

และในตอนนั้น นักฆ่าโดนหมัดเมื่อกี้ของหยางเฉินต่อยจนกระแทกไปอัดกับกำแพง

“เพียะ”

หยางเฉินเอามือคว้าไปที่คอเขา จากนั้นออกแรงที่แขนเล็กน้อย วินาทีต่อมา ท่ามกลางความตื่นตระหนกของโจวยู่ชุ่ย นักฆ่าโดนหยางเฉินยกขึ้นเหนือพื้นด้วยมือข้างเดียว

แขนขาของนักฆ่าดิ้นพล่านไม่หยุด แต่ไม่อาจสลัดหลุดได้เลย

อยู่ท่านี้ได้ไม่นาน นักฆ่าก็จะหมดอากาศหายใจ ทันใดนั้นหยางเฉินปล่อยมือ

“ตุ้บ”

ร่างของนักฆ่าอ่อนปวกเปียกอยู่ที่พื้นในบัดดล เขาหายใจแรงเพื่อเอาอากาศเข้า

หยางเฉินเหยียบไปที่หน้าอกของเขา ถามด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก “บอกมานะ ใครเป็นคนส่งแกมา”

หน้ากากอนามัยบนใบหน้านักฆ่าหล่นลงมาแล้ว เผยใบหน้าของชายวัยกลางคน

ขณะนั้นนักฆ่าหน้าซีดถึงขีดสุด กัดฟันแน่นพลางเอ่ย “แกเป็นใครกันแน่? ไม่เคยได้ยินชื่อยอดฝีมือที่ยังหนุ่มอย่างแกที่เมืองเจียงโจวเลย

“แคร่ก”

หยางเฉินเหยียบไปที่ขาของเขา เสียงกระดูกหักดังขึ้น

“อืออือ~”

นักฆ่ายังไม่ทันได้คร่ำครวญ หยางเฉินก็เอาผ้าผืนหนึ่งยัดเข้าปากนักฆ่า

โจวยู่ชุ่ยที่เห็นทุกอย่างกับตากลัวจนแทบบ้า เธอซ่อนตัวอยู่ในมุม สั่นเทิ้มไปทั้งตัว

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นด้านที่น่าสะพรึงขนาดนี้ของหยางเฉิน

เหยียบทีเดียวก็ทำให้คนคนนั้นขาหักหนึ่งข้าง เสียงกระดูกหักนั่นดังวนอยู่ในหูเธอ ประหนึ่งเสียงต้องสาป

หยางเฉินไม่ได้สนใจโจวยู่ชุ่ย เขาเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “ถ้าแกกล้าส่งเสียงอีกแม้แต่แอะเดียว ก็ตายซะเถอะ”

พูดจบ เขาก็ดึงผ้าในปากนักฆ่าออก