The king of War นิยาย บท 339

หยางเฉินไม่รู้ว่าหวงเหมยวางแผนมาถึงตัวเขาอย่างคาดไม่ถึงแล้ว

แต่ถึงแม้รู้เข้า เขาก็คงไม่สนใจ มาคนหนึ่งก็ฆ่าคนหนึ่ง มาสองคนก็ฆ่าทั้งคู่ ถึงแม้อีกฝ่ายหนึ่งจะเป็นตระกูลหวงหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยนตู แล้วอย่างไรกัน?

เวลานี้ เขากลับมาถึงที่ยอดเมฆาแล้ว

“ที่รัก!”

หยางเฉินพึ่งกลับถึงบ้าน เสียงเรียกเบาๆ ดังขึ้น ตามมาด้วยกลิ่นหอมละมุนพุ่งเข้ามา คาดไม่ถึงฉินซีกระโจนเข้ามาในอ้อมกอดของหยางเฉิน กอดเขาด้วยสองมืออย่างแนบแน่น

หยางเฉินตะลึงไปก่อน จากนั้นใจกลางหัวใจเริ่มอบอุ่น ฉีกมุมปากขึ้นเบาๆ ยื่นมือออกไปกอดฉินซีไว้แล้ว “ผมไม่เป็นไร!”

ก่อนหน้านี้ ตอนที่หยางเฉินให้ฉินซีกลับไปก่อน ฉินซีก็รู้สึกถึงความผิดปกติแล้ว แต่ยังเข้าใจดี หากตนเองอยู่ที่ข้างกายหยางเฉินต่อ มีแต่จะเป็นตัวถ่วง

เธอจึงกลับมาที่ยอดเมฆาอย่างเชื่อฟังมาก ถึงแม้เป็นเพียงเวลาหนึ่งชั่วโมงสั้นๆ กลับยังคงทำให้ในใจเธอเต็มไปด้วยความกังวล

ปัจจุบันนี้มองเห็นหยางเฉินกลับมาแบบปลอดภัยดี จิตใจของเธอที่พะวงมาโดยตลอด ในที่สุดถึงวางใจลงได้

“ปะป๊า หนูก็อยากกอดด้วย!”

ในเวลานี้เอง เสียงที่สดใสไพเราะดังขึ้นมากะทันหัน เสี้ยวเสี้ยววิ่งเข้ามาแล้ว อ้าแขนทั้งสองออก ยิ้มกริ่มมองทางหยางเฉิน

ฉินซีถึงได้สติกลับมา รีบปล่อยหยางเฉินออกทันที

หยางเฉินหัวเราะแล้ว คุกเข่าลงอุ้มเสี้ยวเสี้ยวขึ้นมา หอมบนแก้มหล่อนอย่างแรงไปทีหนึ่ง “ช่วงนี้เสี้ยวเสี้ยวเป็นเด็กดีมาก เพื่อให้รางวัล พรุ่งนี้ปะป๊ากับหม่าม้าจะพาหนูไปสวนสนุก!”

“เย้!”

เสี้ยวเสี้ยวร้องดีใจขึ้นมาอย่างตื่นเต้น หอมที่แก้มของหยางเฉินไปทีหนึ่งแล้วพูดด้วยความฮึกเหิม “หนูอยากไปดิสนีย์ ไปดูมิกกี้ และอยากไปดูสโนว์ไวท์ด้วยค่ะ”

หยางเฉินหัวเราะเล็กน้อย “ได้ เสี้ยวเสี้ยวอยากไปดูอะไร ปะป๊ากับหม่าม้าจะพาเสี้ยวเสี้ยวไปดูอันนั้น”

นี่ไม่ใช่เรื่องที่หยางเฉินฉุกคิดขึ้นมาได้ฉับพลัน แต่ว่าช่วงเวลาที่ฉินต้าหย่งสลบไป หยางเฉินและฉินซีจึงไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันกับเสี้ยวเสี้ยวมาโดยตลอด

หยางเฉินเคยรับปากเสี้ยวเสี้ยวเอาไว้ รอให้ฉินต้าหย่งออกจากโรงพยาบาล จะพาหล่อนไปสวนสนุก

พรุ่งนี้เป็นสุดสัปดาห์พอดี ฉินซีหยุดพักผ่อน เสี้ยวเสี้ยวก็หยุดเรียนเช่นกัน

เช้าตรู่วันต่อมา หยางเฉินออกไปจากยอดเมฆา ขับรถตรงไปยังสนามบินนานาชาติเจียงโจว

อ้ายหลินบินเที่ยวเช้าตรู่เลย ที่มาเมืองเจียงโจวครั้งนี้ เธอมาเพื่อฉินต้าหย่ง ยังลงมือผ่าตัดด้วยตนเอง และเพื่อผ่าตัดเปลี่ยนไตให้มารดาของเซี่ยเหออีกด้วย

ด้วยความสัมพันธ์และเหตุผลนี้ หยางเฉินจึงสมควรมาส่งด้วยตนเอง

“พี่เฉิน!”

หยางเฉินพึ่งเข้ามาในอาคารท่าอากาศยาน ก็ได้ยินเสียงของหม่าชาวดังขึ้น

เวลานี้หม่าชาวและอ้ายหลินอยู่ด้วยกัน

ตอนที่อ้ายหลินพึ่งมาถึงเมืองเจียงโจว สวมกระโปรงยาวโบฮีเมียนตัวนั้น เพียงแต่วันนี้ยังคลุมเสื้อถักไหมพรมบางเบาไว้บนไหล่อีกตัวหนึ่งด้วย

หลังเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง ช่วงเช้าจะรู้สึกเย็นอยู่หน่อย

ส่วนหม่าชาวยังคงสวมชุดสีดำเข้มตัวหนึ่ง ท่อนบนใส่เสื้อยืดแขนสั้นตัวหนึ่ง ทั่วทั้งตัวเป็นกล้ามเนื้อสะดุดตา

ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน ให้ความรู้สึกเหมือนโฉมงามกับอสูร

เพียงแค่ระหว่างทั้งสองคน เห็นได้ชัดว่ามีนะยะห่างช่วงหนึ่ง

หยางเฉินเข้าใจ ช่วงเวลาไม่กี่วันสั้นๆ อยากจะจับคู่อ้ายหลินกับหม่าชาวนั้น แทบจะเป็นไปไม่ได้

แต่จากในสายตาของหม่าชาว หยางเฉินยังมองเห็นความอาลัยอาวรณ์อยู่

“เสี่ยวซีอยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนเสี้ยวเสี้ยว ไม่มีทางมาส่งด้วยตัวเองได้ แต่ให้ฉันฝากมาบอกเธอว่าขอบคุณที่เธอช่วยชีวิตพ่อของหล่อนไว้ หล่อนจะจำเธอพี่สาวคนนี้ไว้ตลอดไป!”

หยางเฉินมองอ้ายหลินอยู่ ยิ้มเล็กน้อยแล้วบอกไป

อ้ายหลินมีท่าทางเป็นไปตามธรรมชาติ โบกมือแบบไม่เป็นอะไร “นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำ มีเวลาว่างแล้ว คุณพาเสี่ยวซีไปเที่ยวหาฉันที่เยนตูนะ”

“ได้!” หยางเฉินตอบกลับ

ในเวลานี้เอง มีประกาศแจ้งเตือนเที่ยวบินจากเมืองเจียงโจวไปยังเยนตูดังขึ้น ซึ่งกำลังเริ่มต้นตรวจตั๋วโดยสาร

อ้ายหลินแสดงรอยยิ้มงดงาม เดินมาถึงตรงหน้าหยางเฉิน ทันใดนั้นยื่นแขนสองข้างออก

หยางเฉินหัวเราะอย่างจำใจ กอดกับอ้ายหลินเบาๆ ไว้หน่อย

ตามมาด้วยอ้ายหลินมาที่ข้างกายหม่าชาวอีกที อ้าแขนออกแล้ว “ไอ้ชาว พี่จะไปแล้วนะ ไปเยนตูเมื่อไร อย่าลืมไปหาพี่แล้วกัน”

บนหน้าหม่าชาวเห็นได้ชัดว่ามีความเศร้าใจระดับหนึ่ง โอบกอดกับอ้ายหลินแล้วสักหน่อย