The king of War นิยาย บท 338

“ปรมาจารย์ถัง!”

คุณหญิงหวงตกใจค้างแล้ว เป็นครั้งแรกที่เธอสูญเสียการควบคุมอารมณ์ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

ส่วนหวงอันตกใจจนอกสั่นขวัญหายไปตั้งนานแล้ว เพียงมองแค่แวบเดียว ก็ไม่กล้ามองสภาพศพของปรมาจารย์ถังอีก

ในหัวสมองของเขา ปรากฏภาพเงาของชายหนุ่มคนหนึ่งขึ้นฉับพลัน ร่างกายราวกับปีศาจ ชั่วพริบตาเดียวปรากฏตัวตรงหน้าของตนเอง จากนั้นยกเขาขึ้นด้วยแขนข้างเดียว

อีกนิดเดียวเขาจะถูกอีกฝ่ายฆ่าแล้ว

พอมองจุดจบของปรมาจารย์อีกครั้ง เขารู้สึกโชคดีอย่างมากโดยฉับพลันที่ตนเองยังมีชีวิตรอด

“คุณป้าครับ ปรมาจารย์ถังจะต้องถูกหยางเฉินฆ่าแน่เลยครับ เขาเป็นปีศาจร้ายตัวหนึ่งชัดๆ ถ้าตอนนี้พวกเราไม่กลับไป เขาจะต้องมาที่ตระกูลเมิ่ง แล้วฆ่าพวกเราทิ้งแน่ครับ”

“ตอนนี้ปรมาจารย์ถังก็ตายไปแล้ว ถ้าหยางเฉินตามมาฆ่าที่ตระกูลเมิ่ง พวกเราคงตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”

“คุณป้าครับ ตอนนี้พวกเรารีบกลับเยนตูในคืนนี้กันเลยดีกว่า ไม่อย่างนั้นคงไม่ทันจริงๆ”

หวงอันกลัวจริงๆ แล้ว แทบจะบ้าคลั่ง ตะโกนพูดราวกับเป็นโรคประสาท

เขาในฐานะคนของตระกูลหวง ตั้งแต่เด็กก็คือคาบช้อนเงินมาเกิด อยู่ที่ตระกูล เดิมเป็นคุณชายเสเพลที่ไม่มีทักษะอะไรคนหนึ่ง

ถึงแม้จะไม่มีทางเข้าถึงวงการที่สำคัญของตระกูล แต่ด้วยสถานะญาติสายตรงตระกูลหวงของเขา จึงเพียงพอให้เขาไม่ต้องกังวลเรื่องความเป็นอยู่ไปทั้งชาติ

คนประเภทนี้ จะเคยประสบพบเจอเรื่องถูกฆ่าได้อย่างไรกัน?

ปรมาจารย์ถังแกร่งมากแค่ไหน เขารู้ชัดเจนมาก แม้แต่ปรมาจารย์ถังยังถูกฆ่าแล้ว แค่คิดก็รู้ถึงความหวาดผวาในใจของเขาเวลานี้

“ป้าบ!”

หวงเหมยตบบนหน้าของหวงอันทีหนึ่ง พูดอย่างโมโห “แกหุบปากไปเลยนะ! ขืนพูดมั่วๆ อีก อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”

ถึงแม้ว่าหวงเหมยจะตกใจกลัวอย่างยิ่ง แต่เธอในฐานะผู้หญิงของตระกูลหวง และอยู่ที่ตระกูลเมิ่ง ย่อมไม่สามารถแสดงความตื่นกลัวสักนิดออกมาได้เป็นธรรมดา

หลังหวงอันถูกตบหน้าไปทีหนึ่ง ใจจึงสงบลงมากทีเดียว แต่ยังคงหวาดกลัวอยู่มากเช่นกัน ตาแดงก่ำพูดว่า “คุณป้า หรือว่าพวกเราจะรออยู่แบบนี้ แล้วให้เขาตามมาฆ่าที่ตระกูลเมิ่งเหรอครับ?”

หวงเหมยไม่ได้พูดอะไร บนหน้าตาเต็มไปด้วยความตึงเครียด ตั้งนานเธอถึงเอ่ยปากบอกว่า “ถ้าเขาอยากตามมาฆ่าที่ตระกูลเมิ่งจริง คงไม่เพียงแค่ส่งศพของปรมาจารย์ถังกลับมาหรอก”

“งั้นเขาหมายความว่าอะไรกัน?”

ฟังคำพูดประโยคนี้ของหวงเหมยแล้ว หวงอันกลับโล่งอกไปทีหนึ่ง

“เขากำลังเตือนพวกเราอยู่!” หวงเหมยกัดฟันแน่นพลางพูดขึ้น

เมิ่งหงเย่สั่นไปทั้งตัวเช่นกัน บนหน้าดูเคร่งขรึม เขารู้ว่าหวงเหมยพูดไม่ผิด นี่คือการแจ้งเตือนจริงๆ

ในเมื่อนำคนมาส่งถึงตระกูลเมิ่ง งั้นก็อธิบายได้ว่าหยางเฉินรู้แล้วว่าการลอบสังหารของปรมาจารย์ถัง มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลเมิ่ง

นึกถึงตรงนี้ เมิ่งหงเย่ไม่มีทางควบคุมอาการสั่นทั้งตัวได้เลย

“ตุบ!”

เขาคุกเข่าลงแทบเท้าของหวงเหมยโดยตรง

“เจ้าบ้านเมิ่ง นี่คุณทำอะไรกัน?”

ชั่วขณะนั้นหวงเหมยตกใจใหญ่ รีบยื่นมือออกไปพยุงเมิ่งหงเย่แล้ว

เธอมาที่ตระกูลเมิ่ง ถึงแม้ท่าทางจะแข็งกร้าวมาก แต่ไม่ว่าอย่างไรเมิ่งหงเย่ก็คือพ่อสามีของเธอ

มีเหตุผลที่พ่อสามีจะมาคุกเข่าให้ลูกสะใภ้ที่ไหนกัน นี่คือการเนรคุณอย่างยิ่ง

“คุณหญิงหวง ขอร้องให้คุณช่วยตระกูลเมิ่งของผมด้วย!”

เมิ่งหงเย่ตาแดงก่ำ พูดแบบสะอึกสะอื้น “ไม่ว่าอย่างไรตระกูลเมิ่งก็เป็นตระกูลของเทียนเจียวกับฮุยเอ๋อนะ”

“เดิมทีอยากมอบตระกูลเมิ่งให้พวกเขาสองพ่อลูก เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้ว”

“ครั้งก่อน หยางเฉินเคยเตือนตระกูลเมิ่งว่าหากมีครั้งต่อไปอีก จะพังตระกูลเมิ่งของผม ตอนนี้ปรมาจารย์ถังลงมือกับเขา เขาจะต้องไม่ปล่อยตระกูลเมิ่งไปแน่”

เมิ่งหงเย่คุกเข่าอยู่ที่พื้นไม่ยอมขยับ ปล่อยให้หวงเหมยดึงต่อไป แต่เขาไม่ยอมลุกขึ้นมา

“ตาแก่ แกอยากตาย อย่าลากพวกฉันไปด้วยสิ”

หวงอันกลัวว่าหวงเหมยจะรับปาก จึงรีบบอกทันที “คุณป้าครับ ตาแก่คนนี้กำลังแสดงละครเศร้าให้คนเห็นใจ ท่านอย่าติดกับของเขาเป็นอันขาดนะครับ! หยางเฉินแม้แต่ปรมาจารย์ถังยังฆ่าได้ นับภาษาอะไรกับพวกเรา?”

หวงเหมยไม่ได้พูดอะไร แต่ในหัวสมองกลับปรากฏเหตุการณ์ฉากหนึ่งในอดีตขึ้นมา