The king of War นิยาย บท 337

ปรมาจารย์ถังก็ไม่ได้ปิดบัง บอกความจริงกับหยางเฉินแล้ว

หยางเฉินยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย ตอนนี้เขาถึงเข้าใจแจ่มแจ้งถึงความสัมพันธ์อันซับซ้อนเหล่านั้นที่ปรมาจารย์ถังพูดถึงเมื่อสักครู่

ที่แท้หวงเหมยคือมารดาของเมิ่งฮุย

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่มีอะไรต้องคุยแล้ว!” หยางเฉินหรี่ดวงตานิดหน่อย

“ไอ้หนุ่ม แกจะไปกับฉันเอง หรือให้ฉันหักแขนขาทั้งสี่ของแก แล้วเอาตัวแกไปเจอคุณหญิงหวง?”

ท่าทีของปรมาจารย์ถังแข็งกร้าวอย่างมาก พูดแบบหน้าตาไร้อารมณ์

ในสายตาของเขา หยางเฉินเป็นเพียงคนตาย

โดยเฉพาะลูกชายและอดีตสามีของหวงเหมย เป็นเพราะเขาถึงได้ตาย

“ดูแล้วแกคงมั่นใจในความสามารถของตัวเองมากทีเดียวเลยสินะ!” หยางเฉินเยาะเย้ย

ในจิ่วโจวที่กว้างใหญ่ เขายังไม่เคยเจอคนที่กล้าบอกว่าจะบังคับเอาตัวไปมาก่อน

“ดูแล้วยังต้องให้ฉันลงมือเอง ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็หักแขนขาของแกก่อนเลยแล้วกัน”

ปรมาจารย์ถังพอพูดจบ ขยับเท้าทันใด ชั่วพริบตาเดียวก็พุ่งเข้าไปยังหยางเฉิน

หยางเฉินยืนอยู่ที่เดิม เดิมทีไม่ได้มีความคิดจะหลบเลี่ยง

ในเมื่อแกกล้าดูถูกฉัน งั้นจะให้แกได้รู้ถึงผลลัพธ์ของการประเมินการณ์ศัตรูต่ำ!

“เจ้าหมอนี่วอนหาที่ตาย!”

เห็นมุมปากหยางเฉินวาดรอยยิ้มหยอกเย้าขึ้นมา ปรมาจารย์ถังรู้สึกว่าหยางเฉินกำลังเย้ยหยันตนเอง ชั่วขณะนั้นโมโหยกใหญ่ ออกแรงกระโดดทันใด ร่างกายของเขาลอยขึ้นกลางอากาศสูง

เท้าของเขา ถีบเข้ามาบนศีรษะของหยางเฉินอย่างรุนแรง

สายตามองเห็นว่าเท้าของเขา กำลังจะถีบโดนศีรษะของหยางเฉิน ทว่ากลับยังคงไม่เห็นหยางเฉินหลบไปไหน

“ไอ้หนุ่ม ยังโอหังเสียจริง ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถือว่าฆ่าแกทิ้ง คุณหญิงหวงก็คงไม่โทษฉันหรอก!”

ปรมาจารย์ถังตะโกนบอกแบบหน้าตาดุร้ายเต็มที่

“หมับ!”

ช่วงขณะที่เท้าของเขากำลังจะถีบบนศีรษะของหยางเฉินเข้า หยางเฉินยื่นมือฉับพลัน จับบนข้อเท้าของเขาไว้ทีหนึ่ง

วินาทีที่ปรมาจารย์ถังถูกหยางเฉินจับข้อเท้านั้น สำนึกได้ถึงสถานการณ์อันตรายแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปมากในชั่วขณะเดียว

“กึก!”

เห็นเพียงมุมปากหยางเฉินวาดเส้นรัศมีวงกลมที่โหดเหี้ยมขึ้นมากะทันหัน พละกำลังส่วนของมือระเบิดออกมาในชั่วขณะนั้น

ตามมาด้วยเสียงกระดูกแตกหักที่ชัดแจ๋วดังขึ้นทีหนึ่ง ตัวของปรมาจารย์ถังอยู่กลางอากาศ แต่ข้อเท้าถูกหักเรียบร้อย ปรากฏสภาพโค้งงอเก้าสิบองศาขึ้น

“ตึง!”

ร่างกายของปรมาจารย์ถังร่วงลงพื้นด้วยความหนักอึ้ง

“อ่า~”

เสียงร้องคำรามที่น่าเวทนาใจอย่างยิ่งเสียงหนึ่ง ดังขึ้นในค่ำคืนมืดมิด

หยางเฉินยืนอยู่ด้านหน้าของปรมาจารย์ถัง มองเขาจากบนลงมาข้างล่าง หรี่ตาพูดว่า “แกบอกว่าอยากหักแขนขาฉัน?”

“กึก!”

หยางเฉินเหยียบลงมาทีหนึ่ง ข้อเท้าอีกข้างหนึ่งของปรมาจารย์ถัง ชั่วขณะหนึ่งก็แตกหักแล้ว

“แกบอกว่ายังอยากฆ่าฉัน?”

เสียงของหยางเฉินนับวันยิ่งดังขึ้น หลังจากที่พูดจบ ก็เกิดเสียงกระดูกแตกหักชัดแจ๋วอีกสองทีดังขึ้นมา

แขนขาทั้งสี่ของปรมาจารย์ถังเสียหายทั้งหมด!

วิธีการที่เขาพึ่งข่มขู่หยางเฉินไปเมื่อสักครู่นั้น เวลานี้ถูกนำมาใช้บนตัวของตนเองทั้งหมดแล้ว

จนกระทั่งวินาทีนี้ เขาถึงสำนึกได้ว่าหวงเหมยหาเรื่องบุคคลที่น่าสยองมากแค่ไหนเข้าแล้ว

ตั้งแต่สองคนเริ่มต้นปะทะกัน ภายในเวลาหลายสิบวินาทีสั้นๆ แขนขาของเขาเสียหายหมด

ชายหนุ่มที่ความสามารถยิ่งใหญ่เกรียงไกรเช่นนี้ เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน ตอนนี้ถึงรู้สึกเสียใจ ก็สายไปเสียแล้ว

“แก......แก สรุป...สรุปว่าเป็นใครกัน?”

ปรมาจารย์พูดเสียงสั่นเครือ ความเจ็บปวดที่แขนขาทั้งสี่โดนบดขยี้ ทำให้เขาเหมือนตายทั้งเป็น

ประเด็นสำคัญที่สุดคือความสามารถของเขาเสียหายหมด ไม่มีทางกลายเป็นแขกพิเศษของตระกูลหวงได้