The king of War นิยาย บท 336

หลังจากอ้ายหลินกับหม่าชาวจากไป หยางเฉินก็จับมือฉินซีแล้วเดินไปตามถนน

ค่ำคืนเข้ามาปกคลุมในเวลานี้ ซึ่งเป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการเดินเล่น เป่ยหยวนชุนนั้นอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยในเมือง และบนทางเท้ามักจะเห็นคู่รักของมหาวิทยาลัยจับมือกันเดินอยู่บนถนนนี้เป็นคู่ ๆ

“ที่รัก คุณลองบอกมาสิว่าเมื่อก่อนคุณชอบฉันยังไง?”

จู่ ๆ ฉินซีก็ถามด้วยรอยยิ้ม

ทุกวันนี้ทั้งสองคนได้เปิดใจกันอย่างสมบูรณ์ และกำแพงความสัมพันธ์ระดับสุดท้ายของทั้งสองก็ถูกพังทลายลงแล้วเช่นกัน ดังนั้นฉินซีจึงไม่ได้รู้สึกเขินอายเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป เธอจึงถามคำถามนี้ขึ้นมา

หยางเฉินจับมือฉินซีไว้แน่นๆ แล้วมุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากส่วนโค้งแห่งความสุขก็ปรากฏขึ้น “ในตอนแรก ผมก็เหมือนกับเด็กมหาลัยทั่วไป ในใจคิดว่าคุณเป็นเหมือนเทพธิดาที่ไม่อาจแตะต้องได้”

“ความจริงแล้ว ผมรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองมาตลอด ผมไม่กล้าคิดด้วยซ้ำว่าจะขอคุณแต่งงานได้”

“ต่อมา ด้วยชีวิตที่ยากลำบาก ผมจึงจำเป็นต้องเข้าไปในแผนกรักษาความปลอดภัยของซานเหอกรุ๊ป ช่วงนั้นผมถูกรังแกตลอด จนมาวันหนึ่ง คุณเห็นหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยรังแกผม ด้วยความโกรธ คุณไล่เขาออกทันที”

“คุณยังบอกผมว่า ชีวิตคนเรามีแค่ครั้งเดียว ถ้าไม่พยายามพัฒนาตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้น เราก็จะถูกสังคมย่ำยี จะถูกสังคมตีสอนจนเกลี้ยงเกลา จนสุดท้ายเราจะไม่มีที่ยืน และจะไม่มีวันลุกขึ้นได้อีก”

“นั่นเป็นครั้งแรกที่คุณพูดกับผม แต่คำพูดของคุณเป็นแรงบันดาลใจให้ผม จนผมมีทุกวันนี้ได้!”

“ในช่วงที่เราถูกใส่ร้าย และหลังจากที่ผมต้องแต่งงานเข้าบ้านตระกูลฉิน คำพูดของคุณมันทำให้ผมยอมรับสภาพที่เป็นอยู่ในตอนนั้นไม่ได้ ผมก็เลยไปจากคุณ”

“ช่วงที่ผมอยู่ชายแดนเหนือ ผมพยายามอย่างหนัก ผมหวังว่าสักวันจะคู่ควรกับคุณได้! ช่วงเวลาห้าปีในอาชีพทหารของผม ภาพของคุณ คำพูดของคุณ ยังคงปรากฏอยู่ในใจผมตลอด”

“หลังจากผมรู้ตัวอีกที คุณเข้ามาอยู่ในส่วนลึกในจิตใจผมไปแล้ว ผมถึงจะเข้าใจว่า วันที่คุณช่วยผม วันที่คุณให้กำลังใจผม วันนั้นแหละ เป็นวันที่ผมได้เจอกับรักแรกพบของผม!”

หลังจากฟังคำพูดมากมายของหยางเฉิน ฉินซีรู้สึกอบอุ่นหัวใจและรู้สึกโชคดีมาก

เธอโชคดีที่วันนั้นได้ช่วยหยางเฉินและพูดคำพูดที่เป็นแรงบันดาลใจให้กับเขา

ไม่อย่างนั้นเธอคงถูกโจวยู่ชุ่ยบังคับให้แต่งงานกับคุณชายครอบครัวเศรษฐีไปนานแล้ว

“ที่รัก ขอบคุณนะ! เพื่อฉัน คุณพยายามมาตลอด! เพื่อฉัน คุณยอมทำทุกอย่าง!”

ฉินซีหยุดเดินอย่างกะทันหัน จากนั้นยืนอยู่ตรงหน้าหยางเฉินและมองเขาอย่างลึกซึ้ง

เมื่อมองดูใบหน้าอันมีเสน่ห์เย้ายวนของเธอ หยางเฉินรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้น ‘ตุบ ตุบ ตุบ’ ขึ้นมาทันที

แม้เขาจะรักผู้หญิงคนนี้มาหลายปีแล้ว แต่ ณ เวลานี้ ถึงจะเรียกว่าจุดเริ่มต้นของความรักอย่างแท้จริง

เมื่อเห็นหยางเฉินมองด้วยสายตาอันเร่าร้อน ฉินซีก็เขินอายและหลับตาลงเพื่อรอการจูบของเขา

หนึ่งวินาที!

สองวินาที!

ห้าวินาที!

และสิบวินาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่เธอยังไม่รู้สึกถึงการจูบของหยางเฉินเลย

เธอค่อนข้างหัวเสีย คนสวยอุตส่าห์ปูทางให้ขนาดนี้แล้ว แต่เขากลับไม่มีการกระทำใดๆ เลยหรือ?

แต่ทันทีที่เธอลืมตาขึ้น เธอก็พบว่าหยางเฉินกำลังจ้องมองตรงไปข้างหน้า แววตาของเขายังเต็มไปด้วยความโกรธ

“ที่รัก คะ......คุณเป็นอะไรเหรอ?”

ฉินซีรู้สึกประหม่ามาก เธอไม่เคยเห็นหยางเฉินในสีหน้าแบบนี้มาก่อน

“เสี่ยวซี คุณขับรถกลับบ้านเองก่อนนะ เดี๋ยวผมจะนั่งแท็กซี่กลับไปทีหลัง!”

หยางเฉินสีหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

ฉินซีก็เหลือบมองไปที่ที่หยางเฉินกำลังมองอยู่ในตอนนี้ นอกจากคนที่เดินไปมาตามท้องถนนแล้ว เธอไม่เห็นอะไรเลย

แม้เธอจะไม่เข้าใจ แต่เธอรู้ดีว่าหยางเฉินจะไม่ยอมปล่อยให้เธอกลับไปก่อนโดยที่ไม่มีเหตุผล

ดังนั้นเธอจึงไม่ลังเลอีกต่อไป จากนั้นเธอรับกุญแจรถจากหยางเฉินแล้วพูดอย่างกังวลว่า “ที่รัก ฉันรอคุณที่บ้านนะ! อย่ากลับดึกล่ะ!”

“ครับ!”

หยางเฉินพยักหน้าและเฝ้าดูฉินซีออกไปก่อน จากนั้นถึงจะเดินตรงไปยังทิศทางที่เขามอง

“ออกมาซะ!”

เมื่อเดินไปที่ลานกว้างที่หนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่ที่ไม่มีใครอยู่ หยางเฉินหยุดเดินอย่างกะทันหันแล้วตะโกนไปยังทิศทางที่เขามอง

ขณะที่เสียงของหยางเฉินลดลง คนวัยกลางคนคนหนึ่งก็เดินออกมาอย่างช้าๆ

ในเวลานี้หยางเฉินรู้สึกโกรธมาก