The king of War นิยาย บท 335

ปรมาจารย์ถังทิ้งท้ายประโยคด้วยสีหน้าเฉยเมย จากนั้นหันเดินไปนั่งลงข้างหวงเหมย

หวงเหมยไม่ได้รู้สึกประหลาดใจใดๆ เธอมองไปที่เมิ่งหงเย่แล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า “คุณคิดว่า คนที่ชื่อหยางเฉินคนนั้นกับปรมาจารย์ถัง คนไหนเก่งกว่ากัน?”

เมิ่งหงเย่เพิ่งตั้งสติได้แล้วตอบอย่างตื่นกลัวว่า “ฝีมือของปรมาจารย์ถังนั้นในโลกนี้ไม่มีใครเทียบได้ คนอย่างหยางเฉินไม่มีคุณสมบัติที่จะเทียบกับปรมาจารย์ถังด้วยซ้ำครับ!”

ไม่ใช่ว่าเขาประจบประแจง แต่ในความเห็นของเขา หยางเฉินนั้นด้วยกว่าปรมาจารย์ถังจริงๆ

ปรมาจารย์ถังสีหน้าเฉยเมย เขาหยิบถ้วยชาพอร์ซเลนสีขาวจากโต๊ะชาข้างๆ ขึ้นมาแล้วจิบชาเบาๆ จากนั้นวางลงและพูดว่า “คุณหญิงหวง หรือว่าให้ผมไปเจอกับเด็กหนุ่มคนนั้นเลยไหมครับ จะได้รู้ว่ามันเก่งสักแค่ไหนเชียว?”

หวงเหมยไม่ได้ตอบกลับ ดูเหมือนว่าเธอกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่

จากนั้นสักพัก เธอถึงถามว่า “หยางเฉิน สรุปว่าเป็นใครกันแน่?”

นี่คือสิ่งที่เธอใส่ใจมากที่สุด เธอเชื่อว่าถ้าให้ปรมาจารย์ถังออกโรง หยางเฉินจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่เธอก็เข้าใจด้วยว่า หยางเฉินที่อายุน้อยๆ แต่กลับมีความสามารถขนาดนี้ ภูมิหลังของเขาต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

และนี่คือวิถีชีวิตของครอบครัวตระกูลหวง เมื่อเผชิญกับความบาดหมาง สิ่งแรกที่ต้องทำคือตรวจสอบรายละเอียดของศัตรูให้ชัดเจนก่อน

ด้วยเหตุนี้ ตระกูลหวงจึงจะยืนหยัดอยู่จุดสูงสุดในเมืองเยนตู และยังติดอันดับหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเย็นตูมาโดยตลอด

เมิ่งหงเย่เพิ่งนึกได้ว่าเขาเกือบลืมเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่ง เขาจึงรีบพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “คุณหญิงหวง ผมเคยตรวจสอบแล้วว่าหยางเฉินเป็นลูกชายที่ถูกทอดทิ้งของตระกูลอวี๋เหวิน และเมื่อสิบแปดปีที่แล้ว เขากับแม่ของเขาถูกขับไล่ออกจากเมืองเยนตู”

“แต่ไม่รู้เพราะอะไร เมื่อครึ่งปีที่แล้ว ตระกูลอวี๋เหวินกลับมอบเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้กับเขาอีกครั้ง”

“ด้วยเหตุนี้ ในตอนแรกที่จัดการกับหยางเฉิน ผมจึงกลัวตระกูลอวี๋เหวินและไม่กล้าที่จะฆ่าเขาให้ตาย”

เมิ่งหงเย่ได้บอกทุกสิ่งที่เขารู้ให้กับหวงเหมยแล้ว

หวงเหมยหรี่ตาทั้งคู่ลง “ฟังจากสิ่งที่คุณพูดแล้ว ฉันก็เพิ่งนึกได้เหมือนกัน ที่แท้มันยังมีสายเลือดของตระกูลอวี๋เหวินอีกด้วยสินะ”

“ต่อให้เป็นอย่างที่พูด แล้วไง? ยังไงมันก็เป็นเหตุที่ทำให้ลูกชายกับสามีฉันต้องตาย ฉะนั้น มันจะต้องชดใช้!”

หวงเหมยแทบจะกัดฟันพูดคำนี้

หากเป็นสายเลือดที่แท้จริงของตระกูลอวี๋เหวิน บางทีเธออาจต้องพิจารณาว่าจะลงมือกับหยางเฉินหรือไม่ แต่ถ้าเป็นเพียงเด็กที่ถูกทอดทิ้งคนหนึ่ง เธอไม่จำเป็นต้องไตร่ตรองด้วยซ้ำ

ในขณะนี้ ร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้านตระกูลเมิ่ง

“คุณป้าครับ!”

เขาเดินมาหาหวงเหมยแล้วพยักหน้าด้วยท่าทีที่เคารพอย่างยิ่ง

“หวงอัน คอของเองเป็นอะไร?”

เมื่อหวงเหมยสังเกตเห็นรอยฟกช้ำลายนิ้วมือที่อยู่บนคอของหวงอัน สีหน้าของเธอก็แย่ลงทันที

หวงอันกัดฟันตอบ “คุณป้าครับ ผมถูกคนทำร้ายที่เจียงโจวครับ!”

“ว่าไงนะ? เมืองเจียงโจวเล็กแค่นี้ ยังมีคนกล้าทำอะไรกับคนของตระกูลหวงอีกเหรอ?”

หวงเหมยรู้สึกโกรธมาก เธอมาที่นี่เพื่อลูกชายและสามีเก่าของเธอ

แต่ตอนนี้หลานชายของเธอกลับถูกคนอื่นทำร้ายร่างกายด้วยคน

สำหรับเธอแล้ว เจียงโจวก็แค่โรงเรียนประถม ส่วนเมืองเอกก็เหมือนกับโรงเรียนมัธยม และเมืองเยนตูเป็นมหาวิทยาลัย

แล้วตอนนี้ เหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัยถูกเด็กประถมตี

ซึ่งสามารถจินตนาการถึงอารมณ์ของเธอได้ในขณะนี้

“เรื่องนี้ ตระกูลเมิ่งของคุณน่าจะจัดการให้ได้ใช่ไหม?”

หวงเหมยหรี่ตาถามเมิ่งหงเย่

สำหรับเธอแล้ว การที่ให้ตระกูลหวงไปจัดการแทน ถือว่าเป็นการดูถูก

เมิ่งหงเย่รีบพยักหน้าตอบ “คุณหญิงหวงไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ไม่ว่ามันเป็นใครหน้าไหน ถ้ากล้ามาทำร้ายคุณชายอัน มันก็จะเป็นศัตรูคู่อาฆาตของตระกูลเมิ่งของเรา!”

“เก็บชีวิตมันไว้ด้วยนะ ผมจะทรมานมันให้ถึงตาย!”

หวงอันพูดด้วยความโกรธ

จนบัดนี้ เมื่อนึกถึงเส้นบางๆ แห่งความตายนั้น เขายังรู้สึกหวาดผวาอยู่เลย เขาที่เป็นทายาทผู้มีเกียรติแห่งตระกูลหวง แต่เกือบถูกฆ่าตายบนถนนโดยคนที่อายุน้อยกว่าเขา แค้นนี้ เขาต้องชำระ