The king of War นิยาย บท 348

“แพศยา เหตุผลที่แกไม่ยอมเอาบัญชีแกมาให้ฉัน คือกลัวมีวันแบบนี้สิท่า?”

“โชคดีที่ฉันมีแผนสำรองไว้ ไม่อย่างนั้นตอนนี้คงโดนแกใส่ร้ายป้ายสีไปแล้ว!”

“ฉันเอาเงินยี่สิบล้านที่เหลือ โอนเข้าบัญชีของเซี่ยงหยางคนนั้นไปทั้งหมด บันทึกการโอนเงินก็ยังอยู่ ตอนนี้แกยังอยากเล่นลิ้นยังไงอีก?”

หลี่เหว่ยหน้าคลุ้มคลั่งเต็มที่ หัวเราะเสียงดังฮาๆ ขึ้นมา

ที่มาเป็นแบบทุกวันนี้ได้ ล้วนเป็นเพราะถูกหยูเสี่ยวเวยทำลาย ต่อให้ต้องตาย ก็ต้องลากหยูเสี่ยวเวยมาด้วยกัน

หยูเสี่ยวเวยสีหน้าซีดเซียว หลี่เหว่ยนำหลักฐานทั้งหมดมาแสดงต่อหน้าสาธารณชนแล้ว เดิมทีไม่มีโอกาสให้หล่อนโต้เถียง

ในเวลานี้เอง มีผู้ชายกำยำรูปร่างสูงใหญ่หลายคนมาถึงที่เมืองเทียนฝู่ “ขอโทษนะครับ เมื่อสักครู่ใครเป็นคนแจ้งตำรวจครับ?”

“สวัสดีครับ ผมคือเฉินยิงเหาผู้จัดการใหญ่ของเมืองเทียนฝู่ครับ เมื่อกี้คือผมเองที่แจ้งตำรวจ”

เฉินยิงเหาเดินเข้ามา ชี้ไปยังหลี่เหว่ยและหยูเสี่ยวเวยแล้วพูดว่า “สองคนนี้ แอบยักยอกเงินบริษัทไปห้าสิบล้านครับ ตอนนี้มีหลักฐานแน่นหนา ขอให้พวกคุณช่วยพวกเราตรวจสอบด้วยครับ!”

ไม่นานหลี่เหว่ยและหยูเสี่ยวเวยทั้งสองคนก็ถูกนำตัวไปโดยตรง

จนกระทั่งถูกพาตัวไป หยูเสี่ยวเวยยังไม่รู้แจ่มแจ้งว่าลูกเขยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงตระกูลเล็กๆ คนหนึ่ง ทำไมถึงสามารถทำให้คุณชายของตระกูลชั้นนำเมืองโจวเฉิง ปฏิบัติตัวด้วยความเคารพเช่นนี้ได้

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เมืองเทียนฝู่จะไม่มีหลี่เหว่ยกับหยูเสี่ยวเวยสองคนนี้อีกต่อไป ฉันหวังว่าทุกๆ คน สามารถเอาเรื่องเลวร้ายนี้มาเตือนใจตัวเองได้ ถ้ามีใครฝ่าฝืนความผิดแบบเดียวกันอีก จะไม่ปล่อยไปเด็ดขาด!”

เฉินยิงเหากวาดสายตามองทุกคน พูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม

“ครับ/ค่ะ!”

พนักงานที่เหลือต่างรับปากกัน ยังมีใครกล้าพูดอะไรสักคำที่ไหน

หลังจากสั่งสอนอย่างเรียบง่ายนี้ เฉินยิงเหาถึงมองทางหยางเฉิน ถามด้วยความระมัดระวังว่า “คุณหยางครับ ผมจัดการแบบนี้ ไม่ทราบว่าท่านพอใจหรือไม่ครับ?”

หยางเฉินพยักเล็กน้อย “ผู้จัดการคนก่อนถูกเอาตัวไปแล้ว ควรจัดหาผู้จัดการคนใหม่ด้วยหรือเปล่า?”

ถึงแม้เฉินยิงเหาจะไม่มั่นใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่จากตอนแรกที่เขาเข้ามาที่เมืองเทียนฝู่ ก็พบว่าที่ข้างกายหยางเฉินมีพนักงานสาวที่ใส่ชุดพนักงานคนหนึ่งยืนอยู่ตลอด

ชั่วขณะนั้นเขาเข้าใจมาฉับพลัน รีบพยักหน้าทันที “คุณหยางครับ ผมคิดว่าหวางเยี่ยนก็ไม่เลวครับ สามารถรับหน้าที่ผู้จัดการพนักงานขายของเมืองเทียนฝู่ได้ครับ ท่านคิดว่าจัดการแบบนี้ ได้หรือเปล่าครับ?”

“นี่คือเรื่องของนาย ไม่เกี่ยวกับฉัน!” มุมปากหยางเฉินฉีกรอยยิ้มนิ่งๆ ขึ้น

เห็นได้ชัดว่าพึงพอใจมาก เฉินยิงเหาจิตใจสั่นไหว รีบบอกว่า “ครับ คุณหยาง!”

พูดจบ เขามองหวางเยี่ยนที่ทำหน้าอึ้งทึ่งอยู่ จากนั้นกวาดสายตามองทุกคน ประกาศออกไปเสียงดัง “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หวางเยี่ยนคือผู้จัดการพนักงานขายของเมืองเทียนฝู่ รับผิดชอบงานทุกอย่างของเมืองเทียนฝู่! ถ้ามีใครไม่พอใจ งั้นก็ถือโอกาสไสหัวออกไปเองตั้งแต่แรก!”

เฉินยิงเหาพูดประโยคนี้ออกมา ทุกคนต่างทำท่าทางไม่อยากเชื่อ รีบตอบรับทันที “ครับ/ค่ะ!”

ก็ตามนี้ เด็กใหม่คนหนึ่งที่เดิมทีถูกหยูเสี่ยวเวยกดขี่มาเกือบสามเดือน และไม่มีทางขายของเล่นโบราณออกไปได้สักชิ้นเดียว กลับกลายมาเป็นผู้จัดการพนักงานขายของเมืองเทียนฝู่เสียได้

นี่สำหรับหวางเยี่ยนแล้ว คือเรื่องดีที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัวเลยทีเดียว

แต่เธอรู้ชัดเจนมาก ทุกอย่างนี้ ล้วนเป็นเพราะหยางเฉิน

“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

หลังจากเฉินยิงเหาจัดการเรื่องราวของเมืองเทียนฝู่เรียบร้อย หยางเฉินถามขึ้นอย่างสงสัย

“คุณหยางครับ เมื่อหนึ่งเดือนก่อน เมืองเทียนฝู่ถูกตระกูลเฉินซื้อมาครับ คุณปู่ผมอยากจะเปิดตลาดที่เมืองเอก เลยส่งผมเขามา เพื่อรับผิดชอบธุรกิจบางส่วนของเมืองเอกครับ”

“ผมกำลังตรวจดูงาน นึกไม่ถึงว่าจะสามารถมาเจอคุณหยางที่นี่ได้”

“คุณหยางครับ ท่านมาที่เมืองเทียนฝู่ ต้องการอะไรเหรอครับ?”

เฉินยิงเหาอธิบายไปสักพัก หยางเฉินถึงเข้าใจว่าเรื่องราวเป็นอย่างไร

ตั้งแต่ตระกูลหยวนแห่งเมืองโจวเฉิงพังพินาศไป ตระกูลเฉินก็เป็นใหญ่เพียงหนึ่งเดียว ไม่ว่าเป็นความสามารถหรือตำแหน่งของตระกูล ล้วนเพิ่มทวีขึ้นทุกวัน

ปัจจุบันนี้สถานการณ์ของตระกูลอันดับหนึ่งภายในสามตระกูลใหญ่ของเมืองเอกยังไม่ชัดเจนดี แม้แต่ตระกูลในท้องถิ่นเมืองเอกมากมายยังสู้ตระกูลเฉินไม่ได้

สำหรับหยางเฉินแล้ว นี่ย่อมเป็นเรื่องดีอย่างหนึ่ง โดยเฉพาะตระกูลเฉินยอมอยู่ใต้อำนาจของตนเองเรียบร้อย

“เมื่อกี้ฉันสนใจของโบราณสองชิ้น เตรียมจะให้เป็นของขวัญคนอื่น” หยางเฉินบอกไป