The king of War นิยาย บท 347

“เธอ ไม่สมควรรู้!”

หยางเฉินพูดจาหยอกเย้าขึ้นกะทันหัน

ชั่วขณะนั้นหยูเสี่ยวเวยอับอายจนโมโห “นายหลอกฉัน?”

ถึงแม้หยางเฉินจะไม่ต่อล้อต่อเถียงกับผู้หญิงคนนี้ แต่ก็ไม่มีนิสัยลืมความแค้นและมอบความเมตตาให้แทน

ผู้หญิงคนนี้ยั่วยุมาครั้งแล้วครั้งเล่า และแตะโดนขีดความอดทนของเขาแล้วด้วย

ซึ่งในเวลานี้เอง มือถือของเฉินยิงเหาดังขึ้นมาแล้ว เขามองดูหมายเลขโทรศัพท์แวบหนึ่ง ส่งเสียงหัวเราะเยาะ พลันรับสายโทรศัพท์ทันที

“ประธานเฉินครับ เรื่องที่ท่านให้ผมตรวจสอบเมื่อสักครู่ กำลังดำเนินการตรวจสอบอย่างเต็มที่อยู่ครับ แต่เมื่อสักครู่นี้ ตรวจเจอเรื่องหนึ่งที่ค่อนข้างสำคัญครับ ผมจำเป็นต้องรายงานท่านโดยด่วนครับ!”

“เมื่อก่อนหน้านี้เดือนหนึ่ง บัญชีของเมืองเทียนฝู่ มีเงินทุนห้าสิบล้านโอนออกไป เข้าบัญชีส่วนตัวของหลี่เหว่ยแล้วครับ แต่ที่ทางฝ่ายการเงิน กลับไม่มีการบันทึกใดๆ ครับ!”

“ผมสงสัยว่าหลี่เหว่ยยักยอกเงินบริษัทเป็นการส่วนตัวครับ!”

เพราะเฉินยิงเหาเปิดลำโพงโทรศัพท์ไว้ เวลานี้ ทุกคนล้วนได้ยินคำพูดพวกนี้กันหมด

ชั่วขณะนั้นผู้คนทั้งหมดเงียบงัน แต่ละคนถลึงตาโตมองทางหลี่เหว่ยที่ตัวสั่นเทา

ตอนที่หยูเสี่ยวเวยได้ยินเรื่องนี้ ลูกตาหดตัว ในใจหวาดผวาถึงขั้นสุดแล้ว

หลี่เหว่ยดูอึ้งทึ่งอย่างยิ่ง อ่อนแรงไปทั้งตัว ในที่สุดก็ทรุดลงบนพื้น แม้แต่เรี่ยวแรงยืนขึ้นมายังไม่มีเลย

เฉินยิงเหาสีหน้าดูแย่มากเช่นกัน เขารู้ว่าหลี่เหว่ยมีปัญหา กลับนึกไม่ถึงว่าจะสร้างปัญหาใหญ่ขนาดนี้ คาดไม่ถึงจะโอนเงินห้าสิบล้านเข้าบัญชีส่วนตัวของหลี่เหว่ยแล้ว

“ไอ้สารเลว สรุปแกทำอะไรแล้ว?” เฉินยิงเหาพูดอย่างโมโห

ในรุ่นคนหนุ่มสาวของตระกูลเฉิน ไม่มีตำแหน่งของใครแซงหน้าเขาไปได้

เฉินซิงไห่มอบเมืองเทียนฝู่ให้เขาได้ นั่นอธิบายได้อย่างชัดเจนว่าความสามารถของเขาไม่ธรรมดา

ไม่นับเรื่องที่เขาเคยล่วงเกินหยางเฉินนี้ไป เฉินยิงเหายังยอดเยี่ยมมากจริงๆ ว่ากันว่าช่วงที่เรียนปริญญาเอก ไม่ได้อาศัยตระกูลเฉิน พึ่งพาแค่กำลังของตนเอง สร้างอิงเหาอินเทอร์แนชันแนลแล้ว

“ประธานเฉินครับ ผมผิดไปแล้ว ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ ครับ ขอให้ท่านปล่อยผมไปสักครั้ง ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ......”

หลี่เหว่ยพูดจาสับสน ร่างกายสั่นเทารุนแรง

เขารู้ชัดเจนอย่างมาก การยักยอกเงินบริษัทเรื่องนี้ นำพาความยุ่งยากใหญ่หลวงแค่ไหนมาสู่ตนเองได้

“หลี่เหว่ย เสียแรงที่ฉันเฉินยิงเหาไว้ใจแก นึกไม่ถึงว่าแกจะยักยอกเงินห้าสิบล้าน ยังใจกล้าบ้าบิ่นจริงๆ นะ!” เฉินยิงเหาโกรธจนสีหน้าเขียวปัด

เรื่องนี้เขาไม่ปล่อยหลี่เหว่ยไปแน่นอน และอีกอย่างยังถูกหยางเฉินเจอเข้าแล้ว

เขากลัวว่าจะสร้างความไม่พอใจให้หยางเฉินเข้า พอเป็นแบบนี้ เฉินซิงไห่ทอดทิ้งเขาเป็นแน่

“ประธานเฉินครับ ต้องโทษนังแพศยาคนนี้ หล่อนยุยงให้ผมเอาเงินก้อนหนึ่งจากบริษัทไปซื้อหุ้น รอให้ทำเงินได้แล้วค่อยแอบเอาเงินกลับมาใส่บัญชีคืนครับ”

“แต่ใครจะรู้ว่าวันแรกที่ผมเอาเงินลงทุนไปในตลาดหุ้น ก็เสียไปหลายล้านเลย ในใจผมไม่ยินยอม คิดว่าวันนี้เสียหลายล้าน ไม่แน่พรุ่งนี้อาจหาล้านหลายกลับมาได้”

“แต่นึกไม่ถึงว่าหลายวันต่อมาจะเสียไปทุกวันเลย เจ็ดวันติดกัน เงินทุนห้าสิบล้าน เหลือเพียงแค่ยี่สิบล้านเอง”

“เวลานี้ผมถึงสำนึกได้ว่าเดือดร้อนใหญ่แล้ว เลยรีบขายหุ้นเปลี่ยนเป็นเงินทันที แต่ภายในไม่กี่วันสั้นๆ กลับสูญเงินไปสามสิบล้านแล้ว!”

“ประธานเฉินครับ ผมผิดไปแล้ว สำนึกผิดแล้วจริงๆ ครับ ขอร้องท่านให้โอกาสผมสักครั้งหนึ่ง ผมจะพยายามหาเงินให้บริษัทเต็มที่แน่นอน ทุ่มเทคืนเงินก้อนนี้ให้เร็วที่สุดครับ”

หลี่เหว่ยร้องไห้สะอึกสะอื้น เขากลัวขึ้นมาแล้วจริงๆ ถ้าเกิดเฉินยิงเหามอบตัวเขาไปสอบสวน ครึ่งชีวิตหลังของเขาคงต้องใช้ชีวิตในคุกเป็นแน่

“งั้นยี่สิบล้านที่เหลือล่ะ?” เฉินยิงเหากัดฟันถาม

หลี่เหว่ยรีบยื่นมือชี้ไปทางหยูเสี่ยวเวยทันที “นังตัวดีคนนี้ บอกให้ผมให้เวลาหล่อนหนึ่งเดือน หล่อนมีวิธีเอาเงินที่สูญไปหากลับมาได้ครับ เงินที่เหลืออยู่ที่หล่อนทางนั้นหมดเลยครับ”

หยูเสี่ยวเวยสีหน้าซีดเซียว มองเห็นว่าเรื่องราวเปิดเผยออกมาแล้ว หล่อนจึงรีบโวยวายเสียงดัง “หลี่เหว่ย คุณพูดมั่วซั่ว ที่จริงฉันไม่รู้เรื่องที่คุณยักยอกเงินห้าสิบล้านนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเงินยี่สิบล้านอะไรเลย!”