The king of War นิยาย บท 353

ในเวลานี้ หยางเฉินมองเห็นการอ้อนวอนในสายตาของหานเฟยเฟย ชั่วขณะนั้นเข้าใจขึ้นมาฉับพลัน

ที่แท้เธออยากจะนำตนเองมาเป็นข้ออ้างในการปฏิเสธ หยางเฉินถึงโล่งอกไปทีหนึ่ง

มองเห็นรอยยิ้มนิดๆ ที่มุมปากของหยางเฉิน หานเฟยเฟยเข้าใจว่าหยางเฉินรับปากช่วยตนเองแล้ว

ภายในสายตาที่ตื่นตกใจของทุกคน หานเฟยเฟยเดินเข้ามา ควงแขนของหยางเฉินไว้ต่อหน้าสาธารณชนแล้ว

“อ่า~”

ทุกคนเบิกดวงตาโตกันหมดแล้ว อ้าปากค้างเล็กน้อย แม้กระทั่งมีคนส่งเสียงร้องตกใจออกมาด้วย

หานเฟยเฟยเป็นถึงเจ้าหญิงน้อยที่ตระกูลหานรักใคร่เอ็นดูมากที่สุด ปู่คือผู้นำ พ่อคือทายาทผู้นำ ถ้าใครสามารถคบด้วยกันกับเธอได้ อนาคตมีความเป็นไปได้ในการควบคุมตระกูลหานด้วย

โดยเฉพาะหานเซี่ยวเทียนมีเพียงหานเยี่ยนเป็นลูกชายคนเดียว ส่วนหานเยี่ยนมีเพียงหานเฟยเฟยเป็นลูกสาวคนเดียวอีก ตำแหน่งของผู้นำในอนาคต ได้แต่ส่งต่อให้หานเฟยเฟย

นี่คือเหตุผลว่าทำไมหนิงเฉินหยู่ถึงพยายามคิดหาทุกวิถีทางคบกันกับหานเฟยเฟย

“หนิงเฉินหยู่ พี่หยางต่างหากที่เป็นคู่ที่เหมาะสมที่สุดของฉัน ตอนนี้คุณรู้แล้วสินะ ทำไมฉันต้องบอกว่าชาตินี้คุณไม่มีโอกาสแล้ว?”

ตอนที่หานเฟยเฟยมองทางหนิงเฉินหยู่ หน้าตาหนาวเหน็บ

หนิงเฉินหยู่ไม่ได้พูดอะไร สีหน้าเขียวปัด เวลานี้เขามีความรู้สึกเหมือนถูกสวมเขาให้เลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสายตาเขา หานเฟยเฟยก็เป็นผู้หญิงของเขาตั้งนานแล้ว

เวลานี้ หานเฟยเฟยกลับควงแขนของผู้ชายคนอื่นอยู่ ท่าทางดูมีความสุข

ในที่สุดเขาสำนึกได้ว่าตนเองสูญเสียโอกาสไปแล้วจริงๆ

แต่ไม่นานความรู้สึกโกรธแค้นที่รุนแรงส่วนหนึ่ง เต็มไปทั่วจิตใจของหนิงเฉินหยู่แล้ว

“สรุปว่านายเป็นใครกันแน่?”

หนิงเฉินหยู่สอบถามขึ้นอีกครั้ง

นี่คือวันนี้เขาสอบถามสถานะของหยางเฉินเป็นครั้งที่สามแล้ว แต่หยางเฉินกลับไม่เคยตอบเขามาเลย

ถ้าอีกฝ่ายเป็นคุณชายของตระกูลใหญ่มาจากเยนตูจริง ก็ช่างไปเถอะ แต่ถ้าไม่ใช่ เขาจะยินยอมให้หยางเฉินแย่งผู้หญิงไปได้อย่างไร?

“หนิงเฉินหยู่ คุณอยากจะทำอะไร?”

หานเฟยเฟยทำหน้าเย็นชา เหมือนแม่ไก่ที่ปกป้องลูกวัวเอาไว้ กลัวหนิงเฉินหยู่จะมาแก้แค้นหยางเฉิน

มองเห็นฉากนี้เข้า ในใจหนิงเฉินหยู่โกรธเคืองอย่างยิ่ง กัดฟันแน่นแล้วพูดว่า “ถ้านายเป็นลูกผู้ชายจริง อย่าหลบอยู่ข้างหลังผู้หญิงสิ บอกฉันมาแบบกล้าหาญเลยว่านายเป็นใคร!”

หานเฟยเฟยกำลังอยากจะพูดอะไร กลับถูกหยางเฉินดึงมาที่ด้านหลังเบาๆ

“ฉันมีสถานะอะไร นายไม่มีสิทธิ์รู้!”

หยางเฉินพูดด้วยท่าทางนิ่งสงบ “แต่ที่ฉันสามารถบอกนายได้คือฉันเป็นตัวตนที่นายล่วงเกินไม่ได้!”

คำพูดประโยคนี้ ทำให้ทั้งโถงงานเลี้ยงเงียบสงบลงมาถึงที่สุด

ทุกคนล้วนมองหยางเฉินแบบหน้าตาตื่นตกใจ ผู้หญิงมากมาย ในดวงตาล้วนลุกวาวระยิบระยับ

ความเผด็จการและความมั่นใจของหยางเฉิน ไม่เหมือนแสร้งทำออกมา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือด้านหลังของเขา ทางหนึ่งคือเฉินยิงเหารุ่นหลานตระกูลเฉินที่เป็นใหญ่หนึ่งเดียวของเมืองโจวเฉิง ด้านหนึ่งคือผู้นำตระกูลใหญ่ชั้นนำที่อายุน้อยที่สุดของเมืองเจียงโจว

ยังมีลูกสาวของเศรษฐีเมืองเจียงโจวด้วย

แต่เวลานี้ สองสามคนนี้กลับยืนอยู่ข้างหลังหยางเฉินแบบเงียบเชียบมาก เห็นได้ชัดว่าเห็นหยางเฉินเป็นศูนย์กลาง

คนหนุ่มแบบนี้ จะไม่มีสถานะและเบื้องหลังจริงเหรอ?