The king of War นิยาย บท 36

บทที่ 36 สายจากฉินยี

หลังจากได้รับคำสั่งของหยางเฉิน หม่าชาวก็งอนิ้วแล้วดีดออก หินก้อนหนึ่งพุ่งไปทางแผ่นป้ายสี่อักษรขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่หน้าประตู

“ปัง!”

ป้ายสี่ตัวอักษรของ ‘แมนชันอีเห้า’ ร่วงลงพื้นแล้วแตกกระจายเป็นชิ้นๆ

พนักงานที่อยู่ข้างในยังไม่ทันได้ตอบสนอง เมื่อเห็นแผ่นป้ายแตกกระจาย สีหน้าของแต่ละคนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

“พวกแกคิดจะทำอะไรน่ะ”

ชายที่ติดเข็มกลัดผู้จัดการเอาไว้บนอกโมโหเป็นอย่างมาก

“ไสหัวไป!”

หม่าชาวก้าวไปข้างหน้า แล้วใช้เท้าเตะผู้จัดการจนลอยออกไป

“เพล้ง!”

ผู้จัดการคนนั้นกระแทกเข้ากับตู้เก็บเหล้าด้านหลังเคาน์เตอร์บาร์จนเกิดเสียงดังสนั่น สุราล้ำค่าจำนวนมากร่วงแตกกระจายเจิ่งนองเต็มบนพื้น

นี่เป็นช่วงที่ธุรกิจกลางคืนจะทำเงินได้ดีที่สุด เมื่อเห็นว่ามีคนมาก่อความวุ่นวายแบบนี้แล้ว จึงมีหลายคนที่พากันกลับออกไปด้วยความตื่นตระหนก แต่ก็ยังมีคนใจกล้าจำนวนไม่น้อยที่ยืนชมเรื่องสนุกอยู่ไกลๆ 

“พวกแกเป็นใครกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้ามาหาเรื่องที่แมนชั่นอี้เห้า ไม่รู้จักตายจริงๆ สินะ”

ชายฉกรรจ์รูปร่างกำยำล่ำสันหลายสิบคนวิ่งลงมาจากข้างบน ชายที่เหมือนเป็นจะเป็นหัวหน้าชี้ไม้กระบองไปทางหยางเฉินแล้วตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

หยางเฉินมองไปยังคนเหล่านั้นอย่างขบขันเล็กน้อย ดูเหมือนว่าสงเหว่ยจะจ้างคนใหม่มาแล้ว เมื่อวานพวกเขาเพิ่งจะเข้ามาก่อเรื่องที่นี่แท้ๆ ทว่าชายฉกรรจ์ร่างใหญ่พวกนี้กลับจำตนเองไม่ได้เลยสักนิด

“แมนชั่นอี้เห้าสุดยอดขนาดนั้นเชียว” หยางเฉินยิ้มเยาะ

“ชั้นต่ำ! พวกแกไปจัดการมันให้ฉัน!”

ชายที่เป็นหัวหน้าคำรามออกมาอย่างโมโห เขาพาคนหลายสิบคนที่ถือไม้กระบองไว้ในมือพุ่งไปทางหม่าชาวกับหยางเฉิน

ไม่ต้องให้หยางเฉินออกคำสั่ง หม่าชาวก็ขยับขึ้นไปข้างหน้าด้วยตัวเองแล้ว

ร่างกายของเขารวดเร็วคล้ายดั่งมีปีศาจพุ่งทะยานออกมา ระเบิดหมัดออกครั้งเดียวก็เกิดเสียงดัง “ปัง” ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่คนหนึ่งลอยไปไกลทันที

การโจมตีครั้งต่อไปยังคงเหมือนเดิม ออกหมัดที่ทั้งสะอาดและเป็นระเบียบไปหนึ่งที ภายในระยะเวลาไม่กี่วินาที ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่หลายสิบคนก็พากันล้มไปกองอยู่บนพื้น 

ทุกคนล้วนมองไปทางหม่าชาวด้วยสีหน้าหวั่นเกรง คนคนเดียวสามารถล้มชายฉกรรจ์ร่างใหญ่นับสิบด้วยเวลาเพียงไม่กี่สิบวินาที นี่ยังเป็นมนุษย์อยู่อีกไหม

“ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวออกไปให้หมด วันนี้ฉันแค่มาหาสงเหว่ย”

หยางเฉินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ จากนั้นก็หมุนตัวเดินไปนั่งตรงที่เคาน์เตอร์บาร์

ที่ชั้นบนสุดของแมนชั่นอีเฮ่า สงเหว่ยกำลังนําคนกลุ่มหนึ่งเฮโลอยู่ในห้องส่วนตัว ทันใดนั้นก็มีวัยรุ่นที่สวมชุดพนักงานคนหนึ่งวิ่งเข้ามา

“เฮียสง ไม่ดีแล้ว พวกมันมาสร้างความวุ่นวายอีกแล้ว” พนักงานคนนั้นกล่าวด้วยสีหน้าหวาดกลัว

“แม่งเอ๊ย!”

สงเหว่ยคว้าลำคอของวัยรุ่นคนนั้นเอาไว้ “พูดให้ชัดเจนสิวะว่าพวกมันเป็นใคร”

“สองคนที่มาเมื่อวาน” คนถูกบีบคอตกใจจนหน้าซีดขาว

“อะไรนะ”

สงเหว่ยปล่อยมือจากอีกฝ่ายทันที ก่อนจะคำรามออกมาอย่างโมโหว่า “พวกมันไม่ได้โดนรถชนไปแล้วหรือไง”

เพื่อที่จะจัดฉากว่าเป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขาต้องสิ้นเปลืองพละกำลังไปเป็นจำนวนมาก ทั้งยังเพิ่งจะอวดกับทุกคนไปว่าหยางเฉินต่อให้ไม่ตายก็ต้องพิการแน่ๆ ทำไมถึงได้ถูกตบหน้าจังๆ อย่างรวดเร็วแบบนี้ล่ะ

“แม่มันเถอะ ฉันละอยากจะเห็นจริงๆ ว่าแกมีสามหัวหกแขนหรือเปล่า คิดไม่ถึงเลยว่าจะยังมาหาเรื่องฉันถึงที่”

สงเหว่ยโมโหอย่างมาก จากนั้นก็พาคนทั้งหมดลงไปข้างล่าง

ตอนที่เขาเพิ่งจะพาคนมาถึงห้องโถงใหญ่ ทุกอย่างก็ถูกพังจนราบคาบไปหมดแล้ว เสียงกระแทกยังคงดังก้อง ทว่าสิ่งที่ทำให้เขาโมโหยิ่งกว่าก็คือ เจ้าของสองมือที่กำลังทุบทำลายสิ่งของนั้นล้วนเป็นคนของเขา

“หยุดเดี๋ยวนี้!” สงเหว่ยโมโหจนตับแทบจะระเบิด จึงคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

“พังต่อไป ใครกล้าหยุดฉันจะจัดการมัน”

เมื่อเห็นว่าสงเหว่ยมาแล้ว ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ที่ถูกหม่าชาวซัดจนล้มไปกองอยู่บนพื้นพวกนั้นก็คิดจะหยุดมือ กระทั่งได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ต่างอะไรจากปีศาจของหยางเฉินดังขึ้น

สีหน้าของสงเหว่ยย่ำแย่จนถึงขีดสุด คิดไม่ถึงเลยว่าจะไม่มีใครฟังเขาสักคน ในทางกลับกันยังยิ่งเพิ่มพลังในการทำลายมากขึ้นเรื่อยๆ

“หยางเฉิน!”

สงเหว่ยมองไปยังหยางเฉินด้วยแววตาดุร้าย ก่อนจะคำรามเสียงต่ำ “แกคิดจะทำอะไรกันแน่”

“เจ้านายสง ฉันทำแบบนี้ทำไม แกยังไม่เข้าใจอีกอย่างนั้นเหรอ” หยางเฉินยิ้มเยาะ

“บอกให้พวกมันหยุดมือแล้วพวกเรามาคุยกัน” สงเหว่ยกัดฟันพูดออกมา

“คิดตัวเองคู่ควรที่จะต่อรองกับฉันอย่างนั้นเหรอ”

ความเย็นชาทั่วทั้งร่างของหยางเฉินระเบิดออกมา ถ้าหากวันนี้เขาประมาทไปแม้แต่นิดเดียวแล้วถูกThe Herdsmanคันนั้นชนเข้า ก็ไม่กล้าจะจินตนาการถึงผลเลวร้ายที่ตามมาเลยสักนิด

ในช่วงเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่นาที สุราล้ำค่าจำนวนมากก็ถูกทุบทำลาย โต๊ะเก้าอี้ราคาแพงก็ถูกพังจนกระจายเป็นชิ้นๆ สำหรับสงเหว่ยแล้ว นี่นับได้ว่าเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่

เสียไปแล้วก็เสียไปเถอะ แต่การที่หยางเฉินยังคงข่มขู่คนของเขาให้ทำลายทรัพย์สินในอาณาเขตของตัวเองท่ามกลางสายตาคนมากมายแบบนี้ ไม่ต่างอะไรกับการตบหน้าเขาอย่างแรง

“ตกลงแล้วแกจะเอายังไงกันแน่ ถึงจะยอมให้พวกมันหยุดเสียที” สงเหว่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดออกมาอย่างใจเย็นที่สุดแล้ว

“แกต้องการเอาชีวิตฉันแล้ว ยังมาถามว่าฉันจะเอายังไงอีกเหรอ”

“เพล้ง!”

เหล้าขวดนึงกระแทกลงบนศีรษะของสงเหว่ยอย่างพอดิบพอดี ของเหลวจากเหล้าและเลือดผสมรวมกันเป็นหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ ไหลลงมาเต็มใบหน้า

ทุกคนต่างพากันตกตะลึงอย่างถึงที่สุด สงเหว่ยเป็นเจ้าของแมนชั่นอี้เห้า ทั้งยังเป็นคนของตระกูลระดับแนวหน้าในเจียงโจวอย่างตระกูลสง ตอนนี้ไม่เพียงแต่จะถูกคนทำลายออาณาเขต ยังถูกตีเข้าที่หัวอีกด้วย

“ลากมันมาให้ฉัน” หยางเฉินออกคำสั่ง