The king of War นิยาย บท 361

“อี้ฉิน!”

เฝิงฉวนตะโกนขึ้นมาโดยตรง ในดวงตาทั้งคู่แดงเหมือนสีเลือด

ที่จริงตอนเป็นหนุ่มเขาอยากมีลูกหลายๆ คน แต่สวรรค์ไม่เป็นใจ หลังเฝิงอี้ฉินคลอดออกมา ภรรยาของเขาสูญเสียความสามารถในการให้กำเนิดไปอย่างไม่คาดฝัน

เพราะมีเพียงลูกชายคนเดียวแบบนี้ ดังนั้นเฝิงฉวนจึงรักและตามใจเป็นพิเศษ แต่ไหนแต่ไรจะไม่ก้าวก่ายเรื่องของเฝิงอี้ฉินเลย

หลังจากที่เฝิงฉวนขึ้นมาดำรงตำแหน่งผู้นำ เฝิงอี้ฉินก็เหมือนโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นในชั่วข้ามคืน ไปคบค้าสมาคมกับหนิงเฉินหยู่ด้วยตนเอง

ทุกอย่างนี้ ล้วนเพื่อทำให้ตระกูลเฝิงได้รับที่พึ่งพามากขึ้น ปัจจุบันนี้ถูกฆ่าทิ้งแล้ว และยังถูกหนิงเฉินหยู่ฆ่าอีกด้วย

แค่คิดก็รู้ได้ว่าเฝิงฉวนโกรธแค้นมากแค่ไหน

“เข้ามาสิ!”

เฝิงฉวนพุ่งออกจากห้อง ตะโกนอย่างฉุนเฉียว พูดสั่งว่า “เตรียมรถ ไปที่สุสานร้าง!”

สุสานร้างอยู่ตรงพรมแดนของเมืองจินเหอและเมืองเอก เทียบกับตระกูลหนิงแล้ว ตระกูลเฝิงอยู่ใกล้สุสานร้างมากกว่า

คนของตระกูลเฝิงไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องราวอะไรขึ้นแล้ว แต่ยังเป็นครั้งแรกที่เคยเห็นเฝิงฉวนอารมณ์เสียเช่นนี้

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา รถขับเคลื่อนสี่ล้อเบนซ์สีดำคันหนึ่ง จอดอยู่บริเวณหน้าทางเข้าสุสานร้าง

คืนนี้พระจันทร์กลมมาก เหมือนอยู่ที่ยอดศีรษะ

สุสานร้างเดิมคือเขตฝังศพ รอบด้านรกร้าง มองไปไกลๆ ล้วนเป็นป้ายหลุมศพที่ระเกะระกะไม่เป็นระเบียบ

เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ลมฤดูใบไม้ร่วงโชยมาระลอกหนึ่ง พัดพาความเย็นมาด้วย

เวลานี้ เฝิงฉวนกำลังยืนอยู่หน้ารถ อาศัยแสงพระจันทร์ที่สาดส่อง สามารถมองเห็นดวงตาที่แดงก่ำของเขาได้

ด้านหลังของเขา ทั้งซ้ายและขวา มีชายกำยำที่รูปร่างสูงใหญ่สองคนยืนอยู่ นี่คือบอดี้การ์ดสองคนที่แกร่งสุดของตระกูลเฝิง

บอดี้การ์ดทั้งสองคนไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เวลานี้ยืนอยู่ด้านหลังเฝิงฉวน ไม่กล้าพูดจาสักคำเดียว

เวลาผ่านไปแต่ละวินาที ประมาณสิบนาทีได้

อยู่ไปไม่ไกลนัก แสงไฟที่แสบตาดวงหนึ่งปรากฏขึ้นมากะทันหัน จากนั้นนับวันระยะห่างนับวันยิ่งใกล้เฝิงฉวนทางนี้เข้ามา แสงไฟก็นับวันยิ่งแสบตาขึ้น

คนของหนิงเฉินหยู่ไม่รู้จักเฝิงฉวน มองเห็นรถขับเคลื่อนสี่ล้อเบนซ์สีดำคันหนึ่งมาจากไกลๆ ด้านข้างรถยังมีสองสามคนอยู่ด้วย

“พวกแกเป็นใครกัน? รีบหลบไปเดี๋ยวนี้!”

คนรับใช้ตระกูลหนิงจอดรถตรงด้านหน้าเฝิงฉวน พูดจาด้วยท่าทางก้าวร้าว

เฝิงฉวนไม่พูดไม่จา แต่ในดวงตาเต็มไปด้วยความดุร้าย

ในคลิปวิดีโอสั้นๆ เมื่อสักครู่ คือเบนท์ลีย์สีฟ้าครามคันนี้ ยังมีคนนั้นที่ขับรถ ซึ่งอยู่ในคลิปวิดีโอด้วย

ส่วนลูกชายของเขา ศพอยู่ท้ายกระโปรงรถ

“เชี้ย!”

เห็นเฝิงฉวนไม่หลบทางให้ คนรับใช้ตระกูลหนิงจึงตวาดใส่ “ไอ้โง่ที่ไหนกันเนี่ย? รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร? ฉันคือคนของคุณชายหนิงเฉินหยู่แห่งตระกูลหนิง แกกล้ามาขวางทางฉัน ก็คือขวางทางของคุณชายหนิงด้วย ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วรึไง?”

“ที่ฉันขวางคือทางของตระกูลหนิงของพวกแก!”

เฝิงฉวนทำหน้าดุร้าย โบกฝ่ามือขึ้น “ฆ่าซะ!”

บอดี้การ์ดสองคน ซ้ายคนขวาคนเดินไปยังเบนท์ลีย์

จนกระทั่งวินาทีนี้ คนรับใช้ของตระกูลหนิงนั้นถึงสำนึกได้ว่าอีกฝ่ายคือผู้มาเยือนที่ไม่หวังดี

ชั่วขณะนั้นเขาอกสั่นขวัญแขวน สับสนลนลานขึ้นมา เพิ่งเตรียมจะสตาร์ทรถ เสียงดัง“ปึง” ประตูรถฝั่งคนขับถูกชายกำยำที่ข้างนอกดึงออกโดยตรง

“สรุปพวกแกเป็นใครกันแน่?”

คนรับใช้ตระกูลหนิงโดนบอดี้การ์ดตระกูลเฝิงลากตัวออกมาจากในรถ ชั่วขณะหนึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ฆ่า!”

เฝิงฉวนดวงตาแดงก่ำและตะโกนอย่างโมโห

“กึก!”

ตามมาด้วยเสียงกระดูกแตกละเอียดดังขึ้น คอของคนรับใช้ตระกูลหนิงแตกหักทันที ดวงตาถลึงโต ตายตาไม่หลับ

รอให้ผ่านพรุ่งนี้ไป ตระกูลหนิงจะต้องชดใช้เรื่องนี้คืน

ครั้งนี้ การประชุมแลกเปลี่ยนสามปีมีหนของมณฑลเจียงผิง เดิมควรมาถึงตาตระกูลเฝิง กลับถูกตระกูลเมิ่งยึดครองไป

ตระกูลเมิ่งสัญญากับตระกูลเฝิงเอาไว้ ถ้าเกิดตระกูลเมิ่งขึ้นไปสู่ตระกูลเดอะคิงแห่งเจียงผิงได้ ตระกูลเฝิงจะได้เป็นตระกูลเดอะคิงแห่งเจียงผิง ต่อให้เป็นตระกูลหนิง ก็ไม่กล้าดูถูกตระกูลเฝิงได้

ตอนที่หนิงเฉินหยู่รอคอยคนรับใช้อย่างร้อนใจ และเฝิงฉวนเกิดความรู้สึกเคียดแค้นต่อตระกูลหนิงนั้น หยางเฉิน“ตัวการก่อกรรมทำชั่ว”คนนี้ ก็กลับมาถึงยอดเมฆาแล้ว

เขาพึ่งจอดรถเสร็จ ได้รับข้อความอันหนึ่ง “เรียบร้อย!”

ใครก็คงคิดไม่ถึงว่าทุกอย่างนี้ เป็นหยางเฉินบงการให้ทำ

เช้าตรู่วันต่อมา หยางเฉินลุกขึ้นออกไป มุ่งหน้าไปยังเมืองเอกอีกครั้ง

วันนี้คือการประชุมแลกเปลี่ยนสามปีหนของมณฑลเจียงโจว ยังมีความทะเยอทะยานของตระกูลหวงในการยึดครองมณฑลเจียงผิงด้วย หยางเฉินย่อมไม่สามารถขาดได้เป็นธรรมดา

“คุณหยางครับ ท่านแน่ใจว่าอยากไปงานประชุมแลกเปลี่ยนด้วยตัวเองเหรอครับ?”

ระหว่างทางที่ไปเมืองเอก กวนเจิ้งซานถามด้วยท่าทางเคร่งขรึม

เขาเป็นคนแรกสุดที่เดาได้ว่าประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้อาจจะไม่เป็นประโยชน์ต่อหยางเฉิน ถึงแม้มั่นใจอย่างมากต่อหยางเฉิน แต่นึกถึงเบื้องหลังตระกูลเมิ่งที่อาจมีตระกูลหวงสนับสนับอยู่ เขายังกังวลอยู่บ้าง

หยางเฉินหัวเราะนิ่งๆ “นี่คือคุณกลัวแล้ว?”

กวนเจิ้งซานรีบส่ายหน้าทันที พูดแบบหน้าตาจริงจัง “ผมกวนเจิ้งซานเป็นตาแก่ที่ใกล้จะลงหลุมแล้ว ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เพียงแค่กังวลว่าตระกูลเมิ่งและตระกูลหวงร่วมมือกัน จะมีการเตรียมพร้อมไว้ครับ”

“คุณปู่ครับ ผมกลับสนับสนุนคุณหยางให้ไปประชุมแลกเปลี่ยน ถึงแม้จะมีความเสี่ยง แต่อาจเป็นโอกาสอันหนึ่งของคุณหยางหรือเปล่าครับ?”

เวลานี้ กวนเสว่ซงที่นั่งเบาะข้างคนขับ เอ่ยปากบอกทันใด

เขาเป็นผู้นำคนปัจจุบันของตระกูลกวน การประชุมแลกเปลี่ยนที่สามปีมีครั้งแบบนี้ เขาย่อมต้องเข้าร่วมด้วยเป็นแน่

พอได้ยิน กวนเจิ้งซานตะลึงทันที จากนั้นหัวเราะอย่างขมขื่นและส่ายหน้าแล้ว “ฉันคงแก่แล้วจริงๆ!”

หยางเฉินหัวเราะ “คุณวางใจได้ จิ่วโจวที่ใหญ่โต คนที่ทำอะไรผมหยางเฉินได้ ยังไม่เกิดหรอก!”

ถึงแม้ตระกูลหวงจะเป็นหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยนตู ในตระกูลยังมีผู้แข็งแกร่งบนยอดมากมายจริงๆ แต่ในความคิดของหยางเฉิน ยังคงไม่พอมาข่มขู่ได้