The king of War นิยาย บท 366

บางทีอาจเป็นเพราะสาเหตุของงานประชุมแลกเปลี่ยน เมืองเทียนฝู่ในวันนี้ถึงคึกคักเป็นพิเศษ

เมื่อวานนี้ตอนที่หยางเฉินมา ยังเงียบกริบอย่างมาก มีเพียงลูกค้าไม่กี่คนกระจายตัวอยู่

โดยเฉพาะเมืองเทียนฝู่มีของเล่นโบราณระดับสูงเป็นหลัก ราคาเริ่มต้นอยู่ที่หลักล้านขึ้นไป คนปกติมาที่นี่ ก็ได้แต่มาดูผ่านๆ เป็นอาหารตาเท่านั้น

ถังคุนในฐานะรองผู้จัดการใหญ่ของต้าเหอกรุ๊ป ค่าตอบแทนจึงสูงมาก แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ อาศัยเพียงแค่เงินเดือนของตัวเองอย่างเดียว ยังซื้อของที่นี่ไม่ไหว

ดูแล้วรอให้ประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้เสร็จสิ้น จำเป็นต้องตรวจสอบสักหน่อย สรุปแล้วเขามีพฤติกรรมฝ่าฝืนกฎหรือไม่

“ยียี เธออย่าคิดว่าคนที่นี่เยอะมากนะ ถ้าไม่ใช่มีประชุมแลกเปลี่ยน ปกติเดิมทีคงมีคนไม่มากเท่าไร

“อยู่ที่นี่ เดิมทีไม่มีสิ่งของราคาต่ำกว่าหลักล้าน”

“ถ้าไม่ใช่ฉันหาแฟนที่มีความสามารถสักคนได้ บางทีทั้งชาตินี้ ฉันคงไม่มีโอกาสมาใช้จ่ายที่นี่ได้”

สวุเจียพูดจาแบบหน้าตาดีใจเต็มเปี่ยม

เริ่มต้นจากที่เจอกับฉินยี ในคำพูดของหล่อน อย่างน้อยมีอยู่สิ่งหนึ่งคือกำลังโอ้อวด

เริ่มแรกฉินยียังอยากจะอธิบาย แต่สวุเจียเดิมทีไม่ให้โอกาสฉินยีอธิบายเลย

ขอเพียงสวุเจียเคารพฉินยีสักหน่อย ให้เธอพูดจนจบประโยค คงไม่เป็นเหมือนตัวตลกที่กำลังเที่ยวกระโดดโหยงๆ อยู่เช่นนี้

“คุณ......”

เวลานี้ หญิงสาวที่สวมชุดพนักงานคนหนึ่ง และบนหน้าอกติดป้ายผู้จัดการไว้เดินเข้ามาแล้ว พอมองเห็นหยางเฉินก็ทำหน้าตกใจ

เธอกำลังอยากจะเรียกว่า“คุณหยาง” ก็ถูกหยางเฉินใช้สายตาปฏิเสธไว้

เธอถึงตอบสนองกลับเข้ามา หยางเฉินไม่อยากเปิดเผยสถานะของตนเอง

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น คือหวางเยี่ยนที่เมื่อวานเพราะหยางเฉินพูดมาประโยคเดียว จึงถูกเฉินยิงเหาเสนอให้เป็นผู้จัดการเมืองเทียนฝู่อย่างรวดเร็ว

“ทุกท่านคะ พวกคุณมีอะไรต้องการให้ช่วยหรือเปล่าคะ?”

หวางเยี่ยนตอบสนองมาเร็วมาก บนหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ มองทางหยางเฉินพวกเขาแล้วถามขึ้น

“ครั้งก่อนที่ร้านของพวกเธอ แฟนฉันจ่ายเงินไปหนึ่งล้านกว่า ซื้อกำไลหยกมาให้ฉัน แต่มันแตกเป็นสองท่อนไปแล้ว แฟนฉันเลยอยากซื้อให้ใหม่อีกสักอันหนึ่ง”

สวุเจียพูดด้วยท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง

หวางเยี่ยนยิ้มเล็กน้อย พูดเตือนด้วยความหวังดี “คุณผู้หญิงคนสวยคะ เมืองเทียนฝู่ของพวกเรา มีอาจารย์ที่ซ่อมแซมของเล่นโบราณอยู่ ถ้าท่านสะดวก ถึงเวลาสามารถนำกำไลหยกที่หักนั้นมาซ่อมได้นะคะ”

“กำไลหยกที่ราคาหนึ่งล้านกว่าอันหนึ่งเท่านั้น ในเมื่อหักแล้ว งั้นก็ไม่จำเป็นต้องซ่อมใหม่แล้ว”

สวุเจียถลึงตาใส่หวางเยี่ยนทีหนึ่ง จากนั้นกอดแขนของถังคุนไว้ พูดจาแบบงอแง “ที่รัก ในเมื่อคุณไม่ได้ขาดเงินอะไร ซื้อกำไลที่ดีกว่าเดิมให้ฉันอีกสักอัน คงจะไม่ลำบากอะไร ถูกหรือเปล่า?”

ถังคุนสีหน้าดูแย่พอสมควร แต่ยังทำท่าทางใจป้ำพูดว่า “เจียเจียพูดถูก แตกแล้วก็ทิ้งไป อยากซื้อก็ต้องซื้อของดีที่สุด!”

“จุ๊บ~”

สวุเจียดีอกดีใจจนจูบลงบนแก้มของถังคุนไปทีหนึ่ง และยังส่งเสียงออกมาด้วย ไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างสักนิดเดียว

“ฉันรู้ค่ะ ที่รักรู้ใจฉันที่สุดเลย รักคุณนะจุ๊บๆ!”

ถ้าไม่ใช่เป็นสถานที่สาธารณะ สวุเจียอยากจะถวายตัวไปในตอนนี้จนใจแทบขาด

“ขอโทษนะคะ งบประมาณที่ท่านกำหนดเอาไว้ ประมาณเท่าไรคะ?” หวางเยี่ยนยิ้มเล็กน้อยถามขึ้น

“ห้าล้าน! ไม่ใช่ สิบล้าน! ประมาณสิบล้าน ได้ทั้งหมด!” สวุเจียรีบพูดทันที

“ผม.......”

ทันใดนั้นถังคุนรู้สึกหุนหันพลันแล่นอยากด่าคนขึ้นมาเลย

“ที่รัก สมบัติของคุณมีตั้งหลายพันล้าน สำหรับคุณแล้ว สิบล้านคงไม่ถือว่ามากอะไร ถูกมั้ย?”

สวุเจียรีบกอดแขนของถังคุนไว้แล้วเขย่าขึ้นมา ทำลักษณะท่าทางที่ออดอ้อนใจหวั่นไหว

“ดูก่อนค่อยว่ากัน!”

ถังคุนกัดฟันพูด ไม่ได้รีบตอบรับทันที

ตามหวางเยี่ยนมาถึงตู้โชว์กระจกที่จัดวางกำไลหยกเอาไว้แห่งหนึ่ง ถึงหยุดฝีเท้าลง

“กำไลของที่นี่ ล้วนราคาประมาณสิบล้านค่ะ ทุกท่านสามารถชมได้ ถ้ามีอันที่ชอบ ฉันสามารถตัดสินใจให้ส่วนลดพวกคุณสิบเปอร์เซ็นต์ได้ค่ะ”

หวางเยี่ยนยิ้มบอกไป ส่วนลดราคาสิบเปอร์เซ็นต์นี้ ยังเห็นแก่หน้าของหยางเฉิน

หลังจากเมื่อวานหยางเฉินออกไป เฉินยิงเหามอบหมายไว้เป็นพิเศษ ถ้าหยางเฉินมาซื้อของ ขอเพียงเป็นสิ่งของที่ไม่เกินร้อยล้าน ล้วนส่งให้ฟรีหมด

คนที่หยางเฉินพามา ต้องเป็นเพื่อนของเขาแน่ ส่วนสิบเปอร์เซ็นต์นี้ เป็นส่วนลดของสมาชิกสูงศักดิ์สุดของเมืองเทียนฝู่เลย

“นึกไม่ถึงเมืองเทียนฝู่ยังมีส่วนลดให้?”

สวุเจียหน้าตาดูตกใจ จากนั้นพูดจาอย่างโอ้อวดมาก “แฟนฉันไม่ขาดเงินตรงนั้น ไม่ต้องการส่วนลดสักนิดเดียว!”