The king of War นิยาย บท 368

โดยเฉพราะหวางเยี่ยน เธอรู้สึกตื้นตันใจมากกว่าใคร

ในเวลานี้ เธอก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาทันที

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่ามีคนเข้าใจตัวเอง

และฉินยีที่ยืนอยู่ข้างหยางเฉิน ดวงตาดั่งไข่มุกของเธอก็เต็มไปด้วยความชื่นชม

ผู้ชายคนนี้คือพี่เขยของฉัน!

ถังคุนกับสวุเจียเริ่มรู้สึกละอายใจ และรู้สึกว่าทุกคนมองดูพวกเขาด้วยสายตาประชดประชัน

“เก็บมัน แล้วขอโทษ!”

สายตาที่เฉียบคมของหยางเฉินจับจ้องไปที่ถังคุนอีกครั้ง

“รีบเก็บมันแล้วขอโทษเดี๋ยวนี้!”

“คิดว่ามีเงินหน่อยแล้วเก่งนักเหรอ? บ้านกูรวยนับหมื่นล้านแต่ไม่เคยทำตัวเหมือนคนอย่างมึง!”

“คนรวยอะไรกัน? ดูก็รู้ว่าของก็อปเกรดเอทั้งตัว ใส่ชุดดอาร์มานี่ก็อปเกรดเอ นาฬิกาก็ก็อปเกรดเอด้วยซ้ำ!”

ผู้คนรอบข้างเริ่มทนไม่ไหวแล้วเริ่มคอมเมนต์ถังคุน

ถังคุนเองก็เริ่มรู้สึกกลัว เพราะคนที่สามารถเข้ามาใช้จ่ายในเมืองเทียนฝู่แห่งนี้ จะมีสักกี่คนที่ไม่ใช่เศรษฐี?

ส่วนเขาก็แค่ลมปาก ทุกอย่างในตัวเขาล้วนสร้างขึ้นด้วยคำโกหกเท่านั้น!

ในเวลานี้ แม้แต่เสื้อผ้าของเขายังถูกคนอื่นจับได้ว่าเป็นของก็อปเกรดเอ และเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

“ขอโทษครับ!”

ถังคุนรีบก้มเก็บบัตรธนาคารของเขาแล้วยื่นให้กับหวางเยี่ยนและพยักหน้าเพื่อแสดงความขอโทษ

ในตอนนี้ เขาเพียงอยากจะรีบจ่ายค่าขวดพอร์ซเลนแล้วรีบออกไปจากที่นี่

ส่วนสวุเจียก็รู้สึกเสียหน้าและกัดฟันพูดกับหยางเฉินด้วยความโกรธ “ไอ้กระจอกอย่างแก มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผู้ชายของฉัน?”

“แกรู้ไหมว่าสามีของฉันเป็นใคร? เขาเป็นถึงรองผู้จัดการของต้าเหอกรุ๊ปเฉียวนะ รายได้หลายล้านต่อปี ทรัพย์สินของครอบครัวนับพันล้าน อีกอย่าง ฉันอยากได้อะไร เขาก็ซื้อให้ฉันได้ทุกอย่าง!”

“แล้วก็เธอด้วย ฉินยี! วิสัยทัศน์ของเธอมันแย่จริงๆ ผู้ชายดีๆ ไม่เลือก แต่กลับเลือกไอ้คนจนกระจอกแบบนี้เป็นแฟน ชีวิตของเธอมันถูกกำหนดให้ฉันเหยียบย่ำเท่านั้น”

“อยากเหนือกว่าฉันเหรอ ชาตินี้ก็ไม่มีวันหรอก! สามีของฉันมีทั้งเงิน มีทั้งตำแหน่ง ต่อให้ทั้งชาติ พวกเธอก็ไม่มีวันเทียบกับเราได้หรอก!”

หลังจากต่อว่าหยางเฉินเสร็จ สวุเจียก็พูดจาเสียดสีฉินยีต่อ

ส่วนหยางเฉินกับฉินยีไม่ได้ตอบสนองใดๆ แต่กลับมองสวุเจียด้วยแววตาที่น่าสงสารเธอ

“คุณผู้ชายคะ ยอดเงินของคุณไม่เพียงพอค่ะ!”

ในขณะที่สวุเจียยังคงอวดถึงความรวยของถังคุนอยู่ ทันใดนั้นหวางเยี่ยนก็เดิมกลับมาพร้อมกับบัตรธนาคารของเขาและด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเหลือทน

“เป็นไปได้ไง?”

ถังคุนถึงกับระเบิดอารมณ์ออกมา “บัตรผมยังมีตั้งสองล้านกว่า ก็แค่ขวดพอร์ซเลนเน่าๆ ขวดหนึ่ง แล้วเงินจะไม่พอได้ไง?”

“ถ้าคุณผู้ชายแน่ใจว่าในบัตรยังเหลือสองล้านกว่าจริงๆ หนูต้องเสียใจด้วยนะคะ เพราะยอดเงินเท่านี้ไม่เพียงพอจริงๆ ค่ะ!”

หวางเยี่ยนยังคงพูดอย่างสุภาพ เธอไม่แสดงอารมณ์ใดๆ และไม่ได้แสดงกิริยาที่ไม่เหมาะสมใดๆ

จนกระทั่งเวลานี้ ถังคุนถึงตระหนักได้ว่าขวดพอร์ซเลนที่สวุเจียทำแตกนั้น มูลค่าของมันจะมากกว่าเงินสองล้านที่เขามี

ทันใดนั้น เขารู้สึกตื่นตระหนกและน้ำเสียงก็อ่อนลงเล็กน้อย “แล้วขวดพอร์ซเลนขวดนั้นราคาเท่าไหร่?”

“นี่เป็นขวดพอร์ซเลนจากเมืองจิงเต๋อเจิ้นในยุคของราชวงศ์หมิงกับราชวงศ์ชิง ราคาจะอยู่ที่สิบสองล้านสามแสนหยวนค่ะ!” หวางเยี่ยนพูด

“คุณบอกว่าเท่าไหร่นะ?”

ดวงตาของถังคุนเบิกกว้างขึ้นทันที

ในเวลาเดียวกัน ความกลัวที่รุนแรงก็แผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา

“สิบสองล้านสามแสนหยวนค่ะ!” หวางเยี่ยนพูดอีกครั้ง

“ตูม!”

ถังคุนรู้สึกเพียงเสียงสะท้อนที่ดังขึ้นในหัว และเขาก็หยุดนิ่งไป

เดิมที่เขาคิดว่าขวดพอร์ซเลนที่สวุเจียทำแตกนั้น มูลค่าจะอยู่ที่หนึ่งถึงสองล้านเท่านั้น

เขาแค่ขวักเงินที่มีก็สามารถชดใช้ได้แล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าขวดเน่าๆ นี้จะเป็นวัตถุโบราณ และยังมีมูลค่าถึงสิบสองล้านสามแสนหยวนอีกด้วย

เขาจะเอาเงินก้อนใหญ่ขนาดนี้มาจากไหน?

“ที่รัก คุณหยิบบัตรธนาคารผิดหรือเปล่าคะ?”