The king of War นิยาย บท 372

อย่างที่หยางเฉินคิดไว้ไม่ผิด อีกฝ่ายก็คือหวงจง

ร่างกายของหวงจงเต็มไปด้วยออร่าของผู้มีอำนาจ

ในเวลานี้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างแรงกล้า แต่เขาควบคุมอารมณ์ได้ดีมาก ไม่ได้สติแตกแต่อย่างใด

ด้านหลังเขายังมีชายวัยกลางคนอยู่คนหนึ่ง ซึ่งไม่ได้ดูพิเศษอะไร แต่หยางเฉินสามารถสัมผัสถึงภัยคุกคามที่น่ากลัวจากร่างกายของชายวัยกลางคนคนนั้นได้

“เป็นถึงผู้สืบสกุลของตระกูลหวง คงไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอกนะ”

หยางเฉินพูดอย่างเฉยเมย “ถ้าคุณอยากรู้ คุณน่าจะหาความจริงได้ง่ายๆ เลยนะ”

“แต่แน่นอน ถ้าคุณยังยืนกรานว่าผมเป็นฆาตกรในการฆ่าลูกชายคุณ งั้นไม่เป็นไรหรอกครับ คุณจะมาไม้ไหน ผมยินดีเสมอ!”

หลังจากหยางเฉินพูดจบ เขาก็มองไปที่หวงเหมยที่อยู่ข้างๆ หวงจงแล้วยิ้มอย่างประชดประชัน “ในโลกนี้ไม่มีกำแพงที่ไหนจะกั้นลมได้หมดหรอก เรื่องบางเรื่อง ทำแล้วก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา”

จากนั้นหยางเฉินหันหลังแล้วเดินจากไปโดยที่ไม่แม้แต่จะมองพวกเขา

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!”

หวงเหมยโกรธจนหาที่เปรียบไม่ได้ เธอจึงตะโกนใส่หยางเฉิน

เธอรู้ดีว่าหยางเฉินพูดอะไรกับเธอ

แต่ถ้าตอนนี้เธอไม่คิดจะทำอะไรเลย หวงจงก็อาจมองว่าเธอร้อนตัวก็ได้

“คุณหญิงหวงมีธุระอะไรไม่ทราบครับ? ไม่ทราบว่าคุณอยากจะล้างแค้นให้กับลูกชายของคุณ? หรือคุณอยากจะแก้แค้นให้ลูกหมาของคุณครับ?”

หยางเฉินมองไปที่หวงเหมยแล้วพูดอย่างติดตลก

แต่คำพูดนี้ก็ทำให้หวงเหมยยิ่งโกรธมากขึ้น และหวงจงก็ขมวดคิ้วแน่นๆ

อย่างที่หยางเฉินพูด ในฐานะทายาทของตระกูลหวงนั้น หวงจงไม่ใช่คนปัญญาอ่อนอยู่แล้ว

หวงเหมยรู้สึกประหลาดใจมาก เพราะน้อยคนที่จะรู้ความสัมพันธ์ของเธอกับเมิ่งเทียนเจียวได้

แม้แต่หวงจงยังไม่รู้เลย

แล้วหยางเฉินจะรู้ได้อย่างไร?

“คุณหญิงหวง ตอนนี้คุณน่าจะแปลกใจสินะ ว่าทำไมผมถึงรู้ความสัมพันธ์ของคุณกับตระกูลเมิ่งได้ ใช่ไหมครับ?”

หยางเฉินหรี่ตาลง “ก็เพราะปรมาจารย์ถังที่คุณส่งมาฆ่าผมไงครับ เขามั่นใจว่าจะฆ่าผมได้ ฉะนั้น ก่อนลงมือฆ่าผม เขาบอกเองว่าเมิ่งเทียนเจียวเป็นลูกชายของคุณ”

“คุณมาที่เมืองเอกในครั้งนี้ก็เพื่อจะล้างแค้นให้กับลูกชายและอดีตสามีของคุณ แต่น่าเสียดายนะ สุนัขรับใช้ของคุณกลับถูกผมฆ่าไปก่อน”

หยางเฉินบอกความลับของหวงเหมยออกมาโดยที่ไม่ปิดบังอะไร

ในเมื่อเธอคิดร้ายกับผม งั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจก็แล้วกัน!

แน่นอนว่าสีหน้าของหวงจงหม่นหมองขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเขายังไม่รู้เรื่องพวกนี้

หลังจากนำคำพูดของหยางเฉินมาปะติดปะต่อกัน ตอนนี้เขาสามารถมั่นใจได้ว่า การตายของลูกชายเขานั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับหวงเหมยอย่างแน่นอน

หวงเหมยพูดด้วยความโกรธ “ไอ้หนู แกพล่ามอะไร?”

หยางเฉินมองเธออย่างรังเกียจแล้วหันหลังเพื่อจะเดินจากไป

แต่ก่อนที่เขาจะเดินออกไป ชายร่างกำยำคนหนึ่งก็มาขวางเขาไว้

หยางเฉินขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างเย็นชา “ผมให้คุณสามวินาที ออกไปจากสายตาผมซะ!”

ในเวลานี้ ร่างกายของหยางเฉินเปล่งประกายพลังอันน่าเกรงขามออกมา กลิ่นอายแห่งการฆ่าก็พุ่งออกมาจากดวงตาของเขา

“ไอ้หนุ่ม กล้าทำตัวกร่างต่อหน้าท่านจงของเรา แกกำลังดิ้นหาที่ตายอยู่นะ รู้ตัวไหม!”

ชายร่างใหญ่ไม่ยอมถอย แต่กลับพูดกับหยางเฉินอย่างเย้ยหยันและไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย

“จริงเหรอ?”

มุมปากของหยางเฉินค่อยๆ โค้งขึ้นและกลายเป็นรอยยิ้มที่โหดร้าย

“ผั๊วะ!”

ขณะที่เสียงพูดของเขาลดลง เขาก็เหวี่ยงหมัดออกไปกระแทกกับหน้าท้องของชายผู้นั้นด้วยความแรง

เสียงปะทะที่รุนแรงดังขึ้น ร่างของชายร่างใหญ่ก็ขดตัวลงทันที สองตาของเขาเบิกกว้าง ใบหน้าบิดเบี้ยวและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“คุณหวง สุนัขรับใช้ของคุณก็ไม่เท่าไหร่นะ!”

หยางเฉินหันกลับมามองหวงจงแล้วพูดอย่างเย้ยหยัน

หวงจงโกรธจนหน้ากลายเป็นสีตับหมู ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างเขาเหมือนเจอกับศัตรูตัวฉกาจ เขาจึงรีบเข้าใกล้หวงจงมากขึ้นและเพ่งมองไปที่หยางเฉินอย่างเคร่งขรึม

“ทำร้ายคนของผมต่อหน้าผม นี่คุณจะกล้าดีไปไหม?”

หวงจงพยายามระงับความโกรธของเขาและพูดอย่างเย็นชา

“บอกได้ว่าคุณยังไม่รู้จักผมมากพอ เพราะว่าผมยังมีอะไรที่กล้ากว่านี้ คุณอยากเห็นไหม?”

เมื่อพูดจบ หยางเฉินก็ยื่นมือออกไปกอดคอของชายร่างใหญ่ที่กำลังใช้สองมือกุมหน้าท้องด้วยความเจ็บปวดอยู่

ทันใดนั้น มือของเขากดลงไปแรงๆ

“พรึ่บ!”