The king of War นิยาย บท 377

ในขณะเดียวกัน ในด้านของเมืองโจวเฉิง เฉินซิงไห่ยืนขึ้นอย่างช้าๆ ข้างหลังยังคงมีบอดี้การ์ดติดตามอยู่หลายคน มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในเสื้อสูทแล้ว และพร้อมที่จะลงมือทุกเมื่อ

ทางด้านเจียงโจว กวนเจิ้งซานนั่งเงียบๆ อยู่ตรงนั้น แต่กวนเสว่ซงหลานชายของเขากลับพาคนลุกขึ้นมาแล้ว

ชั่วขณะหนึ่ง ภายในการประชุมแลกเปลี่ยน เมืองเอก เมืองโจวเฉิง เจียงโจวทุกๆ ตระกูลของสามเมืองใหญ่ต่างก็เตรียมพร้อมหมดแล้ว

ไม่ว่าฝ่ายไหนจะลงมือก่อน ตรงจุดนัดพบก็จะกลายเป็นสนามรบทันที

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ หยางเฉินนั้นทำตัวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่งอยู่บนที่นั่งของตัวเองอย่างเงียบๆ เพียงแต่ส่วนลึกของนัยน์ตา เต็มเปี่ยมไปด้วยความดูถูกและไม่ชอบใจ

ตระกูลเมิ่งต้องการเข้าข้างตระกูลหวง ตอนนี้แม้แต่ตระกูลหนิงก็ยังก้าวออกมาเพื่อเข้าข้างตระกูลหวง

เพียงแต่ การตัดสินใจของตระกูลเมิ่งในครั้งนี้ เกรงว่าจะคำนวณผิดไปซะแล้ว

การที่ตระกูลเมิ่งลุกขึ้นในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าตระกูลหวงเป็นคนส่งสัญญานให้ แต่ตระกูลเมิ่งดันทำตัวเหมือนไอ้หน้าโง่นึกว่าตระกูลหวงให้การสนับสนุนตระกูลเมิ่ง

แต่ดูเหมือนตอนนี้เมิ่งหงเย่จะรู้ถึงจุดนี้แล้ว ชั่วขณะหนึ่ง ก็รู้สึกเหมือนขึ้นหลังเสือแล้วลงยาก

“หานเซี่ยวเทียน นี่คุณคิดจะเปิดศึกจริงๆ ใช่มั้ย?”

หนิงจี้หยวนหรี่ตายิ้มแล้วถามออกมา ทำตัวเหมือนไม่ได้รู้ว่าการที่หานเซี่ยวเทียนบอกว่าจะเปิดศึกนั้นเป็นการข่มขู่เลยแม้แต่นิดเดียว

“ผมยังคงยืนยันคำเดิม ตระกูลเฉินแห่งเมืองโจวเฉิงกับตระกูลกวนแห่งเจียงโจว เป็นตระกูลที่เป็นพี่น้องกับตระกูลหานของผม ไม่ว่าใครก็ตามที่กล้าทำอะไรพวกเขา มันก็เป็นศัตรูกับตระกูลหานของผม

หานเซี่ยวเทียนพูดออกอย่างไม่ชอบใจ “สู้เพื่อตระกูลของพี่น้อง มีอะไรที่ต้องกลัว?”

“คุณคิดจริงๆ เหรอว่า มณฑลเจียงผิงในตอนนี้ ตระกูลหานของคุณมีอำนาจมากขนาดนั้นเลยใช่มั้ย?”

หนิงจี้หยวนพูดล้อเลียน จากนั้นก็กวาดตามองทุกคน แล้วพูดออกมาว่า “ผู้นำตระกูลทุกท่าน ตระกูลหานต้องการทำตามอำเภอใจ เหมือนจงใจที่จะแหกกฎของมณฑลเจียงผิง พวกคุณช่วยบอกตระกูลหานทีครับว่า พวกคุณยอมมั้ย?”

“ตระกูลหลิวแห่งเมืองชาง ไม่ยอมครับ!”

“ตระกูลฉีแห่งเมืองไห่ ไม่ยอมครับ!”

“ตระกูลไป๋แห่งเมืองจี๋โจว ไม่ยอมครับ!”

……

หลังจากที่คำพูดของหนิงจี้หยวนสิ้นสุดลง พวกผู้นำตระกูลเศรษฐีระดับสูงเจ็ดแปดคนก็พากันลุกขึ้นยืน

พอเห็นแบบนั้น สีหน้าของเมิ่งหงเย่ก็ดูแย่อย่างถึงที่สุด เพราะเดิมทีตระกูลเหล่านี้ต่างก็รับปากเขาแล้ว ว่าในการประชุมแลกเปลี่ยนพวกเขาจะยืนอยู่ในฝั่งของตระกูลเมิ่ง

แต่ตอนนี้พอหนิงจี้หยวนเรียก พวกเขาก็ตอบรับทันที

หวงเหมยที่นั่งอยู่ข้างหวงจง ส่วนลึกของนัยน์ตาก็แสดงความตกใจออกมาเหมือนกัน

ไม่ว่าจะทางส่วนตัวหรือทางความรู้สึก เธอก็อยากให้ตระกูลหวงนั้นสนับสนุนตระกูลเมิ่งจนกลายเป็นตระกูลเดอะคิงแห่งมณฑลเจียงผิง

แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็คือ หวงจงกลับเลือกตระกูลหนิงโดยที่ไม่ส่งสัญญาณอะไรให้รู้เลย

ทุกสิ่งนี้ ต่างก็เป็นเรื่องที่เธอคาดไม่ถึงทั้งนั้น

สีหน้าของหานเซี่ยวเทียนก็แย่ไม่ต่างกัน เขาไม่เคยคิดที่จะเป็นพันธมิตรกับตระกูลอื่นเพื่อต่อกรกับตระกูลหนิงและพันธมิตรตระกูลหวง เกรงว่าสองมือจะรับมือกับสี่มือยาก

“เจ้าบ้านหาน ตอนนี้ คุณยังคิดที่จะสอดมือเข้ามายุ่งกับเรื่องความแค้นระหว่างตระกูลเมิ่งกับตระกูลหวงอีกมั้ยครับ?”

หนิงจี้หยวนจ้องมองหานเซี่ยวเทียนด้วยใบหน้าที่สนุกสนาน พร้อมกับคลึงลูกวอลนัทเล่นอยู่ในมือสองลูก

“แกร็ก แกร็ก แกร็ก~”

ภายในการประชุมแลกเปลี่ยน ได้ยินแค่เสียงของลูกวอลนัทดังขึ้นในตอนที่มันเคลื่อนไหวเท่านั้น

บรรยากาศนั้นตึงเครียดอย่างถึงที่สุด คนรุ่นหลังของตระกูลบางคนที่ถูกผู้ใหญ่ในตระกูลพามานั้น ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดังแล้ว

ศึกใหญ่ กำลังจะเกิดขึ้น!

ถึงหานเซี่ยวเทียนจะไม่ได้หนักใจเรื่องการร่วมมือกันของตระกูลเมิ่งกับตระกูลหนิง แต่เขาก็รู้ดี ว่าเมื่อไหร่ที่เปิดศึกกันขึ้น มันก็จะเกิดความเสียหายอย่างหนักกับทุกฝ่ายแน่นอน

ประเด็นคือ ตระกูลหนิงได้ซื้อตระกูลพวกนี้ไปกว่าครึ่งแล้ว

ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ ตระกูลหานก็ไม่ได้ ได้เปรียบเลย

ในเมื่อตระกูลหนิงชอบเข้ามายุ่งเรื่องของชาวบ้านมากขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นผมก็มาคิดบัญชีกับตระกูลหนิงที่มีกับตระกูลเฝิงเลยแล้วกัน!”

ทันใดนั้นเอง ทางด้านเมืองจิงเหอ ก็ได้มีเสียงที่เย็นดังขึ้นอย่างกะทันหัน ซึ่งมันก็เป็นเสียงของผู้นำแห่งตระกูลเฝิงเฝิงฉวนนั่นเอง!

“เฝิงฉวน ก็เข้าร่วมแล้ว!”

สายตานับไม่ถ้วนต่างพากันมองมาที่เฝิงฉวน พร้อมกับสีหน้าที่ตื่นตกใจ

ไม่ว่าใครก็มองออก สามมหาเศรษฐีแห่งเมืองเอก ได้ออกมาเผชิญหน้ากันแล้ว

ในสถานการณ์แบบนี้ การที่ตระกูลเฝิงออกมา มันไม่เท่ากับกำลังรนหาที่ตายอย่างนั้นเหรอ?

หนิงจี้หยวนที่ยังทำหน้ายิ้มอยู่เมื่อกี้ ตอนนี้ตาทั้งสองข้างก็ได้หรี่เล็กลง “ไม่ทราบว่าตระกูลหนิงของผมไปมีความแค้นอะไรกับตระกูลเฝิงของคุณอย่างนั้นเหรอครับ?”