The king of War นิยาย บท 393

หยางเฉินหัวเราะแล้ว “วางใจได้เลย หลังจากคืนนี้ไป เยี่ยนเฉินกรุ๊ปจะกลายเป็นกิจการใหญ่ที่สุดในมณฑลเจียงผิง!”

เขาในฐานะประธานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ปัจจุบันนี้ตระกูลใหญ่ทั้งมณฑลเจียงผิงล้วนยอมอยู่ใต้อำนาจตนเอง

ไม่เกิดความคาดหมาย หลังจากคืนนี้ไป ราคาในตลาดของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปจะพุ่งขึ้นสูงแน่นอน

ฉินยีฝืนหัวเราะไป ไม่พูดอะไร

“ยังกินข้าวไม่อิ่มสินะ? ฉันเลี้ยงอาหารมื้อดึกเธอเอง”

หยางเฉินหัวเราะพูดขึ้น “ได้ยินว่าเมืองเอกมีถนนอาหารแห่งชาติสายหนึ่งอยู่ ด้านในมีร้านอาหารหลากหลายชนชาติ พวกเราไปลองชิมกัน”

ระหว่างทาง ฉินยีไม่พูดจาสักคำเดียว อารมณ์ตกต่ำลงมากด้วย ตามอยู่ด้านหลังหยางเฉิน

ล้วนเป็นหยางเฉินที่เอาแต่พูด ฉินยีบางทีตอบกลับมาแบบขอไปที

นี่ทำให้หยางเฉินยิ่งรู้สึกกังวลเพิ่มขึ้น สรุปเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแล้ว คาดไม่ถึงสามารถทำให้อารมณ์ของฉินยีหม่นหมองเช่นนี้

สุดท้ายทั้งสองไปที่ร้านอาหารมุสลิมแห่งหนึ่ง บนป้ายไม้ มีอักษรสีทองระยิบระยับว่า“ร้านอาหารมุสลิมมนต์” เปล่งแสงประกายแวววาว

พนักงานของร้านอาหารสวมชุดที่มีเอกลักษณ์แบบชาวมุสลิม ใช้ภาษาท้องถิ่นแบบชาวมุสลิมด้วย

ถนนอาหารแห่งชาติยามค่ำคืนคึกคักอย่างมาก บนถนนด้านนอกร้านอาหารยังมีการแสดงร้องเพลงและเต้นรำของหลากหลายชนชาติ

บรรยากาศที่ครึกครื้นเช่นนี้ ยังคงไม่มีทางทำให้ฉินยีดีใจขึ้นมาได้

“นี่ไม่ใช่ประธานฉินเหรอ?”

ในเวลานี้เอง ชายหญิงอายุไม่มากคู่หนึ่งเข้ามาในร้านอาหารกะทันหัน ผู้ชายฉีกมุมปากขึ้นเบาๆ จ้องฉินยีด้วยท่าทางมีเลศนัย

ส่วนผู้หญิงที่อยู่ข้างกายผู้ชายกำลังควงแขนของผู้ชายอยู่ หรี่ตามองฉินยีพูดว่า “ฉันนึกว่าเป็นใครซะอีก ที่แท้เป็นนังแพศยาที่โดนคนเป็นพันชี้หน้าด่าอยู่ในงานประชุมแลกเปลี่ยนเมื่อกี้นี้”

ได้ยินคำพูดของสองคนที่เต็มไปด้วยการเสียดสี บนหน้าฉินยีรู้สึกโกรธเต็มที่ โกรธจนสั่นเทาไปทั้งตัว

หยางเฉินขมวดคิ้วขึ้นมาเบาๆ ผู้หญิงที่กำลังพูดคนนั้น เขายังพอรู้สึกคุ้นๆ หน้า

ผู้หญิงคนนี้ชื่อว่าหยางหลิ่ว เป็นผู้หญิงของตระกูลหยางแห่งเมืองเจียงโจว สามีของหล่อน คือรุ่นพี่สมัยมหาวิทยาลัยที่ฉินยีเคยชอบ ชื่อหวังเย่นจูน

ต่อมา เพราะหวังเย่นจูนไปตอแยฉินยีที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป จึงถูกหยางเฉินเรียกคนของตระกูลหยางแห่งเมืองโจวเฉิงมา

ไล่หวังเย่นจูนออกไปแล้ว ภายใต้ความโกรธเคืองของตระกูลหยาง

หวังเย่นจูนที่สูญเสียทุกอย่าง และวิ่งไปที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปอีกที ลักพาตัวฉินยีไปที่ดาดฟ้า บีบบังคับฉินยีให้คบกับเขา

ต่อมาหยางเฉินลงมือ หวังเย่นจูนตกตึกเสียชีวิต

นึกไม่ถึงว่าวันนี้ที่เมืองเอก จะเจอกับหยางหลิ่วผู้หญิงคนนี้อีก

“น้องสาว พี่เขยที่เป็นชู้กับประธานฉิน คงไม่ใช่เจ้าหมอนี่หรอกมั้ง?”

ชายหนุ่มข้างกายหยางหลิ่วยื่นมือชี้ไปยังหยางเฉินทันใด ถามแบบหน้าตาเยาะเย้ยเต็มที่

หยางหลิ่วถึงมองเห็นใบหน้าของหยางเฉินชัดเจน ในใจอดสับสนอยู่บ้างไม่ได้ แต่นึกถึงว่าลูกพี่ลูกน้องของตนเองยังอยู่ข้างกาย ความสับสนถึงมลายหายไปในที่สุด

“พี่ชาย เป็นเจ้าหมอนี่จริงๆ ที่เป็นชู้กับนังแพศยาคนนี้”

หยางหลิ่วพูดแบบหน้าตาเสียดสีเต็มที่

“ไอ้หนุ่ม แกยังมีความสามารถจริงนะ! นึกไม่ถึงทั้งพี่ทั้งน้องก็เอามานอนด้วยหมดได้! ฉันเฝิงจี้จงขอนับถือ!”

ที่แท้ชายหนุ่มชื่อว่าเฝิงจี้จงแกล้งทำท่าทางเลื่อมใส บนหน้ากลับเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

“หุบปาก!”

ในที่สุดฉินยีระเบิดอารมณ์ รีบลุกขึ้นมาทันที ตะโกนว่า “ห้ามพวกเธอมาเหยียบหยามพี่เขยของฉัน!”

“ประธานฉิน หูข้างไหนของเธอได้ยินเข้ากันว่าฉันกำลังเหยียดหยามพี่เขยเธอ? ทั้งที่ฉันกำลังชมพี่เขยเธออยู่นะ สามารถเอาเธอที่เป็นน้องเมียไปนอนด้วยได้ แค่นับถืออยู่บ้างเท่านั้นเอง ฮ่าๆๆๆ~”

เฝิงจี้จงหัวเราะเสียงดังฮ่าๆ ขึ้นมาแล้ว

เวลานี้ คือตอนที่ธุรกิจถนนอาหารดีที่สุด ในร้านอาหารยังมีลูกค้าที่มาทานข้าวอีกมากมาย

คำพูดพวกนี้ของเฝิงจี้จง ไม่นานจึงแพร่กระจายไปทั่วทั้งร้านอาหาร

ลูกค้ามากมายต่างมองมาที่ฉินยีทางนี้

แม้กระทั่งยังมีผู้คนมากมายชี้ไม้ชี้มือนินทาฉินยี

“เธอนังผู้หญิงแพศยา ยังหน้าไม่อายเอามากจริงๆ ตอนแรกถ้าไม่ใช่เธอเข้ามาแทรกความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับสามีฉัน พวกฉันจะหย่ากันได้ยังไง?”

“นี่คืออยากจะออกหน้าแทนน้องเมียเหรอ?”

เฝิงจี้จงยิ้มกริ่มพูดขึ้น ไม่มีสำนึกรู้ตัวเลยแม้แต่น้อยว่าคนที่ตนเองเผชิญหน้าอยู่ คือบุคคลแบบไหนกัน

“ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงคนหนึ่ง อยากจะมาเป็นฮีโร่ช่วยสาว?” หยางหลิ่วทำหน้าเย้ยหยันเต็มที่

ความแค้นที่หล่อนมีต่อหยางเฉินและฉินยีลึกล้ำมาก ในความคิดหล่อน ตระกูลหยางบีบให้หล่อนกับหวังเย่นจูนหย่าร้าง ทุกอย่างนี้ล้วนโทษหยางเฉินและฉินยี

ยังมีการตายของหวังเย่นจูนอีก ย่อมต้องคิดบัญชีที่ตัวของพวกเขา

หล่อนรักหวังเย่นจูนมากจริง ไม่อย่างนั้นคงไม่แต่งงานกับเขา แม้กระทั่งตอนที่รู้ว่าหวังเย่นจูนอยากจะคบกันกับฉินยี หล่อนก็ยินยอมให้อภัย

ถ้าไม่ใช่ทางตระกูลบังคับให้แยกทาง ตีหล่อนให้ตาย ก็คงจะไม่หย่ากับหวังเย่นจูน

“พี่เขย อย่าไปสนใจพวกเขาเลย พวกเราไปกันเถอะ!”

จากในสายตาของหยางเฉิน ฉินยีมองเห็นแรงอาฆาตแค้นแล้ว ทันใดนั้นกังวลอยู่บ้าง พยายามออกไปจากที่นี่

“ทำไม? เรื่องที่น่าอับอายเปิดโปงแล้ว เลยอยากจะหนี?”

หยางหลิ่วคว้าแขนของฉินยีไว้ทีหนึ่ง ร้องตะโกนเสียงดัง “ทุกคนอย่าปล่อยเมียน้อยคนนี้ไป จะต้องให้หล่อนชดใช้ก่อน!”

“ผู้หญิงแบบนี้ ควรถอดเสื้อผ้าให้เกลี้ยง เอาไปประจานที่ถนน!”

ขณะพูดอยู่ หยางหลิ่วยื่นมือหมายจะไปดึงเสื้อผ้าของฉินยีอย่างคาดไม่ถึง

“ตอนแรกฉันไว้ชีวิตตระกูลหยางไปทีหนึ่ง ดูแล้วคงเป็นฉันเมตตาเกินไป!”

หยางเฉินจับแขนของหยางหลิ่วเอาไว้ พูดจาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“เจ็บ! รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

หยางหลิ่วร้องเสียงหลง พยายามดิ้นรนสุดแรง

“เชี้ย! กล้าแตะต้องน้องสาวฉัน แกวอนหาที่ตาย!”

เฝิงจี้จงตะคอกใส่ กุมหมัดแล้วต่อยเข้าไปบนหน้าของหยางเฉิน