The king of War นิยาย บท 394

“ตึง!”

ชั่วขณะที่เฝิงจี้จงต่อยหมัดหนึ่งเข้ามานั้น มือของหยางเฉินที่จับข้อมือหยางหลิ่วไว้ก็ออกแรงฉับพลัน

เห็นเพียงหมัดของเฝิงจี้จงร่วงลงบนหน้าของหยางหลิ่วอย่างแรง

“โอ๊ย!”

หยางหลิ่วร้องเจ็บปวดทีหนึ่ง ไม่นานเลือดกำเดาไหลออกมาแล้ว “พี่ชาย พี่ต่อยฉันทำไม?”

“อ่า! ขอโทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”

เฝิงจี้จงมึนงงในชั่วขณะหนึ่งแล้ว

หยางเฉินหัวเราะเยาะ “แกยังอยากต่ออีกเหรอ?”

“เชี้ย! แกกล้ามาหลอกฉัน ฉันไม่เอาแกไว้แน่!”

เฝิงจี้จงตะโกนขึ้น และถีบเข้าไปยังหยางเฉินอีกทีหนึ่ง

ขณะที่เห็นว่าเท้าของเขากำลังจะถีบโดนหยางเฉิน เห็นเพียงหยางเฉินยื่นมือกะทันหัน จับหยางหลิ่วเอาไว้แล้ว ใช้แรงเหวี่ยงไป

“ตึง!”

เท้าของเฝิงจี้จงถีบลงบนท้องของหยางหลิ่วอย่างหนักหน่วง

หยางหลิ่วร้องโหยหวน ล้มลงบนพื้นโดยตรง กุมท้องไว้แล้วกลิ้งไปทั่ว “อ๊ะ! พี่ชาย ทำไมพี่ถึงมาถีบฉันอีกแล้ว? เจ็บจะตายแล้วนะ! เจ็บแทบแย่เลย!”

เฝิงจี้จงงุนงงถึงที่สุด ทั้งที่คนที่ตนเองต่อยคือหยางเฉิน ทำไมถึงไปต่อยบนตัวของน้องสาวตนเองได้ล่ะ?

ตอนที่เฝิงจี้จงยังรู้สึกงงงวย หยางเฉินก็โทรศัพท์ไปยังหมายเลขหนึ่ง “บอกให้เฝิงฉวนรู้ ภายในสิบนาที รีบมาที่ถนนอาหารแห่งชาติของเมืองเอก ร้านอาหารมุสลิมมนต์! ไม่อย่างนั้นผลสุดท้ายรับผิดชอบเอาเอง!”

“ไอ้หนุ่ม แกแม่งเสแสร้งอะไรกัน?”

“รู้ไหมว่าเฝิงฉวนคือใคร? เขาเป็นผู้นำตระกูลเฝิงของฉัน แม้แต่ฉัน ยังไม่มีสิทธิ์พูดคุยกับเขาเลย นึกไม่ถึงว่าแกยังกล้าให้เขารีบเข้ามาภายในสิบนาที แกเก่งกาจขนาดนี้ แม่แกรู้รึเปล่า?”

“แกกล้ามาหลอกฉัน ฉันไม่ปล่อยแกเอาไว้เด็ดขาด!”

เฝิงจี้จงเดิมทีไม่เชื่อว่าหยางเฉินสามารถทำให้เฝิงฉวนรีบเข้ามาภายในสิบนาทีได้

ในเวลานี้เอง มือถือของหยางเฉินดังขึ้นมาทันใดแล้ว

หยางเฉินหยิบขึ้นมาดู เป็นหมายเลขแปลกหน้า หลังจากรับสาย เสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวก็ดังขึ้น “คุณหยางครับ ขอโทษด้วยครับ ผมคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าเจ้าเวรคนหนึ่งของตระกูลเฝิงของผมจะกล้าล่วงเกินท่าน”

“ท่านวางใจได้ครับ ภายในสิบนาที ผมจะต้องรีบไปให้ถึงแน่นอนครับ!”

“ในช่วงเวลานี้ ท่านอยากจัดการเขาอย่างไรก็ได้ทั้งนั้น ต่อให้ฆ่าทิ้ง ก็ไม่เป็นอะไรครับ!”

“คุณหยางครับ ให้ผมคุยกับเจ้าสารเลวคนนั้นสักหน่อยได้หรือเปล่าครับ?”

หยางเฉินไม่ตอบอะไร เปิดลำโพงขึ้นโดยตรง “พูดสิ!”

“เฝิงจี้จง แกแม่งฟังฉันให้ดีนะ รีบคุกเข่าแทบเท้าคุณหยางขอความเมตตาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันไม่เอาแกไว้แน่!” เฝิงฉวนพูดอย่างเดือดดาล

“เชี้ย! แกแม่งเป็นใครกัน?”

เฝิงจี้จงฟังเสียงของเฝิงฉวนไม่ออก จึงตะโกนด่าทอ

“ฉันคือผู้นำตระกูลเฝิงแห่งเมืองจินเหอ เฝิงฉวน!”

เฝิงฉวนโมโหจนใกล้จะบ้าแล้ว ตะคอกขึ้นมาเลยทีเดียว

“เชี้ย! ล้อเล่นอะไรกัน? กล้าปลอมตัวเป็นผู้นำตระกูลเฝิงของฉัน?”

เฝิงจี้จงหัวเราะเยาะ พูดจาเย้ยหยัน “ถ้าแกเป็นเฝิงฉวน ฉันก็เป็นปู่ของเฝิงฉวน!”

ท่าทีของเฝิงจี้จงก้าวร้าวอย่างยิ่ง เฝิงฉวนในโทรศัพท์สายนั้น โมโหมากจนใกล้จะระเบิดแล้ว

เหยียดหยามเขายังพอทน แย่ที่สุดรอเฝิงจี้จงกลับมาแล้ว จะตั้งใจสั่งสอนสักยกหนึ่ง