The king of War นิยาย บท 427

แต่วินาทีที่เขารู้สึกถึงอันตราย ทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว

หนิวเกนหุยที่เพิ่งหลบการโจมตีของหัวหน้าสำนักหลง ยกมุมปากขึ้นเกี่ยวเป็นเส้นโค้งเหี้ยมเล็กน้อย “จบมันได้แล้ว!”

พูดจบ เนื่องจากการขับเคลื่อน ร่างกายจึงยังไม่หยุดนิ่ง พริบตาเดียวก็วาดมือออกไป หมัดที่เตรียมพร้อมอยู่แล้วเข้าเสยคางของหัวหน้าสำนักหลงทันที

“ปุก!”

“แกรก!”

เสียงจุกจากการโจมตีดังขึ้น และแทบจะเป็นเวลากัน เสียงกระดูกหักก็ดังขึ้นด้วย

ร่างของหัวหน้าสำนักหลงกระเด็นออกไปราวกับถูกรถบรรทุกกระแทกใส่

ทุกคนลุกขึ้นพร้อมกันพรวด มองภาพนี้ด้วยความตะลึง

แต่ยังไม่จบเพียงเท่านี้ วินาทีที่ร่างหัวหน้าสำนักหลงร่วงลงพื้น เงาของหนิวเกนหุยก็ปรากฏขึ้น

ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความเลือดเย็น เอ่ยปาก “ฉันเกลียดพวกไม้ใกล้ฝั่งที่สุด แกตายไปได้แล้ว!”

“พลั่ก!”

หนิวเกนหุยกำหมัดทั้งสอง ใช้หมัดที่ราวกับค้อนเหล็กทุบเข้ากลางอกหัวหน้าสำนักหลงที่กำลังร่วงลงอย่างอิสระ

หลังจากเกิดเป็นเสียงดังสนั่น ร่างของหัวหน้าสำนักหลงก็ตกสู่พื้นอย่างจัง ไม่รู้ว่าการโจมตีนี้ทำให้กระดูกหักไปแล้วกี่ซี่

ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นี้ต่างตกตะลึงกับการลงสู่พื้นของหัวหน้าสำนักหลง

พริบตาเดียว สนามอันกว้างขวางก็เงียบกริบ

ทุกคนต่างลุกขึ้นยืน สายตาจดจ่ออยู่กับร่างที่ยืนตระหง่านอยู่ใจกลางลานประลองอย่างภาคภูมิ

หัวหน้าสำนักหลงที่เปื้อนเลือดไปทั้งตัว นอนกองอยู่ด้านข้าง เจอกับการโจมตีหนักขนาดนี้ มีหรือจะรอด?

“ตายแล้ว?”

ใบหน้าจูกว่างจื้อเต็มไปด้วยความตะลึง แทบจะพูดสองคำนี้ออกมาด้วยความสะท้าน

คนหนันหยังล้วนตื่นตระหนก หวาดหวั่นอยู่ในใจ

ที่เมืองหนันหยัง สำนักมังกรเสือเป็นดินแดนในตำนาน และหัวหน้าสำนักหลงก็ถูกเห็นเป็นราวกับเทพบนดิน

บัดนี้พวกเขากลับได้เห็นเทพบนดินในใจของผู้คนหนันหยังถูกหนิวเกนหุยสังหารอยู่บนลานประลองต่อหน้าต่อตา

“ไม่!”

“เป็นไปไม่ได้!”

“เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”

จูกว่างจื้อหวีดร้องเสียงหลง พูดว่าเป็นไปไม่ได้ติดๆ

เขารับไม่ได้กับเรื่องที่หัวหน้าสำนักหลงถูกสังหาร

เพื่อเชิญหัวหน้าสำนักหลงออกมา เขาถึงกับยอมทำตามความต้องการอีกฝ่ายทุกอย่าง รอได้เมืองเจียงผิงกับเมืองหนันหยังแล้วยังจะสถาปนาอีกฝ่ายขึ้นเป็นราชาของเมืองนี้อีก

หัวหน้าสำนักหลงอยู่เบื้องหลังของแผนการ และตระกูลจูก็เป็นตระกูลใหญ่ที่ออกหน้าช่วยหัวหน้าสำนักหลงควบคุมสองเมืองนี้

ทว่าตอนนี้หัวหน้าสำนักหลงถูกเก็บไปแล้ว ความฝันที่เขาจะควบคุมเมืองทั้งสองนี้ก็แตกสลายไปทันที

“เจ้าบ้านจู นี่ก็คือราชาที่คุณอยากสถาปนาขึ้นร่วมเป็นเจ้าแห่งเจียงผิงกับหนันหยังเหรอ?”

หานเซี่ยวเทียนพูดด้วยสีหน้าที่เย้ยหยัน

จูกว่างจื้อโมโหพูด “หานเซี่ยวเทียน! อย่างน้อยหัวหน้าสำนักหลงก็รั้งได้ตั้งนาน แต่ผู้กล้าที่ตระกูลหานเชิญมา กลับตายในพริบตา คุณมีสิทธิ์อะไรมายิ้มเยาะต่อหน้าผม?”

“ตระกูลหานของผมหาผู้กล้าไม่ได้ แต่เจียงผิง มีราชาเจียงผิงอยู่นี่!”

หานเซี่ยวเทียนยิ้มเย็น ทำหน้าหยิ่ง “เมื่อราชาเจียงผิงปรากฏตัวออกมา ใครยังจะกล้าเทียบเทียมด้วยอีก?”

ตอนนี้เอง หนิวเกนหุยที่ยืนตระหง่านอยู่บนลานประลองอย่างภาคภูมินั้น ก็ใช้สายตาจดจ้องที่นั่งคนดู มองร่างชายหนุ่มคนหนึ่ง

“ตอนนี้ แกไสหัวออกมารับความตายได้แล้วละสิ?”

เสียงของหนิวเกนหุยดังก้องไปทั่ว แม้ไม่มีเครื่องมือถ่ายทอดเสียง แต่เสียงของเขากลับระเบิดแก้วหูทุกคน

“ถ้าแกอยากตายนัก ฉันก็จะสงเคราะห์ให้!”

ท่ามกลางฝูงชน ร่างหนุ่มน้อยคนหนึ่งก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนพูด