The king of War นิยาย บท 428

“ขะ...เขาเป็นราชาเจียงผิงจริงๆ!”

ทั้งสองสบตากัน เห็นความตะลึงของอีกฝ่าย

หวังหย่งก็เช่นกัน แต่ไม่นานเขาก็ปรับตัวได้ ก่อนหน้านี้ตอนที่คนของตระกูลใหญ่เมืองเจียงผิงเข้าออกห้องโถง ชายหนุ่มที่เขาเห็นว่าถูกรุมล้อมอยู่ตรงกลางก็คือหยางเฉินนั่นเอง

“ฮ่าๆ!”

หวังหย่งอดหัวเราะเป็นไม่ได้ ตื่นเต้นจนน้ำตาไหล “เพื่อนฉัน คือราชาเจียงผิง! เพื่อนฉันคือราชาเจียงผิง! ฮ่าๆ!”

หยางเฉินเดินไปทางลานประลองทีละก้าวๆ ด้วยการน้อมรับของทุกคน

การปรากฏตัวของเขา ไม่ได้เป็นที่ครึกโครมเหมือนเหยเจ๋อหรือหัวหน้าสำนักหลงที่หนิวเกนหุยเพิ่งเอาชนะไปเมื่อก่อนหน้านี้ แต่กลับทำให้เขารู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก

“แกก็คือหยางเฉิน?”

หนิวเกนหุยหรี่ตาพูด แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา

ทว่าในใจเขากลับตื่นตระหนกอย่างที่สุด แม้เขาจะรู้ว่าราชาเจียงผิงที่กำลังขึ้นชื่อในระยะนี้จะอายุน้อยมาก แต่เมื่อได้เห็นหยางเฉินกับตาตัวเองแล้วก็ยังรู้สึกเหลือเชื่อ

“คุณก็คือหนิวเกนหุย ความสามารถจัดอยู่อันดับเก้าของสมาคมบูโด?”

หยางเฉินย้อนถาม

หนิวเกนหุยขมวดคิ้ว เขาอยู่ที่สูงมานาน เคยถูกดูแคลนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

“หนิวกึงเซิงน้องชายฉันก็ตายด้วยน้ำมือแก ใช่ไหม?” จู่ๆ หนิวเกนหุยก็ถามขึ้นอีกครั้ง

หยางเฉินคาดการณ์ไว้อยู่แล้ว ที่อีกฝ่ายมาเมืองเจียงผิงในครั้งนี้ สาเหตุหลักก็น่าจะเพื่อการแก้แค้น

อีกอย่าง...ตระกูลเว่ยที่ช่วยเขาจัดการศพของหนิวกึงเซิงในตอนนั้นก็ถูกกำจัดไปแล้ว

หยางเฉินไม่คิดปกปิด พูดด้วยสีหน้าราบเรียบ “เขาจะฆ่าผม แต่เสียดายที่ฝีมือไม่ถึง ก็เลยถูกผมฆ่าแทน!”

“ครืน!”

วินาทีที่หยางเฉินพูดจบ พื้นแทบเท้าของหนิวเกนหุยก็แตกออก ความน่าเกรงขามแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา

“น้องชายฉันถูกแกฆ่าจริงๆ ด้วยสินะ!”

หนิวเกนหุยเดือดดาล ดวงตาลุกเป็นไฟ แทบอยากพุ่งเข้าไปสังหารหยางเฉินเสียเดี๋ยวนี้

“หลายปีมานี้สมาคมบูโดก็ก่อเรื่องไว้ไม่น้อยละสิ?”

“แต่ก็แค่มารขัดขวางของสมาคมบูโดเท่านั้น รอจัดการคุณแล้ว ผมยังจะทำให้สาขาสมาคมบูโดที่เจียงผิงหายสาบสูญไปด้วย!”

แววตาหยางเฉินเล็ดลอดจิตสังหาร

ก่อนหน้านี้เมื่อเขารู้ว่าเบื้องหลังตระกูลเว่ยก็คือสาขาสมาคมบูโดที่เจียงผิง พอส่งสาวงามให้ตระกูลเว่ยแล้วก็พาไปสู่การแลกเปลี่ยนด้านต่างๆ นี่ก็เป็นที่แน่นอนแล้วว่าระหว่างหยางเฉินกับสมาคมบูโดต้องตายกันไปข้าง

ในฐานะที่หนิวเกนหุยเป็นคนแกร่งอันดับเก้าของสมาคมบูโด ถ้าเขาเสียชีวิตก็จะเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของสมาคม

“แก...!”

หนิวเกนหุยถูกกระตุ้นความโมโหถึงจุดเดือด ยังไม่ทันได้ประกาศเริ่มการแข่งขัน เขาก็กลายร่างเป็นลำแสงพุ่งเข้าหาหยางเฉินแล้ว

ส่วนหยางเฉินยังคงยืนอยู่กับที่ด้วยท่าทางสบายอารมณ์ ดวงตาเล็ดความไม่แยแส

อย่าว่าแต่คนแกร่งอันดับเก้าของสมาคมบูโดเลย ต่อให้เป็นอันดับหนึ่งแล้วจะอย่างไร?

เมื่ออยู่ต่อหน้าหยางเฉินก็แค่ถูกจัดการเรียบในเสี้ยววินาทีเท่านั้น ไม่มีความแตกต่าง

“หนิวเกนหุยจะลงมือแล้ว!”

“คุณหยางจะรับได้ไหมน่ะ?!”

“ขนาดหัวหน้าสำนักหลงยังแพ้ให้กับหนิวเกนหุยเลย คุณหยางยังหนุ่มแบบนี้จะชนะได้ยังไง?”

“คุณหยางเด็กเกินไป ไม่น่ามาเลย!”

......

ผู้คนจำนวนมากต่างถอดถอนใจ เมื่อมีสองศึกเมื่อก่อนหน้าแล้ว ศึกนี้จึงไม่มีใครเห็นดีเห็นงามกับหยางเฉิน

เพราะเขาเด็กเกินไป

แม้ชื่อเสียงราชาเจียงผิงจะโด่งดัง แต่หัวหน้าสำนักหลงก็ไม่เลวนะ เป็นถึงหัวหน้าสำนักมังกรเสือ ถูกคนมากมายยกให้เป็นดั่งเทพเซียน

ขนาดหัวหน้าสำนักหลงยังแพ้เลย แล้วหยางเฉินหรือจะชนะ?

ทุกคนต่างเบิกตาโต และถึงขนาดไม่กล้ากะพริบตาเพราะกลัวจะพลาดช็อตเด็ดไป

“ไปตายซะ!”

หนิวเกนหุยส่งหมัด