The king of War นิยาย บท 43

บทที่43 ฉินซีเขินอาย

เมื่อได้ฟังคำพูดของลั่วปิง หยางเฉินจึงเปิดปากพูด“ทำได้ไม่เลว ฉันจะทำให้ตระกูลสงตอบโต้ไม่ได้เลยทีเดียว”

“ท่านประธานวางใจเถอะ ผับทั้งหมดของตระกูลสง อยู่ในสายตาผมหมดแล้ว ตอนที่โดนตรวจ ก็ตรวจสอบต่อหน้าทุกคน ลูกค้าต่างก็ถ่ายรูปลงเน็ตหมดเลย ตอนนี้หลักฐานกองเท่าภูเขา ตระกูลสงไม่มีโอกาสพลิกตัวแน่นอน”

ลั่วปิงรายงานตามจริง จู่ๆเหมือนคิดอะไรได้ พูดขึ้นอีก“จริงสิ ยังมีอีกเรื่องที่ต้องรายงานครับ วันนี้คนที่พาคุณฉินไปคุยเป็นหัวหน้าแผนกการตลาดชื่อหวังเมิ่ง เคยเป็นเลขาให้คุณฉินมาก่อน แต่พอคุณฉินกลับซานเหอกรุ๊ป หวังเมิ่งก็คอยหาเรื่องคุณฉินตลอดเวลา เป็นไปได้ว่า สงโป๋เหรินซื้อตัวหวังเมิ่งไป จะให้ไล่ออกมั้ยครับ”

“ไล่ออกเหรอ”

หยางเฉินแค่นหัวเราะ“ทำผิด ก็ต้องชดใช้ แค่ไล่ออกไม่น้อยไปเหรอ ตอนนี้อย่าเพิ่งแตะต้องหล่อน หล่อนยังมีประโยชน์สำหรับผม”

“ครับ ท่านประธาน！”

พอวางหูโทรศัพท์ สีหน้าหยางเฉินค่อยๆสงบลง แม้ว่าตระกูลสงนั้นน่ารังเกียจ แต่ว่าผู้หญิงที่ชื่อหวังเมิ่งน่ารังเกียจยิ่งกว่า ในเมื่อเคยเป็นเลขาให้ฉินซี ก็หมายความว่าเคยได้รับมอบหมายงานสำคัญ เวลานี้กลับเนรคุณ ทำร้ายฉินซี

ยังหาโอกาสเลื่อนตำแหน่งฉินซีไม่ได้ หวังเมิ่งนี่แหละหมากตัวสำคัญ

คฤหาสน์ตระกูลสง

ในตอนที่สงโป๋เหรินมาถึง ห้องโถงตระกูลสงสมาชิกตระกูลนั่งเต็มไปหมด

บนคอของเขายังมีผ้าก๊อตสีขาวพันอยู่ เลือดสดไหลซึม

“พ่อครับ พ่อต้องชำระความให้ผมนะครับ！ไอ้บ้านั่น เกือบฆ่าผม ถ้าไม่ใช่ว่าผมดวงแข็ง ตอนนี้ตายไปแล้ว”สงโป๋เหรินร้องไห้โอดครวญ

“ผัวะ！”

สงชิงซานตบฉาดลงบนหน้าสงโป๋เหริน ตะคอก“ไอ้เดรัจฉาน！คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้！”

สงโป๋เหรินสีหน้าสงสัย อุทานตะลึง“พ่อครับ！ผมเกือบโดนไอ้นรกนั้นฆ่านะครับ พ่อตบผมทำไม”

“ตบแกเหรอ”

สงชิงซานตัวสั่นเทิ้ม“ถ้าไม่ใช่เพราะแกเป็นลูกชายฉัน ฉันฆ่าแกแล้ว”

เขาตะคอกพลางตวัดไม้เท้า ฟาดลงไปที่สงโป๋เหรินอีกสองสามที

สงโป๋เหรินคุกเข่าลง สีหน้าไม่เต็มใจอย่างยิ่ง ดวงตาแดงก่ำ“พ่อ！ต่อให้พ่อจะซ้อมผม พ่อก็ช่วยบอกเหตุผลหน่อยสิครับ ฟาดไม่ยั้งแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่ พ่อยังเห็นผมเป็นลูกอยู่มั้ย”

“ไอ้เนรคุณ！แกมันลูกเนรคุณ！”สงชิงซานเดือดไม่น้อย จนตัวโงนเงน

“พ่อ！”

สงโป๋เฉิงตกใจ รีบรุดเข้าไปพยุงไว้

แล้วตะคอกใส่สงโป๋เหริน“แกไอ้ฉิบหาย ถ้าไม่ใช่เพราะแกไปล่วงเกินใครไว้ ตระกูลสงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เหรอ ยังกล้ามาเถียงอีก！แกยังเห็นตระกูลสงในสายตามั้ย ยังมีพ่ออยู่มั้ย”

“ผมไปล่วงเกินอะไรใคร”

สงโป๋เหรินตะคอก“สงโป๋เฉิง ไอ้คนถ่อย โยนหินใส่บ่อชัดๆ กลัวฉันจะแย่งตำแหน่งผู้สืบทอดล่ะสิ ถึงได้ใส่ความกัน”

“คนมา！”

สงชิงซานตะคอก“ซ้อมมัน！ตีขาไอ้เนรคุณให้หักทั้งสองข้าง！”

“พ่อ！ว่าไงนะ ตีขาผมให้หัก”สงโป๋เหรินไม่อยากเชื่อ

สงชิงซานออกคำสั่ง ชายฉกรรจ์สามสี่คนพุ่งเข้ามา กดสงโป๋เหรินไว้กับพื้น

เวลานี้เอง สงโป๋เหรินรู้สึกได้ บิดาจะตีขาเขาให้หักจริงๆ

“พ่อ ผมผิดไปแล้ว ผมจะไม่เถียงอีกแล้ว และไม่กล้าแย่งตำแหน่งกับพี่ใหญ่แล้ว พ่อปล่อยผมเถอะ ผมผิดไปแล้วจริงๆ”สงโป๋เหรินร้อนรน ดีดดิ้นสุดตัว ไม่นานบาดแผลก็ปริออก เลือดซึมผ้าก๊อต

สงชิงซานเดินมาหยุดหน้าสงโป๋เหริน สีหน้าสงบ“โป๋เหริน ผิดแล้ว บทเรียนที่เจ้าต้องรับ อย่าหาว่าพ่อใจร้ายเลย เจ้าทำผิดต่อตระกูลสงจริงๆ พ่อจะต้องตัดสายเลือด ถึงรักษาตระกูลไว้ได้”

“พ่อ แล้วตกลงผมทำอะไรผิดล่ะ ถึงต้องมีจุดจบแบบนี้”สงโป๋เหรินเจ็บแปล๊บที่คอ แต่เขาก็อยากรู้ความจริง

“แกไปล่วงเกินผู้ใหญ่เอาไว้ ทำให้ผับตระกูลสงถูกปิดทั้งหมด แล้วถูกตรวจสอบ”สงชิงซานค่อยๆเปิดปากพูด แววตาผิดหวัง

“ว่าไงนะ”

สงโป๋เหรินตกใจหน้าถอดสี“พ่อ เป็นไปได้ไง ตระกูลสงเป็นตระกูลเก่าแก่ติดอันดับในเจียงโจว ใครจะมากล้าตรวจสอบเรา จะต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ อีกอย่าง ผมไม่ได้ไปล่วงเกินผู้ใหญ่ที่ไหนไว้สักหน่อย”

คนตระกูลสงมองสงโป๋เหรินอย่างดูแคลน ต่างก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปซ้อมเขา

สงโป๋เหรินใจหม่น จู่ๆรู้สึกได้ว่า ตระกูลสงใกล้จบเห่แล้วจริงๆ

“จะเป็นไปไม่ได้ยังไง ความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้า ยังจะมีอะไรเป็นไปไม่ได้”

สงโป๋เฉิงตะคอก“ไอ้โง่ก็คือไอ้โง่ ขนาดตัวเองไปล่วงเกินใครไว้ยังไม่รู้”

“นอกจากจัดการลูกเขยตระกูลเล็กๆแล้ว ก็ไม่ได้ไปล่วงเกินใครนี่นา！”

สงโป๋เหรินงงจริงๆ คิดไม่ออกจริงๆว่าไปล่วงเกินผู้ใหญ่ที่ไหนเอาไว้ แต่ว่าไม่นาน สีหน้าก็เหม่อลอย

เขานึกถึงคำพูดสุดท้ายของหยางเฉินก่อนจากไป ตอนนั้นแววตาทั้งสองจ้องเขม็ง“เป็นไปไม่ได้ เป็นเขาไปไม่ได้ มันก็เป็นแค่ลูกเขยสวะที่ถูกไล่ตะเพิด จะล้มตระกูลสงได้ไง”

“ว่าไงนะ เขาเป็นใคร ”สงโป๋เฉิงจับประเด็นสำคัญ พุ่งขึ้นหน้า คว้าคอเสื้อสงโป๋เหรินไว้ ตะคอกก้อง

“บอกมา！”สงชิงซานก็ตะคอกออกมา

“หยางเฉิน ลูกเขยที่ตระกูลฉินไล่ออกมา”