The king of War นิยาย บท 42

บทที่42 หลักฐานมัดตัว

ภาพฉากนี้ จี้หัวใจของสงโป๋เหลือเกิน

เซินปาเป็นผู้เข้มแข็งที่เขาแลกมาด้วยมูลค่าที่สูงลิบจากประเทศเฮย เขาเป็นสุดยอดนักมวย และไปแข่งชิงแชมป์ระดับโลกมาแล้ว เซินปาเองก็อยู่แนวหน้า

ในเวลานี้ เขาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหยางเฉิน พร้อมกับต้องการติดตาม

หยางเฉินรู้สึกน่าขัน เมื่อเขาเห็นสงโป๋เหรินที่เหม่อลอย แววตาจึงกลับไปมองที่เซินปา“แกคิดว่า ฉันต้องการให้แกอยู่ข้างๆเหรอ”

เซินปาสีหน้าจริงจัง“ผมทำให้คุณได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งฆ่าคน！”

“ถ้าฉันจะฆ่าคน แกคิดว่าฉันจะต้องการแกมั้ย”หยางเฉินยิ้มบาง

เซินปาหน้าง้ำไม่เปลี่ยน“แต่ผมคุ้มครองครอบครัวคุณได้”เดิมทีหยางเฉินไม่ได้ต้องการจะรับเซินปาไว้ แต่คำพูดนี้ ทำให้เขาฉุกคิด ก็เหมือนเป็นการเตือนเขา

ไม่ว่าจะเป็นฉินยีที่โดนสงโป๋ลักพาตัวก่อนหน้า แต่วันนี้เขาก็หลอกฉินซีมาได้ ถ้าพวกเขามีคนคุ้มครอง จะเกิดเรื่องแบบนี้ได้หรือ

ครุ่นคิดเล็กน้อย จู่ๆหยางเฉินพูดขึ้น“ทิ้งเบอร์ติดต่อไว้แล้วกัน ไว้ฉันต้องการ จะติดต่อไป”

ได้ฟังดังนั้น เซินปาดีใจใหญ่ รีบพูด“ขอบคุณลูกพี่ที่รับ！”

“คำเรียกลูกพี่ ฉันไม่ชอบ เรียกว่าคุณหยาง！”

“ครับ คุณหยาง！”เซินปารีบตอบรับ

แม้เขาจะเป็นคนประเทศเฮย แต่เขาพูดภาษากลางได้มาตรฐาน รอให้ตรวจสอบประวัติเขาเรียบร้อยก่อน ถ้าไม่มีปัญหา ค่อยรับไว้

สงโป๋เหรินรู้สึกชาด้านไปทั้งตัว เขารู้สึกราวฝันไป ตัวเองใช้เงินมูลค่าสูงซื้อตัวผู้กล้ามา ไม่เพียงแต่จะไม่สามารถช่วยแก้แค้นได้ แต่ยังไปเข้าหาศัตรูเสียอีก

“เซินปา แกรับปากแล้วนะ ว่าจะช่วยฉันรบกับพวกมัน แต่ตอนนี้กลับไปตามพวกมัน แกมีจรรยาบรรณวิชาชีพมั้ย”สงโป๋ระเบิดโทสะ

เซินปาส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ“หนึ่งฉันยังไม่ได้รับเงินแก สองฉันไม่ได้ติดหนี้แก ทำไมต้องฟังแก”

“ดี！ดีมาก！ในเมื่อแกจะติดตามสวะอย่างเขา งั้นนับจากวันนี้ แกก็คือศัตรูตระกูลสง งั้นก็รอการจัดการจากตระกูลสงแล้วกัน！”สงโป๋เหรินสีหน้าเจ้าเล่ห์

“รู้มั้ยว่าฉันเกลียดอะไรที่สุด”

หยางเฉินหรี่ตา ไม่รอสงโป๋เหรินตอบ ถามเองตอบเอง“การคุกคาม！”

“กูจะคุกคามมึง！มีปัญญาก็ฆ่ากูดิ ในเมื่อไม่กล้า ก็หุบปาก รอตระกูลสงมาแก้แค้น！ฮ่าๆๆๆๆ……”สงโป๋เหรินหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

หยางเฉินราวกับกำลังดูคนตาย“ตระกูลสงเก่งกาจนักหรือไง”

“ตระกูลสงเป็นอันดับหนึ่งของเจียงโจว จัดเป็นตระกูลชั้นนำสี่ตระกูลในเจียงโจว ตระกูลฉินที่พึ่งพิงของแก ในสายตาของตระกูลสงแล้ว ก็เป็นแค่กากเดน แค่ยกมือตระกูลฉินก็กลายเป็นเถ้าธุลีแล้ว แกเป็นแค่ลูกเขยสวะที่ถูกทิ้ง จะมาเทียบความแกร่งกับตระกูลสงได้ไง”

พูดถึงตระกูลสง สงโป๋เหรินสีหน้าเต็มไปด้วยความปลาบปลื้ม จากนั้นจึงยิ้มอ่อนบาง“ถ้าหากว่าตอนนี้แกเต็มใจที่คุกเข่าขอร้องฉัน แล้วส่งผู้หญิงของแกให้ฉัน บางทีฉันอาจไว้ชีวิต”

“แกเข้าใจผิดแล้ว แค่ตระกูลสงเล็กๆ ไม่ได้คู่ควรอยู่ในสายตาฉันแม้แต่น้อย”

หยางเฉินส่ายหน้าเล็กน้อย ฉับพลันพูดเล่นขึ้น“แกว่า ถ้าฉันทำให้ตระกูลสงล้มล่ะ แกยังจะหยิ่งผยองมั้ย”

เมื่อทิ้งคำพูดนี้แล้ว หยางเฉินไม่หยุดต่อ หมุนตัวจากไป

สงโป๋เหรินหัวเราะอย่างบ้าคลั่งตามหลัง“ฉันจะให้แกรู้ฤทธิ์ตระกูลสงเสียบ้าง ไม่ฆ่าฉันให้ตาย แกจะต้องเสียใจไปตลาดชีวิต！”

“พี่เฉิน คนแบบนี้ปล่อยทิ้งไว้ ช้าเร็วก็ฉิบหาย ถอนรากถอนโคนเลยดีมั้ย”หม่าชาวพูดขึ้นข้างหลังหยางเฉิน

เซินปารีบพูดขึ้น“เชือดไก่ให้ลิงดู วางใจผมเถอะ！”

หยางเฉินยิ้มมุมปาก เย็นชา“จะฆ่า ก็ต้องให้ตระกูลสงมาฆ่า ถึงจะมีความหมาย”

เซินปาตัวสั่นไปทั้งตัว คิดว่าไหนๆตนเองก็ต้องฆ่าเขา ก็เล่นบทปิศาจไปเลย

พอไล่เซินปาแล้ว หม่าชาวจึงขับรถ ส่งหยางเฉินกับฉินซีไปที่ยอดเมฆา

ระหว่างทาง หยางเฉินโทรศัพท์ ตั้งแต่ต้นจนจบ มีเพียงคำเดียว“หลังจากคืนนี้ เจียงโจวจะไม่มีตระกูลสง！”

คฤหาสน์ตระกูลสง

ประมุขตระกูลสง สงชิงซาน เพิ่งอาบน้ำเสร็จ คิดว่าเป่าผมแห้งแล้วจะไปนอน และเปิดดูข่าวเล็กน้อยในขณะที่ข่าวกำลังทำข่าวการร่วมมือระหว่างเยี่ยนเฉินกรุ๊ปกับบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในเจียงโจว

สงชิงซานดูข่าว แล้วพูดออกมาอย่างปลง“สมกับเป็นเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ต่อให้เป็นแค่สาขาเจียงโจวก็เถอะ ก็ได้รับการยอมรับอย่างรวดเร็ว เกรงว่าอีกไม่นาน จะได้เป็นบริษัทชั้นนำในเจียงโจว”

“พ่อครับ ทำไมเราไม่ร่วมมือกับเยี่ยนเฉินล่ะ”ชายหนุ่มสวมชุดนอนเอ่ยปากถาม

ชายหนุ่มคนนั้นเป็นลูกชายของสงชิงซานสงโป๋เฉิง สงชิงซานแสดงออกอย่างเปิดเผยว่าให้สงโป๋เฉิงสืบทอดกิจการ ขนาดพักอาศัย ยังอยู่กับลูกชายคนโตหัวแก้วหัวแหวน

สงชิงซานส่ายหน้าอย่างขมขื่น“ใครว่าไม่เคยหา พ่อไปหาถึงที่ โดนปิดประตูใส่ นอกจากสี่ตระกูลใหญ่ในเจียงโจว พวกเขาไม่มองใครทั้งนั้น

“ต่อให้เฉินเยี่ยนกรุ๊ปแกร่งแค่ไหน อย่างมากก็เก่งแค่ในเจียงหลง แต่นี่คือเจียงโจว ไม่เห็นเราอยู่ในสายตาแบบนี้ สักวันต้องเจอดีแน่”สงโป๋เฉิงแววตาร้ายกาจ

“คำพูดนี้พูดกับพ่อก็พอ อย่าไปพูดข้างนอกเชียว”

สงชิงซานขมุ่นคิ้ว“ข่าวว่าประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ป เป็นคนเจียงโจว แล้วยังวัยรุ่นอยู่ มีโอกาสไปทำความรู้จักหน่อยก็ดี”

เขาถูกใจลูกชายคนนี้ไปเสียทุกอย่าง มีเพียงความบ้าระห่ำที่ทำให้เขาปวดหัว ดีที่ความสามารถสงโป๋เฉิงโดดเด่น แต่ก็ไม่ประมาท