The king of War นิยาย บท 41

บทที่41 ขุนนางเซินปา

เซินปาเป็นชายชาติทหารที่ดีคนหนึ่ง ข้อมือหัก เจ็บจนเหงื่อผุดพรายเต็มหน้า แต่ก็ยังไม่ร้องออกมา สักแอะ

สงโป๋เหรินมองด้วยความเหลือเชื่อ เพื่อที่จะแก้แค้นหยางเฉิน เขาถึงขนาดยอมเสียเงินห้าล้าน เพื่อที่จะจ้างราชาหมัดประเทศเฮยมาลงมือ

แต่เขาคิดไม่ถึง น้องชายที่อยู่ข้างกายหยางเฉิน หมัดเดียวก็สามารถจัดการหยางเฉินจนข้อมือหัก เป็นไปได้อย่างไร

เขาเตรียมทุกอย่างไว้ดิบดี เพื่อที่จะให้หยางเฉินได้เห็นกับตา ว่าภรรยาของเขาโดนคนผิวดำข่มทับอยู่บนตัว ละครฉากสนุกยังไม่ทันเริ่ม ทำไมถึงจบได้ไวขนาดนี้

หยางเฉินเดินไปหยุดข้างกายฉินซี ตรวจดูหนึ่งรอบ แล้วเป็นลมไป เขาจึงได้วางใจ อุ้มฉินซีขึ้นมา แล้วค่อยๆเดินจากไป

“หยุดยืนอยู่ตรงนั้นแหละ！”เมื่อเห็นหยางเฉินจะเดินจากไป สงโป๋เหรินจึงคำรามอย่างโกรธเคือง

“แกรนหาที่ตายชัดๆ！”หม่าชาวลุกขึ้นแล้วไปลงมือกับคนของสงโป๋เหริน

“หม่าชาว！”หยางเฉินตะโกนหยุดยั้ง

สงโป๋เหรินเห็นสถานการณ์ จึงหัวเราะเสียงดังขึ้นมา“แกก็เป็นแค่เขยสวะของตระกูลเร่ร่อนก็แค่นั้น แม้ว่าข้างกายจะมีน้องชายที่ชำนาญการวิวาทอยู่คนนึง แต่ก็ช่วยแก้ปัญหาอะไรให้แกไม่ได้นักหรอก ฉันเป็นลูกคนโตของตระกูลสง เป็นผู้สืบทอดตระกูลสงคนต่อไป เอาแกให้ตาย ก็เหมือนกับเล่น แก ไม่กล้าแตะฉันหรอก！”

“งั้นเหรอ”หยางเฉินยิ้มเจิดจรัส“ดูท่า แกภูมิใจในสถานภาพตัวเองมากสินะ แกว่า ถ้าฉันทำลายล้างตระกูลสง แกยังจะลำพองแบบนี้อยู่ไหม”

“ฮ่าๆ！น่าขัน！ตลกแห่งปี！แกคิดว่าตัวเองเป็นเทพที่ทำลายตระกูลสงได้หรือไง ต่อให้เป็นตระกูลซูก็ยังไม่กล้าพูดคำโตแบบนี้เลย！”สงโป๋ราวเหรินกับได้ยินเรื่องที่น่าขัน หัวเราะเสียงดัง

หยางเฉินส่ายหน้าอ่อนใจ“นายไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ว่าตัวเองไปล่วงเกินใครที่ไหนเข้า ฉันรู้สึกเศร้าใจแทนนายจริงๆ！”

สงโป๋เหรินได้ยินคำนี้ จึงยิ้มอย่างบ้าคลั่งยิ่งขึ้น

“แกคิดว่ามีน้องชายที่สู้เก่งอยู่ข้างๆ แล้วจะทำลายล้างตระกูลสงได้แล้วงั้นเหรอ พื้นเพของแก ฉันรู้ชัดตั้งแต่แรกแล้ว แกก็เป็นแค่ทหารกระจอกคนนึงเท่านั้น แกคิดว่าตัวเองจะสูงส่งมาจากไหนเชียว”

หยางเฉินไม่อธิบายอะไร สีหน้าแสดงรอยยิ้มแปลกๆ หมุนตัวเดินจากไป

“แกคิดว่า แค่วิธีการแค่นี้จริงๆเหรอ”

สงโป๋เหรินแค่นยิ้ม ฉับพลันชักปืนออกมาจากเอว ปากกระบอกปืนสีดำชี้ไปทางหยางเฉิน

แววตาของหยางเฉินหม่นลง เดิมทีเขาไม่ได้อยากจะทำให้ตระกูลสงเป็นแบบนี้ แต่สงโป๋เหรินเรื่องมาก ทำให้เขาโกรธยิ่งนัก

“ฉันยอมรับ ว่าประมาทแกเกินไป คิดไม่ถึงว่าน้องชายข้างตัวแกจะเก่งกาจขนาดนี้ แม้แต่ฉันเชิญราชาหมัดมาจากประเทศเฮย ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้”

เมื่อมีอาวุธ สงโป๋เหรินจึงสงบลงเยอะ แล้วยิ้มกลับมาอย่างมั่นใจ“ต่อให้จะสู้เก่งแค่ไหน แล้วไง แกคงไม่คิดว่า ระยะที่ใกล้กันขนาดนี้ ฉันคงยิงไม่โดนแกมั้ง”

หยางเฉินหรี่ตายิ้ม“แกพูดผิดไปแล้ว เขาไม่ใช่น้องชายฉัน แต่เป็นพี่น้องฉันต่างหาก！แต่แกพูดถูกแกยิงฉันไม่โดนหรอก”

“อย่ามาพูดจาเหลวไหลกับฉันหน่อยเลย！”

สงโป๋เหรินระเบิดคำพูดออกมาอย่างเดือดดาล“ฉันให้ทางเลือกแกสองทาง ทางที่หนึ่ง วางผู้หญิงคนนั้นลงซะ ฉันจะให้เซินปาทำลายเธอต่อหน้าแกเอง จากนั้นนั้นปล่อยแกไป ทางที่สอง ยิงแกทิ้ง！”

ท่าทีเฉยเมยของหยางเฉิน กลับสร้างความกดดันให้แก่เขา สำหรับเขาแล้ว มันเป็นการหมิ่นเกียรติ

แม้ว่าเขาต้องการจะสังหารหยางเฉินเต็มประดา แต่ก็ไม่อยากให้หยางเฉินตายไปง่ายๆ เขาจะต้องให้หยางเฉินชดใช้หนี้ชีวิต ตายทั้งเป็น

“ในเมื่อเป็นแบบนั้น ฉันให้แกสองทางเลือก ทางที่หนึ่ง แกวางปืนลง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทางที่สอง แกลั่นไกปืน แต่ว่าถ้าแกฆ่าฉันไม่ตาย แกจะต้องคอยดูตระกูลสงตกต่ำ”

“บ้าระห่ำ！บ้าระห่ำสิ้นดี！”สงโป๋เหรินโกรธขีดสุด ต่อหน้าคนนอก เขาไม่เคยเสียกิริยาเช่นนี้

เขาขยับนิ้วชี้ ในช่วงที่กำลังจะกดปุ่ม ไหล่เขาสั่นเทา

“เซินปา！”