The king of War นิยาย บท 430

“ตาย!”

หยางเฉินชิดนิ้วทั้งห้าแกว่งออกไปกลางอากาศ

“อั๊ก!”

หนิวเกนหุยที่เพิ่งวิ่งเข้าหาหยางเฉิน ยกมือที่ถือมีดสั้นขึ้นสูง

ทว่าเขากลับเหมือนถูกแช่แข็งชั่วขณะ ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าหยางเฉิน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ไม่นาน เลือดจำนวนมากก็พุ่งทะลักออกมาจากหลอดเลือดที่คอของเขา

“โครม!”

ร่างของหนิวเกนหุย ล้มลงกับพื้นอย่างจัง

ทุกคนในสนามตกตะลึงกันเป็นแถว

ใครก็คิดไม่ถึง ว่าแม้แต่ยอดฝีมืออันดับเก้าของสมาคมบูโดจะตายด้วยน้ำมือหยางเฉิน

เวลานี้เจ้าบ้านตระกูลใหญ่ทุกคนในเมืองหนันหยังกับเจียงผิงก็มีสีหน้าระทึกใจด้วย พวกเขาต่างลุกขึ้นมองร่างชายหนุ่มที่ยืนตระหง่านอยู่บนแท่นประลอง

ฉือเจียง หัวหน้าสาขาสมาคมบูโดที่เจียงผิงตกใจหนักยิ่งกว่า ใบหน้าซีดเผือด

เขารู้ดีว่าหนิวเกนหุยที่เป็นยอดฝีมือลำดับเก้าของสาขาหลักร้ายกาจแค่ไหน

ยอดฝีมือขั้นสูงแบบนี้ ถึงกับไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉิน ทั้งยังถูกสังหารอย่างง่ายดายอีก

นั่นไม่หมายความว่า ตอนนี้หยางเฉินมีสิทธิ์เป็นอันดับเก้าของสมาคมบูโดหรอกเหรอ?

ตอนแรกเขายังคิดดึงหยางเฉินมาใช้งาน

เมื่อคิดดูแล้วฉือเจียงก็สะท้านอย่างห้ามไม่อยู่

เขามั่นใจได้เลย ว่าสาขาเจียงผิงจะกลายเป็นประวัติศาสตร์ และแม้แต่ชีวิตของเขาก็ต้องอยู่ในกำมือของหยางเฉินด้วย

“ฮ่าๆๆๆ! ดี! ดีมาก! ดี!”

หานเซี่ยวเทียนเป็นคนแรกที่ได้สติ เขาตะโกนออกมาเสียงดัง ชมเชยยกใหญ่ แสดงให้เห็นถึงความตื่นเต้นในเวลานี้ พร้อมกันนั้นก็ปลุกทุกคนให้ได้สติด้วย

“เจ้าบ้านตระกูลจูครับ ยังจำข้อตกลงอย่างลูกผู้ชายของพวกเราได้หรือเปล่า?”

ว่าแล้ว หานเซี่ยวเทียนก็หันไปมองทางจูกว่างจื้อ ถามพลางหัวเราะยกใหญ่

สีหน้าจูกว่างจื้อน่ามองมาก เดิมทีตระกูลจูเป็นเพียงตระกูลใหญ่อันดับสองของเมืองหนันหยัง ทว่าเมื่อตระกูลอันดับหนึ่งถูกสมาคมบูโดกวาดล้างไปแบบเชือดไก่ให้ลิงดูแล้ว ตระกูลจูก็ได้ขยับขึ้นเป็นตระกูลใหญ่อันดับหนึ่งแทน

เขาที่มีความทะเยอทะยานสูง และคิดอยากเป็นตระกูลเดอะคิงของเจียงผิงและหนันหยัง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าหัวหน้าสำนักหลงแห่งสำนักมังกรเสือที่เขาสู้อุตส่าห์เชิญมายังตายอยู่บนลานประลอง

“หานเซี่ยวเทียน อย่าเอาข้อตกลงมากดดันฉันเลย”

จูกว่างจื้อกัดฟันกราก

ทุกคนล้วนทำหน้าทึ่ง แม้แต่ยอดฝีมือของสมาคมบูโดยังถูกหยางเฉินสังหาร แล้วจูกว่างจื้อยังกล้าขัดขืนอีกหรือ?

ก็ขณะที่ทุกคนกำลังประหลาดใจอยู่นั้นเอง จูกว่างจื้อก็ตอบอย่างเย็นชา “ถึงจะไม่มีข้อตกลง ตระกูลจูของเราก็ต้องถือคุณหยางเป็นเจ้าอยู่แล้ว!”

ครั้นแล้วเขาก็หันไปทางหยางเฉิน ย่อเข่าลองข้างหนึ่ง ก้มหน้าเล็กน้อย “นับแต่บัดนี้ ตระกูลจูแห่งหนันหยัง ขอยกให้คุณหยางเป็นเจ้าครับ!”

หลังจากจูกว่างจื้อคุกเข่าข้างหนึ่งแล้ว ญาติตระกูลจูห้าหกคนที่อยู่ด้านหลังก็ทำตาม กล่าวเสียงดังด้วยความพร้อมเพรียง “ตระกูลจูแห่งหนันหยัง ขอยกให้คุณหยางเป็นเจ้าครับ!”

จือกว่าจื้อที่เมื่อครู่ยังถกเถียงกับหานเซี่ยวเทียน บัดนี้กลับคุกเข่าลงแสดงความจงรักภักดี ภาพนี้ทำให้ผู้คนทั้งสนามต้องตะลึง

หานเซี่ยวเทียนก็ตกตะลึงเช่นกัน

“ตระกูลฉีแห่งหนันหยัง ขอยกให้คุณหยางเป็นเจ้าครับ!”

“ตระกูลโจวแห่งหนันหยัง ขอยกให้คุณหยางเป็นเจ้าครับ!”

……

เมื่อความตะลึงงันผ่านพ้นไป ทางฝั่งหนันหยังก็คุกเข่าลงแสดงความภักดีกับหยางเฉินเป็นแถบ

เมื่อผู้ชมบนอัฒจันทร์รอบทิศได้เห็นท่าทางเหล่าตระกูลใหญ่ของสองมณฑลรอบลานประลอง คุกเข่าลงกับพื้นแสดงความภักดีแล้วก็หน้าทึ่งตาค้าง

เวลานี้ตระกูลใหญ่ทั้งหมดของเจียงผิงกับหนันหยังถึงกับยินยอมยกให้หยางเฉินเป็นเจ้าเหนือหัว นี่ช่างเป็นเกียรติยศอันสูงส่งยิ่งนัก