The king of War นิยาย บท 431

ถึงจะเป็นลานประลองที่สร้างเป็นการชั่วคราว แต่ก็สร้างด้วยคอนกรีต ทว่ากลับถูกหยางเฉินทำลายได้เพียงฝ่าเท้าเดียว

ฝ่าเท้านี้ต้องมีพลังแค่ไหนกันนะ?

ท่ามกลางฝูงชนนั้นยังมีคนที่มาจากตระกูลใหญ่เมืองเยี่ยนตูเช่นเดียวกับเย่ม่าน

เดิมทีพวกเขายังแอบเตรียมการลับๆ คิดจะส่งคนเข้าท้าชิง

แต่พลานุภาพฝ่าเท้าของหยางเฉินทำให้ฐานะตระกูลใหญ่ที่พวกเขาภาคภูมิแหลกเป็นผุยผงทันที

ไม่ว่าฐานะจะสูงส่งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้มีความสามารถแล้วก็ไร้ค่า

ในห้องเพรสซิเดนสูทชั้นบนสุดของโรงแรมจงโจว

หยางเฉินนั่งอยู่ตำแหน่งประธาน ส่วนพวกหานเซี่ยวเทียนกับเฉินซิงไห่ก็นั่งอยู่กับเจ้าบ้านตระกูลใหญ่ที่พวกเขาสนิท

ภายในห้องยังมีหลายคนที่ยืนอยู่อย่างกล้าๆ กลัวๆ

“เจ้าบ้านจู นี่พวกคุณหมายความว่ายังไง? คงไม่ใช่คิดจะรวมหัวมาบีบออกจากตำแหน่งหรอกนะ?”

หานเซี่ยวเทียนที่อยู่ข้างหยางเฉินพูดพลางหรี่ตามองจูกว่างจื้อ

กลุ่มคนที่ยืนอยู่นี้ก็คือเจ้าบ้านตระกูลหลักในเมืองหนันหยัง หยางเฉินไม่ได้เชิญมา แต่พวกเขากลับมากันเอง

เมื่อได้ยินคำพูดของหานเซี่ยวเทียนแล้ว จูกว่างจื้อก็โกรธในใจ แต่ก็ไม่แสดงอาการต่อหน้าหยางเฉิน ได้แต่จ้องหานเซี่ยวเทียนเขม็ง

จากนั้นก็มองหยางเฉินอีกแล้วรีบพูด “คุณหยางครับ พวกเรามาขอโทษคุณ ก่อนหน้านี้พวกเราล่วงเกินคุณไป คุณหยางเป็นผู้ใหญ่โปรดอย่าถือสาผู้น้อยเลยครับ”

“คุณหยางโปรดอย่าถือสาผู้น้อยเลยครับ”

…….

คนอื่นก็พากันพูดตาม ทำหน้าวิงวอน

ถึงหยางเฉินไม่คิดหาเรื่องพวกเขา แต่พวกเขาก็กลัวนี่!

เพราะก่อนเริ่มงานต่อสู้ พวกเขาได้ลบหลู่หยางเฉิน

ตอนนี้แม้แต่ยอดฝีมือของสมาคมบูโดยังถูกหยางเฉินริบชีวิต พวกเขาเกรงว่าหากหยางเฉินไม่พอใจจะกำจัดพวกเขาทั้งหมดด้วย

“แพ้แล้วก็ต้องชดใช้!”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็เอ่ยปาก

เมื่อได้ยินดังนั้น เจ้าบ้านตระกูลใหญ่เมืองหนันหยังก็ตื่นตระหนก หยางเฉินยังไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปอีกหรือ?!

“คุณหยาง หรือจะไม่ยอมปล่อยพวกเราไปจริงๆ?” จูกว่างจื้อกัดฟันพูด

เขาเจ็บใจ

เจ็บใจมาก

เพื่อได้เป็นตระกูลอันดับหนึ่งของหนันหยัง เขาต้องเตรียมการหลายปี

และขณะที่เขาเพิ่งได้เป็นผู้นำตระกูลใหญ่ไม่กี่วันก็ต้องพบกับการสิ้นสลายของตระกูล แล้วนี่จะให้เขายอมรับได้อย่างไร?

เจ้าบ้านตระกูลใหญ่ของเมืองหนันหยังคนอื่นๆ ก็พากันหน้าซีดเซียวด้วย

ทว่าสายตาของหยางเฉินกลับนิ่งสงบ การเปลี่ยนแปลงของสีหน้าแต่ละคนล้วนอยู่ในสายตาเขา

“ดื่มเหล้าพิษนี้ซะ แล้วผมจะปล่อยตระกูลของพวกคุณไป!”

หยางเฉินชี้แก้วสุราที่วางอยู่บนโต๊ะด้านข้างแล้วพูด

เมื่อได้ยินดังนั้น พวกจูกว่างจื้อก็หน้าถอดสีทันที

“แกอยากให้พวกเราตายจริงๆ เหรอ?”

จูกว่างจื้อพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

“จูกว่างจื้อ นี่เป็นท่าทางที่คุณพูดกับคุณหยางเหรอ?”

หานเซี่ยวเทียนพูดเสียงกร้าว

จูกว่างจื้อก้มหน้าเงียบ เวลานี้ไม่มีใครเห็นความเคียดแค้นในดวงตาของเขาว่าน่ากลัวเพียงใด

“ขอแค่ผมดื่มเหล้าพิษนี้ คุณหยางก็จะปล่อยตระกูลของผมไปใช่ไหม?”

ตอนนี้เอง เจ้าบ้านตระกูลใหญ่คนหนึ่งที่ยืนข้างจูกว่างจื้อก็เอ่ยปากขึ้น

หยางเฉินเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย

“ได้! ผมดื่ม! หวังแค่พอผมตายไปแล้วคุณหยางจะรักษาคำพูด!”

ว่าแล้วเขาก็เดินไปที่โต๊ะ ยกแก้วขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด

“หวังว่าคุณหยางจะรักษาคำพูด!”

จากนั้นเจ้าบ้านตระกูลใหญ่คนที่สองก็ยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมดเหมือนกัน

ไม่นาน ก็เป็นคนที่สาม ที่สี่ ที่ห้า