The king of War นิยาย บท 432

หยางเฉินหัวเราะเย็น “ผมเป็นแค่ ‘ไอ้คนจน’ มีสิทธิ์อะไรรู้จักกับคุณหนูทั้งสองเหรอครับ?”

ก่อนหน้านี้พวกเธอทั้งสองเอาแต่พูดว่าเขายากจน หากไม่เห็นแก่หน้าหวังหย่ง หยางเฉินก็ตบปากไปแล้ว

“พี่หย่ง พี่รีบแนะนำพวกเรากับคุณหยางเร็วสิ!” หลัวหยวนหยวนกอดแขนหวังหย่ง พูดจาออดอ้อน

“ไสหัวไปเลย!”

ดวงตาหวังหย่งแดงก่ำ พูดเสียงกร้าว “เธอมันหญิงแพศยา รู้ว่าฉันชอบเธอก็เลยจงใจใช้ค่ารักษาน้องสาวฉันมาข่มขู่ฉัน ให้ฉันเป็นโล่กำบังให้เธอเหมือนหมาตัวหนึ่ง ตอนนี้พอรู้ว่าฉันมีเพื่อนเป็นคนใหญ่คนโตแล้วก็มาพี่หย่งๆ เหรอ?”

“เมื่อก่อนมัวทำอะไรอยู่? ไปให้พ้น! ไปให้หมด! ต่อไปฉันกับเธอไม่เกี่ยวข้องกันอีก!”

หวังหย่งตะคอกราวกับระบายความอึดอัดที่ได้รับมาตลอดในอดีต

หลัวหยวนหยวนกับสวุลี่หน้าเปลี่ยนสีทันที ขณะจะพูดต่อ จู่ๆ หยางเฉินก็เอ่ยขึ้น “ถ้าพวกคุณยังไม่ไปอีก ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะให้พวกคุณหายไปจากโลกนี้!”

เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วใบหน้าหญิงสาวก็ถอดสี ไหนเลยจะกล้าตอแยอีก จากไปราวกับการเผ่นหนี

“หวังเสวี่ยไม่สบายเหรอ?”

หลังจากหญิงสาวทั้งสองจากไปแล้ว หยางเฉินก็มองหวังหย่งที่ตาแดงพลางถาม

หวังเสวี่ยเป็นน้องสาวแท้ๆ ของหวังหย่ง ตอนที่ยังเรียนอยู่หยางเฉินยังเคยพบเจอ เธอเป็นสาวน้อยที่ขี้อายมาก

หวังหย่งไม่ปิดบัง บอกเล่าจุดประสงค์ที่เขามาหาหยางเฉินออกไป

ที่แท้หวังเสวี่ยก็ป่วยเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว ต้องการเงินจำนวนหนึ่งเป็นค่ารักษาพยาบาลนี่เอง แต่ครอบครัวหวังหย่งก็เป็นคนพื้นๆ แบกรับค่าใช้จ่ายไม่ไหว

และหลัวหยวนหยวนที่เขาชอบก็เป็นเลสเบี้ยน ชอบผู้หญิง

เธอรับปากให้หวังหย่งยืนเงินก้อนหนึ่ง โดยที่หวังหย่งต้องเล่นเป็นแฟนหนุ่มของเธอ

แต่ผ่านมานานเงินที่หลัวหยวนหยวนรับปากว่าจะให้ยืมก็ไม่ให้สักที หาข้ออ้างอยู่ร่ำไป

“หยางเฉิน ถือว่าฉันขอร้องล่ะ ให้ฉันยืมห้าแสนได้ไหม? ฉันต้องคืนนายแน่!”

ว่าแล้วหวังหย่งก็คุกเข่าแทบเท้าหยางเฉิน พูดด้วยน้ำตาคลอ

“นายทำอะไรน่ะ?!”

หยางเฉินรีบฉุดอีกฝ่ายลุกขึ้น พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “หวังเสวี่ยเป็นน้องสาวนาย ก็เหมือนกับน้องสาวฉันนั่นแหละ ตอนนี้เธอไม่สบาย ฉันก็ยืนดูอยู่เฉยๆ ไม่ได้อยู่แล้ว!”

เมื่อได้ยินดังนั้นหวังหย่งก็ดีใจยกใหญ่ รีบพูด “ขอบใจนะ! ขอบใจมาก!”

หยางเฉินสะท้อนใจและจนใจประมาณหนึ่ง

เขาก็บอกแล้วว่าเขายังเป็นเขาเหมือนแต่ก่อน แต่พอหวังหย่งเห็นความเกรียงไกรของเขากับตาตัวเองแล้ว แล้วจะให้ข้ามเส้นคั่นกลางระหว่างพวกเขาได้อย่างไร?

หยางเฉินไปโรงพยาบาลกับหวังหย่ง เยี่ยมหวังเสวี่ยที่ผ่ายผอมอยู่บนเตียง รู้สึกทุกข์ใจมาก

ตอนที่ยังเรียนอยู่พี่น้องคู่นี้ช่วยเหลือตนไว้มาก หากไม่ได้พวกเขา หยางเฉินจะเรียนจบมัธยมศึกษาตอนปลายแบบสบายใจได้หรือไม่ก็ยังไม่รู้

หลังจากหยางเฉินออกจากโรงพยาบาลแล้วก็กลับบริษัท

เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ สำหรับเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้วก็เป็นโอกาสอันดีที่จะขยายกิจการออกไป

แต่งานบางอย่างเขาต้องจัดการด้วยตนเอง

ดังนั้นหยางเฉินจึงยุ่งงวดจนถึงเวลาเลิกงานแล้วถึงจะออกจากบริษัท

ขณะที่เขาเดินออกจากประตูบริษัท ก็เห็นรถเบนซ์ชั้นธุรกิจสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ข้างถนน

รถคันนี้เขาเคยเห็นมาหลายครั้งแล้ว เป็นรถของเย่ม่าน แม่ของฉินซี

“หยางเฉิน!”

เย่ม่านลงรถมามองหยางเฉินด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนแล้วพูด “คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเธอจะเป็นราชาเจียงผิง หลอกฉันได้นะ!”

หยางเฉินย่อมรู้อยู่แล้วว่าเย่ม่านหมายความว่าอะไร

“หลอกคุณ?”

หยางเฉินหัวเราะอย่างเย็นชา “ผมไม่เคยพูดว่าผมเป็นใคร ทั้งหมดเป็นเพราะความทะนงตัว เอาตนเป็นที่ตั้งของคุณเองที่ไม่เห็นผมอยู่ในสายตา”