The king of War นิยาย บท 452

มีชีวิตอยู่มานานขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นด้วยตาตัวเอง คนแข็งแกร่งที่สามารถหลบกระสุนได้

ตระกูลหวง นั่นมันเป็นปีศาจที่น่าสะพรึงกลัวขนาดไหนที่ไปทำให้ขุ่นเคือง?

ตงเชยยืนอยู่ที่เดิม รูม่านตาขยายเพราะตกตะลึงกับเหตุการณ์นี้ และในขณะเดียวกันก็มีความตื่นเต้น ดวงตาทั้งคู่จับจ้องไปที่ร่างชายหนุ่ม “นายคือ……ปรมาจารย์ฮันจิ้น!”

ปรมาจารย์สำหรับเขาแล้ว คือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในตำนาน

ครั้งหนึ่ง อาจารย์ของเขาบอกเคยเขาว่า ในโลกนี้ มีผู้ที่มีพลังแข็งแกร่งมหาศาลดำรงอยู่ ความแข็งแกร่งของพวกเขาเกินขีดจำกัด

พวกเขาสามารถบินข้ามกำแพง เดินบนน้ำ และหลบกระสุนปืนได้

เพื่อที่จะเป็นปรมาจารย์ฮันจิ้น ตลอดทั้งชีวิตอาจารย์ของเขาได้ค้นหาวิธีที่จะบรรลุจนถึงตาย ไม่อาจบรรลุถึงขั้นปรมาจารย์

สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงคือ ปรมาจารย์ฮันจิ้นที่แข็งแกร่งท่านนี้ เขาได้มาเห็นด้วยตาตัวเอง

และอีกฝ่ายยังเป็นชายหนุ่มที่อายุไม่ถึงสามสิบปี

เขารู้สึกชีวิตที่อยู่มาหลายปีเหมือนไร้ประโยชน์

“ฉึดๆๆ!”

หยางเฉินก้าวเดินทันที และเดินไปหาหวงเจิ้ง

ทุกย่างก้าว หวงเจิ้งรู้สึกเหมือนถูกเหยียบลงบนหัวใจ

“แก……แกอย่าเข้ามา อย่าเข้ามา!”

ร่างกายที่อ่อนปวกเปียกของหวงเจิ้ง และเสียงของเขาก็สั่นอย่างรุนแรง

ขณะที่พูดว่าอย่าเข้ามา แล้วก็พยายามถอยหลัง

“คุณหวง ตอนนี้ คุณยังจำได้ไหม เมื่อวานได้สัญญาว่า ที่ดินแม่น้ำเหลาหลงบนฝั่งตะวันออก จะมอบให้ฉันฟรีๆใช่ไหม?”

หวงเจิ้งถูกบีบจนมุม หยางเฉินเลยหยุดเดิน มีพลังอำนาจเหนือกว่าแล้วมองดูหวงเจิ้งที่นั่งอยู่บนพื้น และถามหวงเจิ้งที่กำลังตื่นตระหนก

“ใช่ๆๆ ฉันเคยสัญญากับท่าน จะมอบที่ดินผืนนั้นให้ท่านฟรีๆ”

หวงเจิ้งไม่กล้าพูดคำว่าไม่ และตอบซ้ำๆ

มุมปากของหยางเฉินยกสูงขึ้น ทำให้เกิดส่วนโค้งมีใบหน้าขี้เล่น คุณหวง ถ้าคุณพูดก่อนหน้านี้ จะกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร?”

“คุณหยางพูดถูก ท่านพูดถูก เป็นเพราะฉันไม่รู้ความ ตอนนี้ฉันจะให้คนไปจัดการทำสัญญาโอนกรรมสิทธิ์ให้ฟรีๆ และมอบที่ดินผืนนั้นให้ท่าน”

หวงเจิ้งตกใจสุดขีด และพูดด้วยความตื่นตระหนก

ในไม่ช้า ผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่งก็นำเอกสารสัญญามา และเดินอย่างระมัดระวังด้วยความหวาดกลัว

หยางเฉินเหลือบมองไป จุดที่สำคัญไม่มีปัญหาอะไร เขาเลยยิ้มและเซ็นชื่อในสัญญา

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณคุณหวงมาก!” หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณหยาง ที่ดินผืนนั้นที่คุณต้องการ ฉันให้คุณแล้ว จากนี้ไป ฉันจะไม่มาที่เจียงโจวอีกเลย ตอนนี้ฉันจะไปที่สนามบิน และจากไปตลอดกาล!”

หวงเจิ้งพูดอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขาแค่ต้องการออกจากสถานที่ที่น่ากลัวเช่นนี้

หยางเฉินไม่ได้ขวางเขา และปล่อยให้หวงเจิ้งจากไป

“คุณหยาง เมื่อก่อนเคยทำให้ขุ่นเคืองใจ และฉันก็สาบานด้วยว่า จากนี้ไปจะไม่ก้าวเข้ามาเหยียบเจียงโจวอีก ขอลา!”

เกาสงก็พูด พูดจบก็รีบมุ่งหน้าไปที่ประตูและจากไป

“ฉันอนุญาตให้แกไปแล้วหรือ?”

ทันทีที่เกาสงเดินไปถึงประตู ทันใดนั้นเสียงที่เย็นชาก็ดังขึ้น

ประโยคนี้ ทำให้เกาสงตกใจจนเหงื่อแตก และก็ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ในห้องประชุม ทุกคนต่างจับจ้องไปที่เกาสง

ร่างกายของเกาสงสั่นอย่างรุนแรง ใบหน้าซีดเซียว

“หยาง……คุณหยาง คุณยังมีอะไรจะสั่งอีกไหม? พูดมาเลย เมื่อฉันกลับไปถึงเยี่ยนตู สิ่งแรกก็คือไปรายงานเจ้าบ้าน!”

เกาสงพูดด้วยรอยยิ้ม หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดใหญ่ เขาเอื้อมมือไปเช็ดเป็นระยะๆ ท่าทางน่าสมเพชมาก