The king of War นิยาย บท 451

เมื่อวาน หยางเฉินตบหน้าเขาหลายครั้ง จนฟันหลุดไปหมด จนสุดท้ายก็พูดอะไรไม่ออก

หยางเฉินถามคำหนึ่ง เขาบ่นคำว่าอืออือ แล้วหยางเฉินแปลความหมายคำว่า“อืออือ”เอง

“นาย นายเป็นคนพูดเอง ฉันไม่เคยสัญญาว่าจะให้ที่ดินผืนนั้นแก่นาย”

แม้ว่าจะหวาดกลัว แต่ถ้าที่ดินผืนนี้ถูกหยางเฉินแย่งชิงไปจริงๆ ตระกูลหวงจะต้องไม่ปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน เขาตะโกนอย่างกังวลใจ

“ดูเหมือนว่า คุณหวงจะผิดคำสัญญาเหรอ?”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็ยืนขึ้น และเดินไปหาหวงเจิ้งด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เดินก็พูดไปด้วย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันจะถามซึ่งๆหน้าอีกครั้ง คุณหวงยินยอม มอบที่ดินผืนนั้นให้แก่ฉันหรือไม่”

แววตาของหวงเจิ้งมีเพียงความหวาดกลัวเหลืออยู่ สิ่งที่หยางเฉินทำไว้เมื่อวานส่งผลกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างรุนแรง

และหยางเฉินบีบคั้นเข้ามาเรื่อยๆ รู้สึกว่าหัวใจของหวงเจิ้งไม่สามารถทนต่อแรงกดดันได้อีกต่อไป เหมือนจะระเบิด

“นาย นายอย่าเข้ามา!”

ใบหน้าของหวงเจิ้งเต็มไปด้วยความหวาดผวา สั่นไปทั้งตัว ทันใดนั้นก็ตะโกนเรียก “ตงเชย นายขวางเขาไว้!”

ตงเชยรู้ตัวว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ แต่หน้าที่ของเขาคือปกป้องหวงเจิ้ง แม้ว่าจะต้านทานไม่ไหว เขาก็ทำได้แค่ฝืนสู้ต่อไป

“ถ้าแกกล้าลงมือ ฉันจะเอาชีวิตแก!”

สีหน้าของหยางเฉินไม่เปลี่ยนแปลง และเขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

ชั่วขณะตงเชยหยุดเดิน มีความสับสนตัดสินใจไม่ถูก

เมื่อวานนี้เขาเพิ่งต่อสู้กับหยางเฉิน และเข้าใจความแตกต่างระหว่างซึ่งกันและกัน หยางเฉินมีพละกำลังที่จะฆ่าเขาได้

ในตระกูลหวงตงเชยอยู่ในอันดับหนึ่งในสามที่มีความแข็งแกร่ง ถึงกับตกใจกับคำพูดของหยางเฉิน ยืนนิ่งอยู่กับที่และไม่กล้าขยับ มองดูหยางเฉินเดินไปถึงตรงหน้าหวงเจิ้ง

“พ่อบ้านเกา ช่วยฉันด้วย!”

สีหน้าหวงเจิ้งเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และตะโกน

ขณะนี้ตงเชยตกใจกลัวกับคำพูดของหยางเฉิน เขาทำได้เพียงฝากความหวังไว้ที่เกาสง

เกาสงทุบโต๊ะ และลุกขึ้นยืนทันที และพูดอย่างโกรธเคือง “ไอ้หนุ่ม นี่แกกำลังหาที่ตาย ถ้าแกกล้าแตะเขาแม้แต่ผมเส้นเดียว ตระกูลหวงจะต้อง……”

ก่อนที่คำพูดของเกาสงจะจบลง ก็หยุดกะทันหัน

เพราะหยางเฉินมาถึงตรงหน้าหวงเจิ้งแล้ว และจับคอของหวงเจิ้งไว้ทันที หวงเจิ้งเหมือนลูกไก่ในกำมือ ที่ถูกหยางเฉินดึงขึ้นด้วยมือเดียว

เขากล้าดียังไง?

ทุกคนในห้องประชุม ต่างตกตะลึง อีกฝ่ายหนึ่งเป็นทายาทของตระกูลหวง ผู้นำตระกูลหวงในอนาคต แต่ตอนนี้กลับถูกชายหนุ่มคนหนึ่ง ใช้มือข้างเดียวยกขึ้นมา

นี่มันไม่ใช่แค่การยั่วยุแล้ว แต่คือการทำสงครามโดยตรง!

ร่างกายของหวงเจิ้งลอยขึ้นไปในอากาศ แขนขากำลังดิ้นรนสุดๆ พยายามที่จะดิ้นให้หลุดพ้นจากมือของหยางเฉิน แต่ไม่ว่ายังไงก็ดิ้นไม่หลุด

“หยางเฉิน รีบวางหวงเจิ้งลง!”

หลังจากนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง เกาสงก็ตะวาด

ในเวลาเดียวกัน ประตูห้องประชุมก็ถูกผลักออก ชายร่างกำยำห้าคน ก็วิ่งเข้ามา

ปากกระบอกปืนสีดำ เล็งไปที่หัวของหยางเฉิน

เหมือนกับว่าถ้ามีคนออกคำสั่ง ทั้งห้าคนจะยิงหยางเฉินพร้อมๆกัน

“ไอ้หนุ่ม ยังไม่รีบปล่อยหวงเจิ้งลงมา!”

เกาสงตะโกน แววตาอาฆาตแค้น

สำหรับตระกูลหวง อะไรที่พวกเขาไม่ได้ ก็ต้องทำลายให้สูญสิ้น

เดิมทีตระกูลหวงต้องการยืมมือของหยางเฉิน เพื่อควบคุมเจียงผิงและหนันหยังสองเมืองนี้ และในเวลาเดียวกันพวกเขาสามารถใช้ความเกลียดชังของหยางเฉินที่มีต่อตระกูลอวี๋เหวิน เพื่อจัดการกับตระกูลอวี๋เหวิน

ตอนนี้ดูเหมือนว่าหยางเฉินไม่เต็มใจที่จะประนีประนอมเลย ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เขาทำได้เพียงทำลายให้สูญสิ้น

ในที่สุดหยางเฉินก็ปล่อยมือของเขา หวงเจิ้งอ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว เหมือนเพิ่งเดินเฉียดประตูนรกมา ความรู้สึกแบบนี้ ประสบการณ์เช่นนี้ในชีวิตนี้ไม่อยากเจอมันอีก

“เมื่อกี้แกเก่งมากไม่ใช่หรือ? แม้แต่ทายาทของตระกูลหวงก็ยังอยากจะฆ่า ทำต่อไปสิ!”

เกาสงมีความภาคภูมิใจ

ที่หยางเฉินปล่อยหวงเจิ้ง เขานึกว่าหยางเฉินตกใจกลัวกับมือปืนทั้งห้าคน

คนอื่นๆในห้องประชุม ยิ้มเยาะเย้ยแล้วมองไปที่หยางเฉิน

คนที่มีความสามารถเพียงเล็กน้อยเท่านั้น คิดว่าตัวเองเก่งกาจมากเลยเหรอ?