The king of War นิยาย บท 456

“พี่เฉิน คุณหมายความว่า ที่อ้ายหลินแต่งงานกะทันหัน เกี่ยวข้องกับตระกูลหวง?”

หม่าชาวพูดด้วยความประหลาดใจ

หยางเฉินไม่ได้ปกปิด และเล่าถึงเรื่องความโกรธแค้นระหว่างเขากับตระกูลหวง

หลังจากที่เขาพูดจบ หม่าชาวเพิ่งรู้ว่า ในระหว่างที่เขาอยู่เจียงโจว เกิดเรื่องขึ้นมากมายขนาดนี้

ระหว่างที่เขาไม่อยู่ที่เจียงโจว

“ตระกูลหวงนั้น ช่างไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ!” หม่าชาวพูดด้วยความโกรธ

หลังจากที่หยางเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง ก็เริ่มพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็ไปที่งานแต่งงานกันเถอะ!”

“พี่เฉิน คุณจะมาเยี่ยนตูเหรอ?”

หม่าชาวตกใจมาก

เขารู้ดีว่า เยี่ยนตูมีความหมายต่อหยางเฉินอย่างไร

เมื่อสิบแปดปีที่แล้ว หยางเฉินและแม่ของเขาถูกไล่ออกจากตระกูล ตอนที่ถูกไล่ออกจากเยี่ยนตู ตระกูลอวี๋เหวินได้ข่มขู่ว่า ชาตินี้จะไม่ให้แม่ลูกคู่นี้มาเหยียบเยี่ยนตูแม้แต่ก้าวเดียว

แม้ว่าตอนนี้ตระกูลอวี๋เหวินจะอยากให้หยางเฉินกลับสู่ตระกูล แต่ว่าหยางเฉินไม่เคยคิดที่จะกลับสู่ตระกูลอวี๋เหวิน มีเพียงความเกลียดชังกับตระกูลเท่านั้น

ยิ่งกว่านั้น หยางเฉินเคยพูดไว้อย่างเด็ดเดี่ยว “ในอนาคตวันไหนที่ฉันกลับมาที่เยี่ยนตู ก็เป็นวันสูญสิ้นตระกูลอวี๋เหวิน!”

แน่นอนหยางเฉินก็จำคำพูดในวันนั้นได้

เพียงเเต่ว่า นั้นคือตอนที่เขาเพิ่งถูกไล่ออกจากเยี่ยนตู พูดระบายออกมาเพราะความอยุติธรรมที่ได้รับจากตระกูล

ให้ตระกูลอวี๋เหวินสูญหายไป ยังไม่ถึงขนาดนั้น เเต่ว่าให้คนบางคนเสียใจ นั้นคือสิ่งที่ต้องทำ

ต้องมีสักวัน ฉันจะก้าวเข้าสู่ตระกูลอวี๋เหวิน ไปหาชายคนนั้น และถามเขาต่อหน้า ทำไมตอนนั้นเขาถึงโหดร้ายขนาดนั้น ขับไล่ฉันที่ยังอยู่ในวัยเด็กและแม่ที่อ่อนแอ ออกจากตระกูล?

ขับไล่ออกจากตระกูลก็เเล้วไป เเต่ทำไมถึงบังคับให้พวกเขาออกจากเยี่ยนตู ในชาตินี้ห้ามเข้ามาเหยียบในเยี่ยนตูแม้แต่ก้าวเดียว?

ถ้าชายคนนั้นไม่สามารถให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลแก่ฉัน แม้ต้องทำลายล้างตระกูลอวี๋เหวิน เเล้วไง?

“ไม่ต้องกังวล ระหว่างฉันกับตระกูลอวี่เหวิน ยังไม่ถึงจุดที่ต้องตายไปข้างหนึ่ง ครั้งนี้ที่ไปเยี่ยนตู เพื่ออ้ายหลินเท่านั้น!”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หยางเฉินก็พูดขึ้น

เขาต้องไปตระกูลอวี๋เหวินแน่นอน แต่ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลา

ครั้งนี้ เพื่ออ้ายหลินเท่านั้น!

นอกจากนี้ อ้ายหลินถูกบังคับให้แต่งงานกับตระกูลหวัง เป็นเพราะตัวเองเป็นต้นเหตุ

ตระกูลหวังต้องรู้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับอ้ายหลิน ดังนั้นเขาจึงจงใจทำเช่นนี้ บังคับให้ฉันแสดงตัว

นอกจากนี้ อ้ายหลินเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา และหม่าชาวก็เป็นเหมือนพี่น้องของฉัน

หากพวกเขาสองคน ไม่มีความหวังแล้ว หากอ้ายหลินเต็มใจแต่งงานกับคนอื่น เขาก็จะอวยพรให้

แต่พวกเขาสองคน มีความรักความรู้สึกดีๆต่อกัน แล้วอ้ายหลินมาแต่งงานในเวลานี้ ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการอย่างแน่นอน

ยังมีตระกูลหวงเข้ามาแทรก เรื่องนี้ เขาต้องจัดการเอง

“ขอบคุณพี่เฉิน!”

หม่าชาวพูดอย่างซาบซึ้ง

เขารู้ดีว่า สำหรับเยี่ยนตูในความคิดของหยางเฉิน มีความหมายอย่างไร หากทำได้ ชีวิตนี้หยางเฉินจะไม่ก้าวเข้าไปเหยียบในสถานที่เคยทำให้เจ็บปวด

เเต่ตอนนี้เพื่อตัวเอง ต้องออกโรงด้วยตัวเอง

ถ้าให้คนในดินแดนเหนือเหล่านั้นรู้ คงจะหึงน่าดู

เช้าวันรุ่งขึ้น เวลาเก้าโมงเช้าพอดี สนามบินนานาชาติเยี่ยนตู เครื่องบินโดยสารโบอิ้ง747 ลงจอดอย่างช้าๆ

ร่างเงาของคนหนุ่ม เดินออกมาช้าๆ

เมื่อก้าวเข้าสู่ดินแดนเมืองนี้อีกครั้ง ร่างกายของหยางเฉินสั่นเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่ได้

ความทรงจำนับไม่ถ้วน เหมือนเลนส์ถ่ายภาพที่รวดเร็ว เป็นแสงประกายแวบเข้ามาในสมองอย่างรวดเร็ว

มีความทรงจำที่สวยงาม แต่มีความโศกเศร้ามากกว่า

“เยี่ยนตู ฉันกลับมาแล้ว!”

เพราะเป็นตระกูลที่อ้ายหลินถูกบังคับให้แต่งงานด้วย ก็คือตระกูลหวัง และเจ้าบ้านก็คือหวังหยวน

หวางหยู่ยังบอกอีกว่าเขาเป็นคนของตระกูลหวัง และปู่ของเขาเป็นผู้นำตระกูลหวัง ชื่อหวังหยวน

เห็นได้ชัดว่า ตระกูลหวังที่หวังหยู่อยู่ ก็คือตระกูลที่หยางเฉินกำลังจะไปในวันนี้

สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ อยู่ที่สนามบิน บังเอิญมาเจอคนรุ่นหลังของตระกูลหวัง

มันคือ “โชคชะตา”จริงๆ

“ชายหนุ่มผู้นี้ ฟังสำเนียง น่าจะเป็นคนถิ่นอื่น คิดว่าคงจะไม่รู้ตำแหน่งของตระกูลหวังในเยี่ยนตู?”

“ทำให้ตระกูลหวังขุ่นเคือง ฉันเกรงว่าชายหนุ่มคนนี้ คงไม่มีหวังที่จะออกจากเยี่ยนตูได้”

“คนรุ่นหลังของตระกูลหวังชื่อหวังหยู่ อยู่ในเยี่ยนตู มีชื่อที่รู้จักคือนามว่าราชาอสูรน้อย ว่ากันว่าเขาเป็นหลานที่ผู้นำตระกูลหวัง รักมากที่สุด”

“หนุ่มน้อย เธอพึ่งมาเยี่ยนตูครั้งแรก อาจไม่รู้ถึงพลังอำนาจของตระกูลหวัง คนฉลาดย่อมไม่เสียเปรียบ เธอรีบขอโทษ บางทีอาจยังมีทางรอด

“ใช่แล้ว นายรีบขอโทษ สำหรับเรื่องเล็กน้อยนี้ อับอายหน่อยไม่เป็นไร แต่มันไม่คุ้มที่จะต้องมาตาย”

การพบกันระหว่างทั้งสองคน ดึงดูดผู้คนได้อย่างรวดเร็ว

นอกจากนี้ยังมีชายชราที่อายุมาก ถึงกับก้าวมาข้างหน้าเพื่อบอกหยางเฉินเกี่ยวกับสถานะของตระกูลหวังในเยี่ยนตู เพราะความหวังดีพยายามเกลี้ยกล่อมให้เขาขอโทษ

หวังหยู่ชอบความรู้สึกที่ถูกคนอื่นจับตามองอย่างมาก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง เอามือกอดอก และจ้องมองหยางเฉินด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ไอ้หนุ่ม ตอนนี้รู้หรือยังว่าฉันเป็นใคร?”

“เห็นแก่ที่แกเป็นคนถิ่นอื่น และไม่รู้จักสถานะของฉัน ฉันจะไว้ชีวิตแกสักครั้ง”

“คุกเข่าลงขอร้องฉัน ระหว่างเราสองคนก็จบกันเเค่นี่”

“ไม่เช่นนั้น วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของเเก!”

หวังหยู่ดูเย่อหยิ่ง น้ำเสียงและทัศนคติของเขาหยิ่งทะนงมาก เขายังขู่ว่าจะให้หยางเฉินคุกเข่าและขอร้องเขา คำพูดของเขาเต็มไปด้วยการคุกคาม

คนรอบข้างก็ตกใจไปหมด และสายตาหลายคนที่มองหยางเฉิน เต็มไปด้วยความเห็นใจ

หาเรื่องใครไม่หา?

ถึงกับไปหาเรื่องราชาอสูรน้อย นี่ไม่ใช่เป็นการไปหาที่ตายเหรอ？