The king of War นิยาย บท 457

สายตาของหยางเฉินค่อยๆ อึมครึมลงไป เขามาที่เมืองเยี่ยนตู เดิมเพื่อจัดการเรื่องการแต่งงานของอ้ายหลิน แต่ทว่ายังไปไม่ถึงตระกูลหวัง กลับมาเจอเข้ากับคนของตระกูลหวังที่สนามบิน อีกทั้งฝ่ายตรงข้ามยังกล้าให้เขาคุกเข่าวิงวอนอีกด้วย

“พ่อหนุ่ม รีบขอโทษไปเถอะ! ไม่อย่างนั้นนายจะตายเอาจริงๆ นะ!”

“ใช่ อย่าใช้แต่อารมณ์เด็ดขาด ถ้าไม่เหลือชีวิตแล้ว งั้นก็ยิ่งไม่คุ้มเอาเสียเลย”

“ครั้งนี้คิดเสียว่าเป็นบทเรียน ที่เมืองเยี่ยนตู ทุกที่ล้วนเป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ จะต้องระมัดระวังเอาไว้ให้ดี!”

ผู้คนที่หวังดีมากมายต่างรีบพูดโน้มน้าวใจกันขึ้นมา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหยางเฉินดูเหมือนอายุน้อยขนาดนั้น ถ้าถูกฆ่าเพราะเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ คงเป็นโศกนาฏกรรมจริงๆ

“ไอ้หนุ่ม ฉันให้แกคุกเข่าลงขอร้องฉัน แกแม่งหูหนวกหรือไงกัน? ถ้าทำให้ฉันหมดอารมณ์สนุก ต่อให้แกเอาหัวโขกพื้น ฉันก็จะไม่ปล่อยแกไป”

เห็นหยางเฉินไม่คุกเข่าขอความเมตตา หวังหยู่ยิ่งรู้สึกโมโหเพิ่มขึ้นในชั่วขณะนั้น

รอบด้านล้วนเป็นผู้คนที่มุงดู เขาในฐานะหลานชายที่ผู้นำของตระกูลหวังรักมากที่สุด ย่อมไม่อาจเสียหน้าได้

ในความคิดของเขา หยางเฉินไม่ได้คุกเข่าขอความเมตตาในวินาทีแรก ถือว่าทำให้เขาขายขี้หน้าไปแล้ว

“แกนี่กำเริบเสิบสานเสียจริง”

หยางเฉินไม่โกรธแต่หัวเราะ ในสายตากลับประกายจิตอาฆาตแค้น พูดจาอย่างยิ้มกริ่ม “ตระกูลหวังแล้วยังไงกัน? เพราะแกเป็นคนของตระกูลหวัง แล้วจะสามารถทำตัวก้าวร้าวแบบนี้ก็ได้เหรอ ทั้งที่เป็นตัวเองทำผิด กลับอยากบังคับคนอื่นคุกเข่า?”

“มีลูกแล้วไม่อบรมสั่งสอน เป็นความผิดของพ่อ!”

“หรือว่าพ่อของแกไม่เคยสั่งสอนแก เรื่องที่ต้องทำตัวให้อ่อนน้อมถ่อมตนไว้เหรอ?”

“คนของตระกูลหวังคงไม่ใช่เหมือนกับนายหมดทุกคนมั้ง ไม่ได้รับการอบรมมาสักนิด?”

หยางเฉินหัวเราะเยาะติดกัน สอบถามต่อหน้าสาธารณชน

ตึง!

หลังจากที่เขาพูดเรื่องพวกนี้ออกมา ทั้งหมดต่างตื่นตกใจ!

ตระกูลหวังในสายตาของคนเหล่านี้ คือตัวตนยักษ์ใหญ่

คาดไม่ถึงหยางเฉินจะเหยียดหยามต่อหน้าผู้อื่นว่าคนของตระกูลหวังไม่ได้รับการสั่งสอน

“ไอ้หนุ่ม แกว่าอะไรนะ?”

ชั่วขณะนั้นหวังหยู่โกรธจัดถึงที่สุด สีหน้าอึมครึมถึงขีดสุดแล้ว

เติบโตมาขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่เขาเจอเรื่องราวแบบนี้ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่รุ่นเดียวกับตนเอง กล้าเหยียดหยามตระกูลหวังต่อหน้าสาธารณชน

และไม่ใช่การสบประมาทใครสักคนแบบธรรมดา แต่ทุกคนในตระกูลหวังล้วนโดนดูถูกเหยียดหยามทั้งหมดแล้ว

“ฉันบอกว่าคนของตระกูลหวังล้วนแล้วแต่เป็นพวกสารเลวกลุ่มหนึ่ง พวกสารเลวที่ไม่ได้รับการสั่งสอน หรือว่าพูดผิดแล้วเหรอ?”

หยางเฉินพูดจายั่วเย้า ในสายตาเต็มไปด้วยการยั่วยุ

ถึงแม้แกจะเป็นคนของตระกูลหวัง หยอกเย้าแกสักหน่อย จะเป็นอะไรไป?”

“ฉันจะฆ่าแก!”

หวังหยู่โกรธฉุนเฉียวถึงที่สุด พุ่งเข้าไปทางหยางเฉินโดยตรง

ในเวลานี้เอง ภาพคนที่สูงใหญ่คนหนึ่งมาถึงกะทันหัน

“ปึง!”

เสียงดังสนั่นทีหนึ่ง ภายใต้ความตื่นตกใจของทุกคน ร่างกายของหวังหยู่ถูกชนลอยออกไปกลางอากาศทันที จากนั้นพ่นเลือดออกมาทีหนึ่ง

ทั้งหมดเงียบกริบ!

ทุกคนมองเหตุการณ์ฉากนี้อย่างตกตะลึงพรึงเพริด

“พี่เฉิน!”

หม่าชาวยืนตรงหน้าหยางเฉินด้วยความเคารพนับถือ

เมื่อสักครู่คนที่ถีบหวังหยู่ไปทีหนึ่ง ก็คือเขาเอง!

โชคดีที่หม่าชาวยั้งมือเอาไว้ ไม่อย่างนั้นภายใต้การถีบครั้งนั้น เดิมทีหวังหยู่ย่อมไม่มีทางรอดแต่อย่างใด

“ฉันเป็นหลานชายของผู้นำตระกูลหวัง แกกล้ามาทำร้ายฉันอีกเหรอ?”

หวังหยู่ดิ้นรนปีนขึ้นมาจากบนพื้น หน้าตาเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ

ผมเผ้ายุ่งเหยิง หูฟังก็หลุดไปอยู่ด้านข้าง บนตัวเปื้อนฝุ่นไปหมด มุมปากยังมีรอยเลือด