The king of War นิยาย บท 477

หยางเฉินเห็นสีหน้าย่ำแย่ของหวงเทียนเชิง เขาพูดกับหม่าชาวว่า “ผมมีเรื่องจะคุยกับเจ้าบ้านหวง พวกคุณไปก่อนเถอะ!”

หม่าชาวดูเหมือนจะนึกอะไรได้บางอย่างจึงรีบพยักหน้า

บนโลกนี้ เขายังไม่เคยเห็นใครที่สามารถคุกคามคนอย่างหยางเฉินได้เลย

ลำพังตระกูลหวง ไม่มีคุณสมบัติที่จะคุกคามชีวิตของหยางเฉินได้จริงๆ หม่าชาวไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องหยางเฉินเลย

“เจ้าบ้านหวง เรามาคุยกันหน่อยไหม?”

หลังจากหม่าชาวจับมือกับอ้ายหลินแล้วกลับไป หยางเฉินก็หันไปพูดกับหวงเทียนเชิงด้วยรอยยิ้ม

หวงเทียนเชิงทำเสียงฮึดฮัด “คุณคิดว่า ระหว่างเรามีเรื่องต้องคุยกันด้วยเหรอ?”

“แน่นอนครับ!”

หยางเฉินหัวเราะเบาๆ “ตระกูลหวงในฐานะแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู มีอำนาจและอิทธิพลสูงสุดในเมืองเยี่ยนตู จะไม่มีอะไรให้พูดคุยได้ยังไง?”

หวงเทียนเชิงกัดฟันด้วยความเกลียดชังท่าทีไม่ยี่หระของหยางเฉิน แต่เขาก็รู้ดีว่า ในเมื่อเขาเลือกที่จะประนีประนอม แม้ว่าจะไม่พอใจหยางเฉินแค่ไหน เขาก็ต้องอดทนกับมัน

“คุณมากับผมหน่อย!”

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หวงเทียนเชิงก็เอ่ยปากพูดขึ้น

เขาเดินตามหวงเทียนเชิงไปตลอดทาง จนกระทั่งถึงคฤหาสน์หลังที่อยู่ด้านในสุด

“นี่คือ ชีวิต ภาพวาดของปิกัสโซ่”

“นี่เป็นผลงานของชูอัน มีโร ปรมาจารย์ด้านการวาดภาพแห่งศตวรรษที่ 20 หนึ่งในอัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่ด้านการวาดภาพแนวคิดเหนือจริง”

“ยังมีภาพนี้อีกภาพหนึ่ง ซึ่งเป็นภาพวาดของปอล เซซาน!”

“นึกไม่ถึงเลยว่า ภาพวาดมากมายขนาดนี้จะอยู่ในมือคุณทั้งหมด เจ้าบ้านหวงสุดยอดจริงๆ!”

หลังจากหยางเฉินเข้ามาในคฤหาสน์ สองตาก็มองไปรอบๆ โดยเฉพาะภาพวาดของปรมาจารย์ด้านการวาดภาพที่อยู่บนผนังทั้งสี่ด้าน ยิ่งทำให้หยางเฉินอดชื่นชมไม่ได้

หวงเทียนเชิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ผลงานเหล่านี้ที่เขาเก็บสะสม ในม้วนภาพวาดไม่มีคำอธิบายประกอบใดๆ แต่หยางเฉินกลับสามารถบอกชื่อภาพวาดและจิตรกรเจ้าของผลงานเหล่านี้ได้อย่างเต็มปาก

มันทำให้เขาสนใจในตัวหยางเฉินมากขึ้น ชายหนุ่มอายุยังไม่ถึงสามสิบ มีศักยภาพแข็งแกร่งที่ไม่มีใครเทียบได้ ยังมีสติปัญญาอันล้ำเลิศ มีความรู้เรื่องการวาดภาพ

แค่มองก็แยกแยะภาพวาดจำนวนมากได้ ถ้าไม่ใช่เพราะได้ศึกษามาโดยเฉพาะ คงไม่รู้แน่

“นี่คือแผ่นไม้ไผ่หยุนเหมิงของราชวงศ์ฉิน”

“นี่คือถ้วยเคลือบขนกระต่ายดำสมัยราชวงศ์ซ่ง”

“ยังมีอีกชิ้นหนึ่ง มันคือพอร์ซเลนสีฟ้าและสีขาวของจิงเต๋อเจิ้นสมัยราชวงศ์หยวน”

หยางเฉินเดินๆ หยุดๆ ทุกครั้งที่อยู่หน้าภาพวาดพู่กันโบราณ ก็อดถอนหายใจไม่ได้

อย่างไรก็ตามเพราะสายตาอันล้ำเลิศของเขา ที่ทำให้หวงเทียนเชิงตะลึงงัน

เขานึกภาพชายหนุ่มที่มีทั้งกำลังต่อสู้และความรู้ในตัวคนคนเดียวไม่ออกจริงๆ

คนแบบนี้ถ้าอยู่ในสมัยโบราณต้องเป็นแม่ทัพที่เก่งทั้งบุ๋นและบู๊สินะ?

เขารู้ได้อย่างไรว่า หยางเฉินไม่ได้แย่ไปกว่าแม่ทัพสมัยโบราณในใจของเขา ตรงกันข้ามกลับแย่กว่านั้นอีก

จอมพลผู้รักษาดินแดน ทั้งสถานะและตำแหน่งล้วนเป็นบุคคลสำคัญวัยเดียวกันของประเทศพันธมิตร

“คุณหยางสายตาดีมาก! นึกไม่ถึงเลยว่าของเก่าที่ผมเก็บสะสมมา คุณหยางจะรู้จักทั้งหมดเลย ข้าน้อยเลื่อมใส!”

หวงเทียนเชิงพูดชื่นชมอย่างใจกว้าง

ตั้งแต่ที่เขาเริ่มประนีประนอมกับหยางเฉิน ในใจก็ต้องการผูกมิตรกับหยางเฉิน

เพียงแต่ว่า ลูกชายถูกทำให้หวาดกลัว พ่อบ้านเกาสงที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งฉันพี่น้องกับเขาก็ถูกฆ่าตาย มันทำให้เขาเกลียดชังหยางเฉินมาก

ถ้าเป็นไปได้ เขาสามารถฆ่าหยางเฉินได้โดยไม่ลังเล

กับคำชื่นชมของหวงเทียนเชิง หยางเฉินเพียงแค่ยิ้มอ่อนๆ เขาเดินดูไปรอบๆ เหมือนได้เข้ามาในพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่ง