The king of War นิยาย บท 484

ไม่ใช่แค่พนักงานภายในเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาภายในเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ยังมีคนจำนวนมากมาทำงานที่นี่ด้วย ขอแค่ลงทะเบียนก็สามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ

แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนนี้กลับขวางทางหยางเฉินและหม่าชาว เห็นได้ชัดว่ามีเจตนา

แม้ว่าหยางเฉินไม่ต้องการสร้างปัญหาอีก แต่ในเวลานี้ก็ยากที่จะยับยั้งความโกรธของตนเองได้

เยี่ยนเฉินกรุ๊ปที่มารดาสร้างมากับมือ ได้ก้าวมาอยู่ในจุดที่พนักงานระดับล่างสุดอย่างเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเย่อหยิ่งจองหองได้ถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใด?

“ออกไป!”

หม่าชาวก้าวไปข้างหน้าอย่างฉับพลัน ตวาดอย่างโกรธเกรี้ยว พร้อมกับผลักมือไปข้างหน้า

“พลั่ก พลั่ก พลั่ก!”

ก่อนที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองจะทันได้ตอบโต้ ก็รู้สึกว่าหน้าอกถูกมือใหญ่ทาบไว้ จากนั้นพลังอันแข็งแกร่งก็ปะทุขึ้นที่หน้าอก พวกเขาไม่มีกำลังต่อต้านแม้แต่น้อย ถอยกลับทันที

กว่าพวกเขาจะรู้สึกตัว หยางเฉินและหม่าชาวก็ได้เข้าไปในเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว ทิ้งไว้เพียงเบื้องหลังให้พวกเขาดูต่างหน้า

นัยน์ตาของทั้งสองหดตัวลงอย่างฉับพลัน เมื่อสบสายตากันก็มองเห็นความตื่นตระหนกของอีกฝ่าย

พวกเขาได้เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปผ่านการคัดเลือกจากตัวเลือกนับหมื่นนับพัน

พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป แต่เป็นบอดี้การ์ดที่มีศักยภาพแข็งแกร่ง ในเวลานี้หม่าชาวเพียงแค่ใช้มือผลัก พวกเขาก็ถูกผลักออกไปหลายก้าวแล้ว

“ผมมีความรู้สึกว่า เมื่อครู่เขายังไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมด”

ผ่านไปสักพัก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหนึ่งในนั้นก็พูดด้วยสีหน้าจริงจัง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกคนก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ถ้าเมื่อครู่พวกเราลงมือ เกรงว่าจะกลายเป็นคนพิการไปแล้ว ชายหนุ่มคนนั้นแข็งแกร่งมาก!”

ถึงแม้ว่าก่อนที่ประธานซ่งจะออกไปได้ใช้สายตาบอกพวกเขาเป็นนัยว่า อย่าปล่อยให้หยางเฉินและหม่าชาวเข้ามา

แต่พวกเขาเป็นเพียงพนักงานระดับล่างสุดเท่านั้น ไม่ได้โง่พอที่จะเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อสอพลอเจ้านาย ดังนั้นจึงไม่ได้ไล่ตามไป ทำได้เพียงมองดูหยางเฉินและหม่าชาวหายวับไปจากสายตาของพวกเขาเฉยๆ

“พี่เฉิน ถ้าไม่ได้อยู่ในเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ผมคงอัดพวกเขาจนเละเป็นขี้แน่”

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในเยี่ยนเฉินกรุ๊ป หม่าชาวเดินก็ตามหลังหยางเฉิน พูดด้วยสีหน้าคับข้องใจ

หยางเฉินอารมณ์ไม่ดีนัก เพียงแค่พูดอย่างเฉยเมยว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวจะมีช่วงเวลาให้คุณแสดงฝีมือแน่”

ถ้าก่อเรื่องใหญ่หน้าทางเข้าบริษัทและมีคนนอกเห็นมากมาย มันจะกลายเป็นเรื่องตลกของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

แต่ภายในเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลมากนัก

วันนี้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปได้จัดมหกรรมรับสมัครงานจริงๆ

ในเวลานี้ มีผู้สมัครเข้าแถวยาวทั้งสองฝั่งของห้องโถงชั้นหนึ่ง

ยังไม่ถึงเวลาเข้าทำงาน ดังนั้นการรับสมัครจึงยังไม่เริ่มต้นขึ้น

“พี่หยาง!”

ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีเสียงอันน่าประหลาดใจดังขึ้น

หยางเฉินหันกลับไป เห็นเพียงเงาร่างที่คุ้นเคยวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“เฟยเฟย คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

หยางเฉินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับหานเฟยเฟยในสถานที่แห่งนี้

“ฉันมาเข้าร่วมมหกรรมรับสมัครงานค่ะ”

สีหน้าของหานเฟยเฟยเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอดีใจมากที่ได้พบหยางเฉินที่นี่

สำหรับหยางเฉินแล้ว หานเฟยเฟยเป็นเหมือนน้องสาว เขาชอบนิสัยใจคอของผู้หญิงคนนี้มาก

เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงว่า ลูกสาวอันเป็นที่รักของตระกูลหานซึ่งเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในมณฑลเจียงผิงจะมาสมัครงานที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป

“ถ้าผมจำไม่ผิด คุณน่าจะเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยปีสามของมหาวิทยาลัยเยี่ยนตูใช่ไหม?”

หยางเฉินถามด้วยความสงสัย

“เฟยเฟย คุณก็รู้ว่าผมสามารถทำทุกอย่างเพื่อคุณได้”

“ผมบอกคุณแล้ว ขอเพียงคุณตอบตกลงเป็นแฟนกับผม ผมจะให้คุณเป็นพนักงานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปได้โดยไม่จำเป็นต้องมาสมัครงานเลย”

“คุณดึงดันจะมาเข้าแถวที่นี่ให้ยุ่งยาก ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมจะมาเป็นเพื่อนคุณสมัครงานทำไม?”

ซ่งเหล่ยมองหานเฟยเฟย น้ำเสียงเต็มไปด้วยการแสดงความเป็นเจ้าของ

หานเฟยเฟยตัวสั่นด้วยความโกรธ เธอรู้ว่าหยางเฉินเก่งมาก แต่ก็เฉพาะสถานที่อย่างมณฑลเจียงผิงเท่านั้น

แต่ที่นี่คือเมืองเยี่ยนตู เป็นเมืองศูนย์กลางอำนาจและอิทธิพล และเยี่ยนเฉินกรุ๊ปก็ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลอวี๋เหวิน

ถ้าทำให้หยางเฉินเดือดร้อนไปด้วยเพราะล่วงเกินตระกูลอวี๋เหวินเพื่อตนเอง มันต้องไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดอย่างแน่นอน

“พี่หยาง คุณไปทำงานต่อเถอะ อย่าไปสนใจไอ้สารเลวไร้ยางอายคนนี้เลย!”

หานเฟยเฟยปล่อยแขนหยางเฉินแล้วพูดว่า “พี่หยาง คุณไปทำงานก่อน คืนนี้ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณเอง”

หยางเฉินพยักหน้า “ตกลง งั้นเจอกันคืนนี้!”

พูดจบ หยางเฉินก็กำลังจะเดินออกไป

แต่เขาเดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ถูกซ่งเหล่ยขวางไว้

“หนุ่มน้อย คุณทำหูทวนลมกับคำพูดของผมเหรอไง?”

“หานเฟยเฟยเป็นผู้หญิงของผม คุณยังกล้ามาชวนเธอไปกินข้าว คุณรีบร้อนรนหาที่ตายนักเหรอไง?

ซ่งเหล่ยคว้าคอเสื้อหยางเฉิน แล้วพูดอย่างเกรี้ยวกราด

“ซ่งเหล่ย! คุณทำอะไรน่ะ?”

หานเฟยเฟยตะคอกใส่ซ่งเหล่ยด้วยความโกรธทันที

หยางเฉินเลิกคิ้วขึ้น มองดูชายหนุ่มหยิ่งผยองอย่างไร้ขอบเขตที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ พลันยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มของเขาดูค่อนข้างมืดมน “คุณบอกว่าลุงของคุณเป็นรองประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ปงั้นเหรอ? งั้นคุณช่วยบอกชื่อเขาหน่อยได้ไหม?”