The king of War นิยาย บท 483

เช้าตรู่วันถัดมา ณ สำนักงานใหญ่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป

ไมบัคสีดำคันหนึ่งค่อยๆ จอดลงที่หน้าประตูบริษัท หลายคนพากันมองมาด้วยสายตาแปลกใจ

เพราะตำแหน่งไมบัคจอด อยู่ตรงทางเข้าบริษัทพอดี

ตำแหน่งนี้ นอกจากผู้บริหารระดับสูงของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าจอดรถในตำแหน่งนี้

อีกอย่างก็ไม่มีใครกล้าแหกกฎข้อนี้ด้วย ถึงอย่างไรเยี่ยนเฉินกรุ๊ปก็ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลอวี๋เหวิน ใครจะกล้าก่อเรื่องที่นี่?

เวลานี้ กำลังจะได้เวลาเข้าทำงานแล้ว พนักงานจำนวนมากที่มาทำงานล้วนสังเกตเห็นรถคันนี้

และในเวลานี้ เงาร่างของชายหนุ่มสองคนก็ค่อยๆ เดินออกจากรถ

หนึ่งในนั้นรูปร่างสูงใหญ่ สัดส่วนเหมือนในอุดมคติ เขาสวมชุดลำลองสีดำเรียบง่ายสบายๆ

แต่บนใบหน้าของเขากลับไม่มีความเศร้าหรือความสุขอยู่เลย เพียงแต่ในขณะที่เงยหน้าขึ้นมองอาคารสำนักงานใหญ่ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ในสายตามีความรู้สึกปลงอนิจจังและความทรงจำบางอย่าง

ชายอีกคน รูปร่างกำยำ สวมชุดลำลองแบบเดียวกัน เส้นเลือดดำปูดโปนอยู่บนท่อนแขนทั้งสองข้างราวกับมังกรตัวเล็กๆ ทั้งตัวเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

ในเวลานี้ ชายร่างกำยำยืนอยู่รอบข้างอย่างสงบ คอยปกป้องเจ้านายของตนอย่างเงียบๆ ราวกับองครักษ์ที่ซื่อสัตย์ที่สุด

ชายหนุ่มสองคนนี้ คือหยางเฉินและหม่าชาว

“คุณครับ ที่นี่ไม่อนุญาตให้จอดรถ กรุณาเอารถของท่านไปจอดในที่จอดรถด้วยครับ”

ในเวลานี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในเครื่องแบบสองคนได้เดินเข้ามา น้ำเสียงของพวกเขาฟังดูเคารพยำเกรงมาก แต่สายตาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง พวกเขาไม่เห็นหยางเฉินและหม่าชาวอยู่ในสายตาเลย

หม่าชาวเลิกคิ้วขึ้น เข้ามายืนขวางอยู่ตรงหน้าหยางเฉินทันที เขาชี้ไปที่ออดี้A8 คันสีดำที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดด้วยความโมโห “ในเมื่อที่นี่ไม่สามารถจอดรถได้ แล้วทำไมรถของพวกเขาถึงจอดได้?”

สีหน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองเปลี่ยนไปเล็กน้อย ในสายตาเต็มไปด้วยความดุร้าย ถือกระบองยางท่อนหนึ่งอยู่ในมืออย่างอวดเบ่ง แล้วพูดอย่างเกรี้ยวกราด “คุณรู้ไหมว่าใครเป็นเจ้าของรถคันนั้น? เขาเป็นรองประธานบริษัท พวกคุณคิดว่าเป็นใคร? มีสิทธิ์อะไรมาจอดรถที่นี่?”

“อย่าคิดว่าพวกคุณขับไมบัคแล้วสามารถทำอะไรก็ได้ในเยี่ยนเฉินกรุ๊ปนะ”

“ผมจะบอกคุณว่า ผู้หนุนหลังเยี่ยนเฉินกรุ๊ปคือตระกูลอวี๋เหวิน แม้แต่ภายในเยี่ยนเฉินกรุ๊ปก็มีทายาทสายตรงของตระกูลอวี๋เหวินอยู่มากมาย”

“ถ้าไม่อยากตายก็รีบไสหัวไปจากที่นี่ซะ! ไม่งั้นอย่าหาว่าพวกเราหยาบคายกับพวกคุณ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนมีท่าทีหยิ่งผยองมาก สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ไม่ได้มองหยางเฉินและหม่าชาวสูงขึ้น เพียงเพราะพวกเขานั่งไมบัคมา

“เกิดอะไรขึ้น?”

ในเวลานี้ ชายวัยกลางคนสวมแว่นตากรอบทองได้เดินเข้ามา หน้าตาเปี่ยมไปด้วยความน่าเกรงขาม

ชายวัยกลางคนผู้นี้ ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือรองประธานบริษัทที่เพิ่งลงจากรถออดี้ a8 คันนั้น

“สวัสดีครับประธานซ่ง!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคน พอเห็นชายวัยกลางคนก็รีบทักทายด้วยความเคารพ

แล้วหนึ่งในนั้นก็อธิบายว่า “ประธานซ่ง เจ้าหนุ่มสองคนนี้เอารถมาจอดที่นี่ พวกเราบอกให้พวกเขาขับรถออกไป พวกเขาก็ไม่ยอม ยังประกาศศักดาว่าจะจอดรถที่นี่ด้วย”

หยางเฉินผู้นิ่งเฉยมาโดยตลอดก็เลิกคิ้วขึ้นทันที

เขาเองไม่อยากจะคิดเล็กคิดน้อยกับคนตัวเล็กๆ ทั้งสอง แต่อีกฝ่ายกลับสร้างเรื่องโกหก

ถึงอย่างไรที่นี่ก็เป็นบริษัทที่แม่ทิ้งไว้ให้เขา เขาจึงไม่อยากก่อเรื่องที่นี่อยู่แล้ว เดิมทีคิดจะให้หม่าชาวขับรถออกไปก่อน แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนนี้กลับพูดเช่นนี้

ประธานซ่งเลิกคิ้วขึ้นทันที ชำเลืองมองหยางเฉินและหม่าชาวอย่างเย็นชา ก่อนจะออกคำสั่ง “ในเมื่อกล้ามาก่อเรื่องที่หน้าประตูเยี่ยนเฉินกรุ๊ป งั้นก็ขับไล่ออกไป!”