The king of War นิยาย บท 486

“หัวหน้า เมื่อกี้ไอ้สารเลวสองคนนี้แหละที่บุกเข้ามาโดยไม่สนใจการขัดขวางของพวกเราเลย คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ จะกล้ามาทำร้ายหลานชายของประธานซ่ง”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนเมื่อครู่ รีบพูดกับหัวหน้ารปภ.

สีหน้าของหัวหน้ารปภ.ยิ่งโกรธจัด เขาจ้องเขม็งไปที่หยางเฉินแล้วพูดว่า “แม้แต่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปก็ยังกล้าบุกเข้ามา ต้องยอมรับว่าพวกคุณกล้าหาญมาก”

พูดจบ เขาก็โบกมือ “พาตัวสองคนนี้ออกไป!”

“หัวหน้า เจ้าหนุ่มสองคนนี้เป็นผู้ฝึกวิชาที่แข็งแกร่งมาก”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนที่เพิ่งพบที่หน้าประตูรีบเดินเข้าไปกระซิบบอก

หัวหน้ารปภ.ตะโกนขึ้นมาทันที “ฟาดด้วยกระบองให้สลบ แล้วค่อยลากออกไป!”

ไม่นาน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกว่าสิบคนพร้อมกระบองยางในมือ ได้วิ่งไปหาหยางเฉินและหม่าชาวพร้อมกัน

ตลอดเวลาหยางเฉินและหม่าชาวล้วนมีสีหน้าสงบนิ่ง ราวกับว่าไม่รู้สึกว่ามีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกว่าสิบคนกำลังจะโจมตีพวกเขา

หานเฟยเฟยกำลังจะร้องไห้แล้ว คิดว่าหากไม่ใช่เพราะตัวเธอ หยางเฉินคงไม่ถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ในใจเธอเกิดความรู้สึกผิดขึ้นมา

“ใครกล้าทำร้ายเขา ให้ข้ามศพฉันไปก่อน!”

ทันใดนั้นหานเฟยเฟยได้ก้าวไปข้างหน้า ผายมือออกแล้วยืนขวางอยู่ตรงหน้าหยางเฉิน สีหน้าเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เมื่อเห็นสิ่งที่หานเฟยเฟยทำ ในหัวใจหยางเฉินก็มีความอบอุ่นไหลผ่าน

แม้ว่าเรื่องราวจะเกิดขึ้นเพราะเธอ แต่ทั้งหมดซ่งเหล่ยหาเรื่องใส่ตัวเอง หานเฟยเฟยทำได้ถึงขนาดนี้ก็นับว่าดีมากแล้ว

“พวกคุณแน่ใจนะ ว่าจะเอากระบองมาตีพวกเราสลบได้?”

หยางเฉินเอ่ยปากถามขึ้นในทันใด

“ไร้สาระ! พวกคุณกล้าตีหลานชายของประธานซ่งจนสลบ พวกเราจะตีพวกคุณสลบบ้าง? มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่เหรอ?”

หัวหน้ารปภ.ยิ้มเยาะ

เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งโดยซ่งซวี่หยาง ตอนนี้ซ่งเหล่ยถูกหักข้อมือ แล้วยังถูกตีสลบ เขาก็ย่อมต้องการล้างแค้นให้ซ่งเหล่ย

เยี่ยนเฉินกรุ๊ปได้รับการสนับสนุนจากตระกูลอวี๋เหวิน ตั้งแต่เขาเข้ารับตำแหน่งหัวหน้ารปภ. ยังไม่เคยเห็นใครกล้าก่อเรื่องที่นี่เลย

นานๆ ทีจะได้เจอปัญหา แล้วยังเกี่ยวข้องกับคนของตระกูลซ่งอีก เขาย่อมต้องแสดงออกให้ดี

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”

จู่ๆ หยางเฉินก็พูดขึ้นมา

หม่าชาวคันไม้คันมือ เตรียมพร้อมเคลื่อนไหวอยู่นานแล้ว คำพูดของหยางเฉินเป็นเหมือนคำสั่งให้ลงมือทำ

“จัดการมัน ตีไอ้สารเลวสองคนนี้ที่กล้ามาก่อเรื่องในเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้สลบไปเลย!”

ทันทีที่หัวหน้ารปภ.ออกคำสั่ง บรรดาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่กำลังเข้าใกล้หยางเฉินและหม่าชาว ก็รีบกรูเข้าไปอย่างฮึกเหิม

หม่าชาวแสยะยิ้มมุมปากอย่างเหี้ยมโหด ขยับข้อมือ เตรียมพร้อมลงมือ

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายนี้ ทันใดนั้นเสียงคำรามโกรธเกรี้ยวก็ดังก้องไปทั่วห้องโถงชั้นหนึ่ง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกว่าสิบคนทยอยหยุดลง แต่ละคนหันไปมองชายวัยกลางคนที่เพิ่งเข้ามาในห้องโถง

“ประธานลั่ว!”

เมื่อเห็นคนที่ประตู มีคนจำได้ว่าเป็นลั่วปิง จึงอุทานออกมาทันที

ในเวลานี้ บนใบหน้าของลั่วปิงเต็มไปด้วยความโกรธ เขาไม่รู้ว่าหยางเฉินมาถึงเมืองเยี่ยนตูแล้ว ทันทีที่มาถึงบริษัท ก็เห็นหยางเฉินถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย

ตอนนี้ภารกิจที่หยางเฉินมอบหมายให้เขาทำ เขายังทำเสร็จไม่ถึงครึ่ง ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หยางเฉินเกือบโดนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทำร้ายเข้าแล้ว

จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความกังวล เดินตรงเข้าไปหาหยางเฉินทีละก้าว

“ประธานลั่ว เจ้าหนุ่มสองคนนี้หักข้อมือหลานชายของประธานซ่ง แล้วยังตีเขาจนสลบ”

“คุณขัดขวางไม่ให้พวกเราลงมือ ถ้าหากประธานซ่งรู้เรื่องนี้เข้า คงไม่ค่อยดีใช่ไหม?”