The king of War นิยาย บท 511

พอเย่หวูซวงพูดออกมาแบบนี้ หม่าชาวเครียดแสดงขึ้นหน้าในทันที

ตอนเกิดเรื่องกวนใจที่หน้าประตู หม่าชาวก็รู้สึกเห็นท่าจะไม่ค่อยดีแล้วงานนี้ คิดไม่ถึงเอาเลยว่า ตอนนี้เย่หวูซวงถึงขนาดแสดงต่อหน้าทุกคน บอกว่าไม่รู้จักตน และก็ไม่รู้ว่าหยางเฉินเป็นใคร

ความโกรธระดับทะลุฟ้า ระเบิดออกมาจากหม่าชาว

“พี่เฉิง！”

ในทันทีนั้นหม่าชาวใช้สายตาส่งคำถามไปที่หยางเฉิน

เห็นเพียงหยางเฉินผงกหัวนิด เผยอปากพูดว่า “ฆ่า！”

“ฉับ！”

เพียงพริบตาหลังจากเสียงพูดหยางเฉินขาดคำ มือที่จับคอซุจิ้นอยู่นั้นออกแรงไปที่นิ้วทั้งห้า

ตามติดด้วยเสียงกระดูกแตกดังขึ้น หัวของซุจิ้นบิดเบี้ยวไป สองลูกตาถลึงกลมโต ตายตาไม่หลับ ยังเห็นแววหวาดกลัวสุด ๆ

“โครม！”

หม่าชาวสะบัดมือ ศพของซุจิ้นกระเด็นตกไปอยู่ข้าง ๆ ขาเย่ชัง

ทันทีนี้เอง ภายในห้องโถงงานเลี้ยง ตกอยู่ในความเงียบงันอย่างประหลาด

ผู้คนทั้งหมดต่างมองไปที่ศพซุจิ้นด้วยสีหน้ามึนเซ่อ

ผู้หญิงที่ยังมีชีวิตอยู่เมื่อสักครู่ จู่ ๆ ก็ถูกฆ่าตายไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้หรือ？

เขาทำไมถึงได้กล้า？

วันนี้ เป็นงานฉลองแซยิดแปดสิบปีของเจ้าบ้านเชียวนะ

วันสำคัญมากขนาดนี้ ยังมีคนกล้าเข้ามาก่อเรื่อง ไม่รู้จักตายกันเลยหรือไง？

ภายในห้องโถงจัดงานเลี้ยงใหญ่โตโอ่อ่า เงียบเสียงจนน่ากลัว

แม้แต่เย่ชังเอง ยังรู้สึกเหมือนกับว่าจะอยู่ในฝัน

มีเพียงเย่หวูซวงที่ยืนอยู่ข้างเย่ชัง ส่วนลึก ๆ ของนัยน์ตา ยังเห็นเป็นประกายไฟของความลิงโลด

“แกกล้ากระทั่งฆ่าคนในวันฉลองแซยิดแปดสิบปีของพ่อข้า？”

พักใหญ่ เย่ชังจึงได้ตั้งสติ พูดออกไปด้วยสีหน้าอธิบายไม่ถูก

เป็นที่ชัดเจนได้ว่า เขาไม่รู้จักหยางเฉินจริง ๆ

หยางเฉินก็ให้รู้สึกได้อย่างนั้นเช่นกัน ในใจก็มีนึกสงสัยอยู่ แต่พอจับตาเห็นถึงส่วนลึก ๆ ข้างในนัยน์ตาของเย่หวูซวง ประกายความดีใจชั่วแวบนั้น ให้เขารู้สึกกระจ่างชัดขึ้นในพลัน

ที่ว่ากันว่าในตระกูลมหาเศรษฐีนั้นไร้น้ำใจ ไม่ใช่เรื่องพูดกันส่งเดชเรื่อยเปื่อย

เย่ชังกำลังจะรับตำแหน่งหัวหน้าตระกูลเย่ เย่หวูซวงเป็นเด็กอยู่ในรุ่นที่สามของตระกูลเย่ เป็นคนที่ดูล้ำเลิศมากในรุ่น มีกระแสอยู่ว่าคงต้องได้เป็นหัวหน้าตระกูลเย่ในอนาคต

แต่เย่ชังเป็นอารองของเย่หวูซวงเท่านั้น เมี่อเย่ชังได้เป็นหัวหน้าตระกูล ต่อให้เย่หวูซวงจะมีความเด่นเลิศยังไง น่ากลัวว่าคงจะหมดวาสนากับตำแหน่งหัวหน้าตระกูลแล้ว

เย่หวูซวง กำลังคิดยืมมีดฆ่าคนนั่นเอง

ยืมมือหยางเฉิน กำจัดเย่ชัง！

เพียงแต่ว่า อะไรที่ทำให้เย่หวูซวงเชื่อได้ว่า หยางเฉินจะฆ่าเย่ชังได้？

ต่อให้เป็นได้ดังที่เขามั่นใจ แต่หากเมื่อหยางเฉินสามารถฆ่าเย่ชังได้แล้ว เขาจะเอาอะไรมารับประกันได้ว่า หยางเฉินจะไม่มาฆ่าเขาด้วย？

“เย่หวูซวง แผนที่แกวางไว้ คิดว่าจะแสแสร้งต่อไปหรือ？”

หยางเฉินพลันมองไปยังเย่หวูซวง ถามด้วยสีหน้าเรียบ ๆ

เย่หวูซวงคงยังแกล้งทำหน้างุนงง พูดว่า “คุณเป็นใคร？ผมรู้จักคุณด้วยหรือ？”

เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เขาต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักตัวเขา

หยางเฉินรู้แจ้งอยู่แก่ใจ

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ก็คงไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

“ในเมื่อแกจะแกล้งโง่ ก็แล้วแต่นะ แต่ว่า หวังว่าแกจะเตรียมตัวเตรียมใจในการที่จะต้องมารองรับไฟโกรธของข้าให้ดีนะ”

หยางเฉินส่อใบหน้ายิ้มแย้มอย่างชื่นบาน ไม่มีความหวาดหวั่นแสดงให้เห็นแม้แต่เศษเสี้ยว เหมือนไม่รู้สึกมีอะไรในสถานภาพของตัวเองขณะนี้

ผู้คนรอบบริเวณที่มางานเลี้ยงฉลองแซยิดใหญ่หัวหน้าตระกูลเย่ ตอนนี้แต่ละคนในแววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ได้มีโอกาสเห็นการลงมือปฏิบัติการของผู้แข็งแกร่งของตระกูลเย่ นับเป็นเรื่องที่ถือได้ว่าเป็นบุญตา

หยางเฉินขมวดคิ้วอย่างไม่มีใครทันเห็น แววตาส่องประกายเย็นเยือก

คนกล้าคิดจะเล่นงานเขาใช่ว่าจะไม่มี แต่ให้พวกชั้นปลายแถวกระจอกเหล่านี้มาลงมือ มันเป็นการดูถูกกันชัด ๆ

ไม่รอให้หยางเฉินพูดสั่ง หม่าชาวสาวเท้าก้าวออกไปข้างหน้า ยืนขวางหน้าหยางเฉิน พูดเสียงเย็นเฉียบ “ไอ้พวกไม่รู้จักตาย！”

ในขณะกำลังพูด ผู้แข็งแกร่งตระกูลเย่ก็ถลันเข้ามาถึง

ผู้แข็งกล้าคนที่โถมเข้ามาคนแรก พุ่งหมัดใส่หม่าชาว เสียงลมทุ้มหนักตามมาพร้อมกับหมัดนั้น

“ไป！”

ทุกคนเพียงได้ยินเสียงคำรามใส่ ดังดั่งฟ้าลั่น สะเทือนจนแขกเหรื่อที่มาแต่ละคนอื้อเข้าไปในสมอง

“ปัง ปึง ปัง！”

ตามติดมาติด ๆ เสียงทุ้มหนักของแรงกระทบ ดังตามต่อเนื่องมา

เห็นหมัดทั้งสองข้างของหม่าชาวหมุนติ้วเป็นมอเตอร์ ต้านรับศัตรูรอบด้าน

ทุกหมัดที่ซัดออกไป ล้วนตามด้วยผู้แข็งแกร่งตระกูลเย่กระเด็นออกไปหนึ่งคน

ไม่มีกระบวนท่าให้ดูเป็นลวดลาย มีแต่ความก้าวร้าวสุดโหดของแต่ละหมัด

ในช่วงเพียงแลบของสายฟ้า ทุกคนถึงขนาดยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นที่เดิมทีว่าเข้มแข็งหนักหนาของเหล่าผู้แข็งกล้าตระกูลเย่ เหมือนเป็นลูกหนังที่ถูกตี ทยอยกันกระเด็นลอยออกไป

“โครม！โครม！โครม！โครม！”

ผู้แข็งแกร่งตระกูลเย่สี่นาย ล้วนกระเด็นมาตกอยู่ที่ขาเย่ชัง อาการเป็นตายเท่ากัน

แต่ที่บริเวณอกของแต่ละคน ล้วนเห็นยุบลึกเข้าไป เลือดสด ๆ ไหลออกมุมปาก ดูท่าว่าถึงไม่ตาย ก็คงอัมพาตขนาดเหลือเป็นเศษขยะ

มาถึงขณะนี้ โถงใหญ่ของงานจัดเลี้ยง เงียบเสียงกริบ แต่ละผู้คนตาทั้งคู่โตเบิ่งค้าง เขม็งจ้องอยู่ที่หม่าชาว

ให้แม้กระทั่งเย่ชัง ก็ตกตะลึงเป็นงงไปสุด ๆ