The king of War นิยาย บท 514

ถึงตอนนี้ เขาได้เชื่อแน่แล้ว เย่เสี่ยวเตี๋ยท้องได้ลูกชายกับหยางเฉิน

ผลสรุปอันนี้ แม้จะทำให้เขายากที่จะทำใจได้ แต่อย่างน้อยสิ่งที่ได้เห็นมาดของหยางเฉินเมื่อสักครู่ ไม่ทำให้เขาผิดหวัง

หนุ่มหล่อฝีมือดีอย่างนี้ ถ้าได้มาเป็นลูกเขย เป็นเรื่องที่ไม่ได้หาง่าย

“ผมกับลูกสาวคุณ ไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอะไรกันใด ๆ เชื่อไม่เชื่อแล้วแต่คุณ！”

หยางเฉินพูดอย่างเย็นชาสุด ๆ

ถ้าหากไม่ได้เห็นแก่ที่เย่เสี่ยวเตี๋ยเสี่ยงตายเข้ามาขวางลูกกระสุนปืนให้เขาเมื่อกี้นี้ คงมีเหตุผลพอที่หยางเฉินจะฆ่าหล่อนทิ้งได้แล้ว

คำพูดของหยางเฉินแต่ละอักษร ล้วนเหมือนเป็นมีดทีละเล่ม ทิ่มแทงหัวใจเย่เสี่ยวเตี๋ยอย่างโหดร้าย

เย่เสี่ยวเตี๋ยก้มหน้า ปล่อยให้น้ำตารินร่วงหยดลงดิน

หนึ่งปีก่อนที่ผ่านมาเริ่มตั้งแต่ชายหนุ่มคนนี้ไปช่วยหล่อน ก็กลายเป็นฝันหวานแสนสวยที่หล่อนสะบัดไม่หลุด

แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้สัมผัสความรู้สึกเป็นใจกับต่างเพศ กลับต้องเจอะเจอรักแรกพบกับหนุ่มคนนี้ ถึงกับไม่สามารถลืมลงได้

กว่าจะได้พบเจออย่างแสนยาก ผู้ชายคนนี้ก็แต่งงานแล้ว คำพูดที่พูดเมื่อครู่นี้

ยิ่งทำให้บาดแผลในใจช้ำหนักลงไปอีก

ความรักมันก็แสนกลประมาณนี้ โดยเฉพาะรักข้างเดียวของรักแรกพบ จะมีก็แต่เพียงความเศร้า

“ลูกสาวข้าก็ร้องไห้ขนาดนี้แล้ว แกยังบอกไม่เคยมีอะไรกับลูกสาวข้า”

เย่ชังพูดอย่างเกรี้ยวโกรธ “เป็นลูกผู้ชายจริง ก็ต้องกล้าทำกล้ารับ อย่าทำตัวเหมือนเต่าเป็นแต่เอาหัวหดหลบในกระดอง！”

หยางเฉินจึงได้เห็น เย่เสี่ยวเตี๋ยก้มหน้าร้องไห้อยู่ พูดอย่างขุ่นเคืองว่า “เธอร้องไห้หาอะไรกันนะ？ยังไม่รีบชี้แจงให้ชัดเจนไปอีก ว่าเราทั้งสองไม่เคยได้มีสัมพันธ์อะไรกันเลย！”

ใครจะเชื่อได้ เย่เสี่ยวเตี๋ยไม่เพียงไม่ชี้แจง น้ำตายิ่งไหลหนักขึ้น

“ขอ...ขอโทษคะ！”

เย่เสี่ยวเตี๋ยในสภาพน้ำตานองเต็มหน้า พูดคำขอโทษกับหยางเฉินแล้ว หันพูดกับเย่ชังด้วยเสียงปนร้องไห้ว่า “คุณพ่อ ที่หนูพูดตะกี้เป็นเรื่องโกหกค่ะ หนูไม่ได้ท้อง ทั้งหมดไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา เพียงจะขอให้คุณพ่ออย่าทำร้ายเขา หนูขอร้องท่านละ！”

“บัดซบ！”

เย่ชังโกรธเกรี้ยวถึงที่สุด กัดฟันพูดอย่างแค้นเคืองว่า “ไอ้เด็กน้อย ลูกสาวข้ามีอะไรไม่คู่ควรกับแก？แกกล้าดียังไงทำแล้วไม่กล้ารับผิดชอบ！”

“หากไม่ใช่เห็นแก่ว่าแกมีอะไรกับลูกสาวข้า ป่านนี้แกก็เป็นศพไปแล้ว”

“ข้าบอกแกนะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกก็คือลูกเขยของข้าเย่ชัง ถ้าแกขืนยังกล้าดีมาทำร้ายลูกสาวข้า ต่อให้ต้องเอาชีวิตคนแก่อย่างข้าเข้าแลก ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าเด็ดขาด！”

หยางเฉินมึนตึ๊บ พูดกันถึงขนาดนี้ยังไม่ชัดเจนกันอีกหรือ？

เย่เสี่ยวเตี๋ยก็พูดเองแล้วไม่ใช่หรือ ว่าไม่มีสัมพันธ์ข้องเกี่ยวอะไรเลย？

แล้วทำไมไอ้เฒ่าบัดซบนี่ ยังฝังใจว่าตัวเราเองไปมีอะไรกับเย่เสี่ยวเตี๋ยอยู่อีก？

ว่ากันตามบทในท้องเรื่อง มันควรจะเป็นว่าเขาหลบลูกกระสุนของเย่ชังได้ หลังจากนั้นก็จัดการฆ่าเขาทิ้งเสียไม่ใช่หรือ？

เย่ชังทำไมยังจะเอาเขาเป็นลูกเขยให้ได้นะ？

บรรดาแขกเหรื่อที่มางานตระกูลเย่ ต่างให้ความรู้สึกประมาณเหมือนดูหนังดูละคร แต่ละคนมีความรู้สึกสะท้อนใจในอารมณ์ หลายคนมองไปที่หยางเฉิน สายตาเต็มไปด้วยความไม่เป็นมิตร

แน่นอนว่า แม้กระทั่งแขกเหรื่อที่มา ล้วนแต่เชื่อว่าหยางเฉินเป็นประเภทผู้ชายกากเดนสังคม ไม่มีความรับผิดชอบ

ตาทั้งคู่ของเย่หวูซวงส่องประกายวาว พูดอย่างรู้สึกรำคาญขึ้นมาทันทีว่า “คุณอารอง ไอ้หมอนั่นมันแต่งงานแล้ว มันไม่คู่ควรกับเสี่ยวเตี๋ยหรอก”

“ว่าไปอีกที เสี่ยวเตี๋ยก็ยอมรับแล้ว ว่าหล่อนก็ไม่เคยได้มีอะไรกับไอ้หมอนั่น”

“ไอ้เด็กเวรคนนี้ มันก็ไอ้พวกหลอกลวง สมควรให้มันตายเพื่อชดใช้！”

ใบหน้าเย่หวูซวงเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด สำหรับตัวเขา หากเย่ชังไม่ตาย หยางเฉินก็ต้องตาย

จะปล่อยให้สองคนนี้ร่วมมือกันไม่ได้เด็ดขาด มิฉะนั้นแล้วชาตินี้ทั้งชาติเขาคงไม่ได้มีโอกาสจะฟื้นตัว

ในเมื่อทำแล้ว ก็ต้องยืนหยัดดันให้ถึงที่สุด