The king of War นิยาย บท 513

ด้วยว่า นี่คือการยิงกระสุนนัดเดียวได้นกสองตัว ไม่ว่าจะเป็นหยางเฉินหรือเย่ชังใครจะเป็นฝ่ายชนะ ผู้ที่ได้ประโยชน์สุดท้าย ก็คือตัวเขา

“คุณพ่อ ท่านจะทำอะไรค่ะ？”

ในช่วงวิกฤตเหมือนชีวิตแขวนบนเส้นด้ายนี้ เงาสวยอรชรร่างหนึ่ง ขวางเข้ามาหน้าหยางเฉินในทันใด จ้องเย่ชังถามเสียงดังด้วยความโกรธ

“เสี่ยวเตี๋ย！”

เห็นเป็นเสี่ยวเตี๋ย เย่ชังหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย ตวาดไปว่า “แกถอยไปให้พ้น！”

เย่เสี่ยวเตี๋ยขบกรามแน่น ตาทั้งคู่แดง น้ำตาใสกลิ้งอยู่บริเวณขอบตา

หล่อนจ้องตาเขม็งที่เย่ชัง กัดฟันพูดไปว่า “คุณพ่อ ท่านฆ่าเขาไม่ได้！”

คนอื่นอาจจะไม่รู้แจ้งชัดถึงความเก่งกาจของหยางเฉิน แต่หญิงสาวคนที่เคยได้รับการช่วยเหลือจากหยางเฉิน หล่อนย่อมรู้อย่างแน่ชัด

ชายหนุ่มที่สามารถช่วยหล่อนให้รอดพ้นจากโจรสลัดหลายสิบคนที่มีปืนกลอยู่ในมือ มีหรือจะปล่อยให้ปืนในมือเพียงกระบอกเดียวของเย่ชังทำร้ายได้？

หล่อนจำเป็นต้องเข้าห้าม และเป็นการช่วยชีวิตพ่อของตัวเองในขณะเดียวกัน

ที่จริงหยางเฉินกำลังจะลงมือแล้ว แต่ในเสี้ยววินาทีนั้นที่เย่เสี่ยวเตี๋ยอ้าแขนทั้งสองออกขวางอยู่ข้างหน้าตัวเขา ใจของเขาสะท้านวาบอย่างรุนแรง

ในปีนั้น ตอนที่เขากับคุณแม่ถูกขับออกจากตระกูลอวี๋เหวิน ไล่ให้ออกพ้นไปจากเยี่ยนตู คุณแม่ของเขาก็อยู่ในสภาพเหมือนกับเย่เสี่ยวเตี๋ยในขณะนี้ กางแขนออกทั้งสอง ปกป้องให้ตัวเขาอยู่ข้างหลังของหล่อน

เหตุการณ์เมื่อครู่นี้ เย่ชังก็ได้ค่อย ๆ ขยับนิ้วแล้ว เพียงใช้แรงอีกนิดเดียว ก็จะทำให้นกสับทำงานแล้ว

ในห้วงวิกฤตอันตรายขนาดนี้ เย่เสี่ยวเตี๋ยปรากฏตัวมาอย่างไม่สะทกสะท้าน ใช้ร่างอันบอบบางของตัวเอง เข้ามาปิดป้องขวางทางปืน

จะให้ไม่ประทับใจ นั่นคงไม่ใช่ละ

ถึงแม้ไม่รู้ได้ว่า เย่เสี่ยวเตี๋ยฝ่าอันตรายเข้ามาขวางทางกระสุนเพื่อช่วยชีวิตเขาเพื่ออะไร แต่ก็ยอมรับได้ว่า ผู้หญิงคนนี้ อย่างน้อยก็ได้ทำให้หยางเฉินรู้สึกไปในทางที่ดี

ต่อให้ว่าต้องฆ่าล้างตระกูลเย่ให้หมด เขาก็จะไม่ลงมือทำกับผู้หญิงคนนี้เป็นเด็ดขาด

“ต่อหน้าต่อตาข้า มันบังอาจให้คนของมันฆ่าซุจิ้นประธานบริษัทการบันเทิงจิ้งอาน อีกทั้งทำร้ายรองเจ้าสำนักโรงยิมศิลปะการต่อสู้หงเหยียนจนสาหัส ยิ่งไปกว่านั้นยังถล่มสี่องครักษ์ของข้าจนยับ！”

เย่ชังพูดด้วยสีหน้าโกรธแค้น “มีแต่ต้องฆ่ามันให้ตายคามือ จึงจะกู้ศักดิ์ศรีเอาหน้าตระกูลเย่ของข้ากลับคืนมาได้ แกหลีกออกไปให้พ้น วันนี้ มันต้องตาย！”

“คุณพ่อ เสี่ยวเตี๋ยตั้งแต่เล็กจนโตป่านนี้ ไม่เคยขอร้องอะไรจากคุณพ่อเลย วันนี้ ถือว่าให้หนูขอท่านเถอะ อย่าฆ่าเขาเลย ได้ไหมคะ？”

ตาทั้งคู่ของเย่เสี่ยวเตี๋ยแดงก่ำ พูดเสียงสะอื้น แววตาเต็มด้วยการเว้าวอน

ตั้งแต่รู้ข่าวหยางเฉินแต่งงานแล้ว และยังมีลูกสาวน่ารักคนหนึ่ง หล่อนก็รู้สึกเหมือนหัวใจแหลกสลายแล้ว

หล่อนเคยพยายามเด็ดขาดที่จะลืมหยางเฉิน แต่ทุกครั้งที่ตั้งใจ ก็อดไม่ได้ให้ต้องคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนเกาะในครั้งนั้น ภาพต่าง ๆ ก็กลับลอยเด่นชัดมาให้เห็นในสมอง

นี้จึงไม่เพียงทำให้ลืมหยางเฉินไม่ได้ กลับยิ่งตอกย้ำความคิดถึงหนักลงไปอีก

กลับเป็นว่าผู้ชายคนที่เก็บจำฝังลึกในตัวของหล่อนคนนี้ ตอนนี้มาเผชิญหน้ากับพ่อของหล่อนเองอย่างต้องเอาเป็นเอาตายกันไปข้างหนึ่ง

ทั้งสองฝ่าย ต่างก็เป็นผู้ชายที่หล่อนรักเป็นที่สุด ไม่ว่าใครจะต้องถูกทำร้าย สำหรับหล่อนแล้ว ล้วนแต่เป็นความกระทบกระแทกที่สุดแสนหนัก

ฉะนั้นในตอนที่เย่ชังกำลังจะลั่นไกยิงใส่หยางเฉินนั้น หล่อนไม่ลังเลแม้แต่น้อย กระโดดเอาตัวเองเข้าขวางพร้อมรับกระสุนปืนแทนหยางเฉิน

สำหรับหล่อนเอง หล่อนยอมที่จะตายเอง แต่จะไม่ยอมให้ผู้ชายที่หล่อนรักมากทั้งสองต้องห้ำหั่นกันเอง

“ถอยออกไปให้พ้น！ไม่อย่างนั้น ข้าจะฆ่าแกทิ้งไปด้วยกันเลย！”

ให้หัวใจเย่เสี่ยวเตี๋ยต้องแหลกสลายจริงคือ การตั้งใจจะฆ่าหยางเฉินของเย่ชังนั้นจริงจังถึงขนาดนี้ ซ้ำร้ายยังประกาศว่า พร้อมจะฆ่าเธอทิ้งไปด้วยกัน

แม้กระทั่งพ่อแท้ ๆ ของตัวเองยังไร้น้ำใจขนาดนี้ มิน่าเล่าว่าตัวหล่อนเองอยู่ในบ้านตระกูลเย่นั้นไม่มีฐานะอะไรกับเขาเลย

“ถ้าหนูบอกว่า หนูมีท้องซึ่งเป็นหลานชายของท่าน ท่านยังจะฆ่าหนูมั้ย？”

เย่เสี่ยวเตี๋ยขบริมฝีปาก มองไปที่พ่อของหล่อนด้วยสีหน้าจริงจัง

“แกว่าอะไรนะ？”

มือของเย่ชังที่ถือปืนอยู่ สั่นสะท้านขึ้นทีหนึ่ง สีหน้างุนงง

ขณะเดียวกัน ในนัยน์ตาทั้งคู่ ยังส่อเห็นแววตื่นเต้นดีใจ