The king of War นิยาย บท 524

วินาทีต่อมา ถีบที่มีแรงมหาศาล พุ่งมาที่หัวของหม่าชาว

หม่าชาวจำเป็นต้องหยุดการจู่โจม และรีบยกมือขึ้นมากันเอาไว้

“พลั่ก!”

เสียงดังสนั่น การโจมตีที่รุนแรง ทำให้ขาทั้งสองข้างของหม่าชาว ไถลไปบนพื้นหลายเมตร

หม่าชาวรู้สึกเหมือนแขนของตัวเองใกล้จะหัก ถ้าถีบเมื่อกี้ โดนหัวของเขา ถึงไม่ตาย ก็น่าจะทำให้พละกำลังในการต่อสู้หายไป ภายในระยะเวลาสั้นๆ

ลือเหมิงไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้โจมตีกลับ เมื่อลือเหมิงลงมาบนพื้น ลือเหมิงก็โจมตีอีกหลายครั้ง

ความรวดเร็วที่ไม่สามารถมองเห็นได้ น่าตกตะลึงมาก หมัดของลือเหมิงแหวกอากาศเข้ามา

หม่าชาวยังยืนได้ไม่ค่อยมั่นคง ลือเหมิงก็โจมตีเข้ามา ครั้งนี้จะหลบอย่างไร

ขณะที่กำลังตื่นตระหนก หม่าชาวทำได้เพียงเหวี่ยงหมัดออกไปสู้

“พลั่ก!”

หมัดของทั้งสองคนปะทะกัน แรงอันมหาศาล เหมือนคลื่นในอากาศ กระแทกไปที่แขนของทั้งสองคน

วินาทีต่อมา มีร่างของใครบางคนกระเด็นออกไป 7-8 ก้าว

เป็นร่างของหม่าชาว!

ต่อมา สีหน้าของหม่าชาวซีดเผือด เขารู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือด ตีขึ้นมาที่ลำคอไม่หยุด

การต่อสู้เพียงระยะเวลาสั้นๆ หม่าชาวได้รับบาดเจ็บ

เห็นได้ชัดว่า พละกำลังของลือเหมิง น่ากลัวแค่ไหน

“ฉันไม่รู้ว่าหยางเฉินให้อะไรนาย ถึงทำให้นายติดตามเขาอย่างภักดีเช่นนี้ เห็นแก่ที่นายยังหนุ่ม และมีความสามารถแข็งแกร่งเช่นนี้ ฉันจะให้โอกาสนาย”

ลือเหมิงพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ “เข้าสมาคมบูโด นายจะได้เป็นท่านเก้าในสมาคมบูโด ที่อยู่เหนือคนมากมาย!”

เขาไม่ได้ใช้โอกาส เพื่อเอาชนะ แต่กลับพูดดีกับหม่าชาว

จากความสามารถที่หม่าชาวแสดงให้เห็น เหนือกว่าหนิวเกนหุย ที่โดนหยางเฉินฆ่าตาย บนเวทีการต่อสู้ที่เจียงผิง แน่นอนว่าหม่าชาวสามารถแทนที่หนิวเกนหุยได้

คนหนุ่มที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ หาได้ยากในจิ่วโจว ถ้าทำให้เขายอมรับ และยินยอมเข้าสมาคมบูโด ถือว่าประสบความสำเร็จครั้งใหญ่

แต่ว่า สิ่งที่เขาไม่รู้ อย่าว่าแต่ท่านเก้าของสมาคมบูโดเลย ถึงยกสมาคมบูโดให้หม่าชาว คนอย่างหม่าชาวก็ไม่มีวันหักหลังหยางเฉิน

หม่าชาวเช็ดคราบเลือดมุมปาก สีหน้าไม่ได้มีความยินดีอะไร เขาพูดด้วยน้ำเสียงยียวน “ฉันก็จะทำแบบเดียวกับนาย นายให้โอกาสฉัน ฉันก็จะให้โอกาสนายเหมือนกัน”

ลือเหมิงขมวดคิ้ว คำพูดและน้ำเสียงของหม่าชาว ทำให้เขาไม่สบอารมณ์มาก

“ฉันจะไม่ฆ่านาย ที่สะกดรอยตามพี่เฉิน!”

หม่าชาวหรี่ตาลงจนเป็นขีดเดียว แรงอาฆาตพุ่งออกมา

“นายรนหาที่ตาย!”

ลือเหมิงพูดด้วยความโกรธ

แต่ทว่าเขายังไม่ทันลงมือ คนที่ดูเหมือนจะบาดเจ็บสาหัส อย่างหม่าชาว กลับชิงลงมือก่อน

“พลั่กๆๆ!”

พริบตาเดียว ทั้งคู่ต่อสู้กันอีกครั้ง

สิ่งที่ทำให้ลือเหมิงตกใจก็คือ เห็นได้ชัดว่าท่าทางของหม่าชาว สู้เขาไม่ได้ แต่ทว่าพละกำลังในการต่อสู้ของหม่าชาว กลับแข็งแกร่งจนน่ากลัว

ในที่สุด หยางเฉินที่พักสายตาอยู่ในรถ ลืมตาขึ้น เขามองทั้งสองคน กำลังต่อสู้อยู่ข้างนอก ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“สหายของฉัน เหมือนคนปกติที่ไหนกันล่ะ”

“คนอย่างเขา ยิ่งสู้ยิ่งแข็งแกร่งเท่านั้น คนที่แข็งแกร่งกว่าเขา แต่ตายคามือเขามาแล้วนับไม่ถ้วน”

“ส่วนนาย ก็แค่คนที่ทำให้เขาระเบิดพละกำลังที่เกินขีดจำกัดออกมาเท่านั้น!”

หยางเฉินพูดพึมพำ สีหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ และแฝงไปด้วยความภูมิใจ หม่าชาวคือสหายของเขา

ลือเหมิงที่กำลังต่อสู้กับหม่าชาว เขายิ่งตกใจขึ้นเรื่อยๆ การต่อสู้ในระยะเวลาเพียงสั้นๆ เห็นได้ชัดว่าเขาเหนือกว่าหม่าชาว แต่ทุกครั้งที่เขาจะชนะ หม่าชาวก็จะยื้อได้ และแข็งแกร่งยิ่งขึ้นอีก

จู่ๆ เขารู้สึกเหมือนคิดผิด ถึงเขาจะแข็งแกร่งกว่านี้ หม่าชาวก็รับมือได้

“พลั่ก!”

เขาโจมตีอย่างแรงอีกครั้ง ร่างของหม่าชาวกระเด็นไป 5-6 ก้าว

แต่ภายในพริบตา เขาก็เหมือนคนปกติ พุ่งเข้ามาหาลือเหมิงอีกครั้ง