The king of War นิยาย บท 533

วินาทีที่เสียงปืนดังขึ้น ทรราชที่ยืนตรงข้ามหม่าชาว จู่ๆ เขาก็สะดุด และกระโจนเข้าไปหาหม่าชาว

หม่าชาวยังไม่ทันตั้งตัว จึงโดนทรราชกระโจนใส่ และล้มลงบนพื้น

ขณะนี้ ภายในคฤหาสน์ตระกูลเย่ เงียบสงัด ทุกคนมองทั้งสองคนที่ล้มลงบนพื้นอย่างอึ้งๆ

เย่จี้จงถึงกับโล่งอก เขาแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ

ดูเหมือนว่าหม่าชาวจะโดนยิง

สีหน้าคนตระกูล เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ตระกูลเย่มีแผนการดีจริงๆ”

ขณะนั้น เสียงเยาะเย้ยของหยางเฉินดังขึ้น ทุกคนจึงหลุดออกจากภวังค์

“หยางเฉิน นายพูดแบบนี้ หมายความว่าอะไร”

เย่จี้จงขมวดคิ้ว และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “เพราะคนของนายกร่างเอง สมควรแล้วที่โดนฆ่า อย่าบอกนะว่าการที่ตายในตระกูลเย่ คนของตระกูลเย่จะกลายเป็นคนร้ายงั้นเหรอ ใครจะไปรู้ว่าพวกนายไปล่วงเกินใครมาหรือเปล่า เขาเลยส่งคนมาลอบยิงพวกนาย”

“ประโยคนี้ รอเอาไปอธิบายกับสมาคมบูโดเถอะ!”

หยางเฉินแสยะยิ้มเย้ยหยัน

เย่จี้จงขมวดคิ้วเป็นปม เขาเห็นรอยยิ้มของหยางเฉิน

นี่คนของเขาโดนฆ่า เขาควรจะเศร้าเสียใจไม่ใช่เหรอ

“พี่เฉิน!”

ขณะที่เย่จี้จงกำลังงุนงง จู่ๆ เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น

เมื่อเขาเห็นหม่าชาว เดินเข้ามาข้างหยางเฉิน เขาถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ

เขาคิดถึงคำพูดของหยางเฉินเมื่อครู่ และรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที เขารีบหันไปมองทรราช

ทรราชที่ดุร้ายเมื่อครู่ นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

มองผ่านแสงไฟสลัว เขาเห็นเหมือนมีของเหลว อยู่บนพื้นรอบๆ ศีรษะทรราช

“ทรราช!”

สีหน้าของเย่จี้จงซีดเผือด เขาตะโกนชื่อทรราช ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

แต่ทว่า ทรราชถูกยิงเข้าที่ศีรษะ และเสียชีวิตไปแล้ว เขาจะตอบกลับได้อย่างไร

“เจ้าบ้าน ทรราชตายแล้ว!”

ทันใดนั้น พ่อบ้านในชุดซุนจงซาน วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

เมื่อได้ยิน สมองของเย่จี้จงตื้อไปหมด เขาสั่นไปทั้งตัว

คนอื่นไม่รู้ว่าเสียงปืนเมื่อครู่คืออะไร แต่เขารู้ดีกว่าใคร เขาเตรียมมือปืนมาฆ่าหม่าชาว

เมื่อเขารู้ว่าทรราชจะแพ้ จึงโทรสั่งให้มือปืนฆ่าหม่าชาว

ทรราชคือนายพลบู๊ของสมาคมบูโด ถ้าเขาตายในตระกูลเย่ สมาคมบูโดไม่ปล่อยตระกูลเย่แน่นอน

ดังนั้น ทรราชจะตายไม่ได้ เมื่อเป็นเช่นนี้ คนที่ตาย มีเพียงหม่าชาวเท่านั้น

เขาออกคำสั่งให้มือปืนฆ่าหม่าชาวแท้ๆ แต่ทำไมคนที่ตายถึงเป็นทรราช

น่าโมโหจริงๆ!

เหมือนสติของเขากระเจิดกระเจิง สีหน้าเคร่งขรึมจนน่ากลัว เพราะโมโห จึงทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว

เขาคือเจ้าบ้านเย่ ที่อยู่มา 80 ปีแล้ว แม้จะตื่นตระหนก ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น

ไม่นาน เขากลับมาเป็นปกติ และมองหยางเฉินด้วยสีหน้าโกรธเคือง “หยางเฉิน นายกล้ามาก ถึงขนาดที่กล้าลอบยิงนายพลบู๊ของสมาคมบูโด นายรู้ไหม ว่าผลมันจะหนักหนาแค่ไหน”

เมื่อได้ยิน ทุกคนถึงกับอึ้ง

คนที่ยิงทรราชเมื่อครู่ คือคนของหยางเฉินอย่างนั้นเหรอ

หยางเฉินยิ้มเย้ยหยัน “เจ้าบ้านเย่ เรื่องเป็นยังไง คุณน่าจะรู้อยู่แก่ใจไม่ใช่หรือ”

“นายเตรียมคนมาลอบยิงทรราชไม่ใช่หรือไง” เย่จี้จงพูดด้วยสีหน้าโมโห

หยางเฉินมองเขาอย่างดูถูก จากนั้นจึงหันไปมองหม่าชาว “ตำแหน่ง 3 นาฬิกา ประมาณ 1 กิโลเมตร ออกไปดู!”

เมื่อได้ยินดังนั้น หม่าชาวเข้าใจทันที เขามองเย่จี้จงด้วยสีหน้าเย็นชา จากนั้นจึงหันหลัง วิ่งไปที่ตำแหน่ง 3 นาฬิกา