The king of War นิยาย บท 534

แค่พวกเขาไม่เสียผลประโยชน์ ถึงคนนอกจะมาเป็นเจ้าบ้าน แล้วมันจะเป็นยังไงหรือ

ขณะนั้น หม่าชาวลากใครคนหนึ่งเข้ามา

เมื่อ เย่จี้จงเห็นคนที่หม่าชาวลากเข้ามา เขาถึงกับหน้าเปลี่ยนสี

คนนี้ คือมือปืนระหว่างประเทศอันดับต้นๆ ที่เขาจ้างมาด้วยเงินจำนวนมหาศาล ตอนนี้ โดนหม่าชาวพาเข้ามา สิ่งสำคัญไปกว่านั้น อีกฝ่ายยังมีชีวิตอยู่

“เจ้าบ้านเย่ ถ้าผมเอาเขาส่งให้สมาคมบูโด ตระกูลเย่จะมีจุดจบยังไง”

หยางเฉินยิ้มและมองไปที่เย่จี้จง จากนั้นจึงถามขึ้น

คนแก่อายุ 80 ปี ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยตีนกา มีความหวาดกลัวแสดงออกมา

เขาจ้างมือปืนคนนี้มา วันนี้ทรราชโดนยิง ถ้าหยางเฉินส่งมือปืนไปให้สมาคมบูโด พวกเขาต้องง้างปากมือปืนอย่างแน่นอน

เมื่อถึงตอนนั้น ความจริงต้องเปิดเผยแน่ๆ

“มือปืนคนนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ถึงนายจะส่งเขาให้สมาคมบูโด แล้วมันจะยังไงล่ะ” เย่จี้จงพูดด้วยสีหน้ากลัวความผิด

เมื่อยังไม่มั่นใจว่าหยางเฉินจะส่งคนให้สมาคมบูโดหรือเปล่า เขาไม่มีทางยอมรับ

หยางเฉินถามอย่างยียวน “ผมยังไม่รู้ว่าคนนี้คือใคร เจ้าบ้านเย่รู้ได้ยังไง ว่าเขาคือมือปืน แถมยังเป็นมือปืนที่ฆ่าทรราชอีกด้วย หรือเจ้าบ้านเย่ มีความสามารถในการรู้ล่วงหน้า”

เมื่อได้ยินดังนั้น คนตระกูลเย่ถึงกับอึ้ง

ทรราชโดนลอบยิง พวกเขาตกใจ และหวาดกลัวมาก กลัวสมาคมบูโดจะทำลายตระกูลเย่

หยางเฉินพูดไม่กี่ประโยค ก็สามารถหลอกเย่จี้จงได้

เย่จี้จงตื่นตระหนก เขากัดฟันพูด “นายต้องการอะไรกันแน่”

“คุณทำเรื่องชั่วเอาไว้มากมาย ไม่คิดจะสำนึกผิดสักนิดเลยหรือไง”

รอยยิ้มบนใบหน้าหยางเฉินหายไป เขาพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “พ่อตาที่ผมไม่เคยเจอหน้า ต้องตายเพราะคุณ คุณจะไม่ขอโทษภรรยาและลูกสาวเขาเลยหรือไง”

หยางเฉินไม่พอใจกับตาเฒ่าคนนี้มาก

ถ้าเขาไม่ใช่ตาของฉินซี มีหรือที่หยางเฉินจะรอถึงตอนนี้

ไม่แน่เขาอาจจะทำลายตระกูลเย่ เพื่อแก้แค้นให้พ่อฉินซีไปตั้งนานแล้ว

เย่ม่านตาแดงก่ำ เธอกัดฟันพูดว่า “ในสายตาของพ่อ คงมีแค่ผลประโยชน์ของตระกูลสินะ ถึงฉันเป็นลูกสาวพ่อ แต่ฉันคงเป็นแค่หมากตัวหนึ่ง พ่อจะควบคุมหมากตัวนี้ยังไงก็ได้!”

“การที่เป็นคนของตระกูลเย่ เป็นเจ้าบ้านเย่ สิ่งที่ฉันทำทั้งหมด ก็เพื่อตระกูล ฉันผิดหรือไง”

“แกรู้ไหมว่า การที่ตระกูลเย่มาถึงทุกวันนี้ได้ บรรพบุรุษต้องเสียเลือดเสียเนื้อตั้งเท่าไร”

“ฉันแค่อยากให้ตระกูลอยู่ในจุดที่รุ่งเรืองมากกว่านี้ เพื่อทำให้บรรพบุรุษสบายใจ ฉันผิดหรือไง”

เย่จี้จงสีหน้าบึ้งตึง เขาพูดด้วยความสะเทือนใจ “ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลเย่ ฉันอายุแปดสิบปีแล้ว ทำไมยังต้องมาจัดการเรื่องทั้งหมดในตระกูลเย่อีก”

“ทำไมฉันถึงไม่มอบตำแหน่งให้คนอื่น แล้วไปปลูกผักปลูกหญ้า ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสบายใจล่ะ”

เย่จี้จงเหมือนคนบ้า เขาพูดออกมาอย่างโมโห ดวงตาสองข้างแดงก่ำ

เย่ม่านดวงตาแดงก่ำ เธอกัดริมฝีปากแน่น และไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เธอมองเย่จี้จงอย่างเกลียดชัง

หลายปีมานี้ ทุกครั้งที่นึกขึ้นมาว่าคนรักของเธอ โดนพ่อสั่งฆ่า เธอรู้สึกว่าตายดีกว่ามีชีวิตอยู่

เธออยากแก้แค้น และมีโอกาสหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่จะลงมือ เธอก็ทำใจไม่ได้สักที

ไม่ว่ายังไง เย่จี้จงคือพ่อที่มอบชีวิตให้เธอ ถึงเขาจะผิด ยังไงเขาก็เป็นพ่อของเธอ!

ดังนั้น ในใจเธอจึงมีเพียงความเกลียดเย่จี้จง เธอไม่สามารถฆ่าเขาได้จริงๆ

หยางเฉินเงียบเหมือนกัน หน้าที่ของเขามีเพียงแค่ช่วยเย่ม่าน