The king of War นิยาย บท 555

"และแน่นอน ถ้าคุณอยากแก้แค้นแทนเขา แน่จริงก็เข้ามาเลย แต่ว่า คุณก็ต้องเตรียมใจที่ตระกูลอวี๋เหวินพังทลาย!"

หยางเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"หยางเฉิน นายฆ่าเขาไม่ได้จริงๆนะ เพราะว่าเขาคือ……"

หยูเหวินเกาหยันยังพูดไม่จบ หยางเฉินก็วางสาย

ให้เขาปล่อยอวี๋เหวินปิง ไม่มีทาง!

"หยางเฉิน ในที่สุดนายก็มาแล้ว!"

หยางเฉินเพิ่งก้าวขึ้นไปบนอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

เห็นอวี๋เหวินปิงนั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย รอบๆ ตัวเขายังมีผู้แข็งแกร่งร่างกำยำอยู่สองสามคน

ด้านหลังอวี๋เหวินปิง มีร่างที่เต็มไปด้วยเลือดห้อยลงมาจากคานบ้าน ซึ่งก็คือฉินต้าหย่ง

"พ่อ!"

เมื่อเห็นฉินต้าหย่งถูกห้อยลงมา ดวงตาของหยางเฉิน ก็แตกร้าว และคำราม

นี่เป็นครั้งแรกที่หยางเฉินรู้สึกอัดอั้น ตั้งแต่เขาออกจากชายแดนเหนือ

ญาติพี่น้องได้รับการปฏิบัติที่ไร้มนุษยธรรม เพราะถูกร่างแหของตัวเอง

เมื่อได้ยินเสียงร้องของหยางเฉิน ฉินต้าหย่งที่ถูกห้อยอยู่ พยายามลืมตาขึ้น

แต่ว่า ดวงตาของเขาบวมมาก และมีเพียงช่องว่างเล็กๆ ที่สามารถเปิดได้ในเวลานี้

"หยาง หยางเฉิน ไม่ต้องสนใจพ่อ ไป ไป!"

ฉินต้าหย่งพยายามอย่างมาก ที่จะมองเห็นหยางเฉินอย่างชัดเจน และพยายามที่จะพูดอย่างเต็มที่

แต่ว่า เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าจะดิ้นรนแค่ไหน ก็ทำได้เพียงตัวสั่นเล็กน้อย

ในขณะนี้ มีมือปืนหลายคนยืนอยู่รอบตัวเขา และปากกระบอกปืนเล็งไปที่ศีรษะของเขา

หยางเฉินไม่สงสัยเลยว่า อวี๋เหวินปิงในเวลานี้ คาดว่าแค่คำสั่งเดียว ฉินต้าหย่งจะตายทันที

เขาสามารถฆ่าอวี๋เหวินปิงได้ทันที แต่ฉินต้าหย่งถูกปีนเล็งหัวจำนวนมาก เขาไม่กล้าเอาชีวิตของฉินต้าหย่งมาเสี่ยง

ไม่เพียงแต่ฉินต้าหย่งจะเป็นอันตราย ตอนนี่ฉินยีก็ไม่อยู่ที่นี่ แม้ว่าเขาจะสามารถช่วยฉินต้าหย่งได้ แต่จะรับประกันความปลอดภัยของฉินยีได้เหรอ?

ก่อนที่มั่นใจความปลอดภัยของฉินยีและฉินต้าหย่ง หยางเฉินจะไม่ทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นเด็ดขาด

"ฮ่าฮ่า พ่อลูกรักกันลึกซึ้งจริงๆ!"

อวี๋เหวินปิงหัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

หยางเฉินเย็นชาไปทั้งตัว จ้องมองอวี๋เหวินปิงอย่างดื้อรั้น และกัดฟันพูดว่า:"แกต้องการอะไร?"

อวี๋เหวินปิงนั่งบนเก้าอี้หวาย และนั่งไขว่ห้าง มองไปที่หยางเฉินด้วยท่าทางขี้เล่น:"วันนี้ฉันแค่อยากจะเล่นเกมกับแก"

หยางเฉินไม่พูด แค่จ้องไปที่อวี๋เหวินปิง

เห็นอวี๋เหวินปิงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดสองสามครั้ง จากนั้นเสียงที่คุ้นเคยและประจบสอพลอก็ดังขึ้น:"คุณชายปิง นังสารเลวฉินยีอยู่ในมือของฉันแล้ว คุณต้องการให้ฉันทำอะไร สั่งมาได้เลยค่ะ"

"งั้นมาทักทายคนรู้จักของเธอก่อน"

อวี๋เหวินปิงพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วหันหน้าจอโทรศัพท์ไปที่หยางเฉืน

ใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ นั่นคือโจวยู่ชุ่ย

เมื่อเห็นหยางเฉิน สีหน้าของโจวยู่ชุ่ยเต็มไปด้วยความเกลียดชัง และกัดฟันพูดว่า:"หยางเฉิน เพราะแกไอ้สัตว์เดรัจฉาน ให้ฉันอยู่ที่บ้าๆนั้นตั้งนาน!"

หยางเฉิน สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามควบคุมความโกรธ ในขณะนี้ จู่ๆเขาก็รู้สึกเสียใจกับความใจอ่อนของเขา

ตอนนั้น ควรให้นังร้ายนี้ไปตายซะ

"ฉินยีคือลูกสาวแท้ๆของคุณ ทำไมคุณถึงทำแบบนี้?"หยางเฉินถาม

"ลูกสาวแท้ๆแล้วไงล่ะ?"

"นังสารเลวนี้ เพื่อแกสัตว์เดรัจฉาน กลับไม่ยอมรับฉันที่เป็นแม่แท้ๆ ด้วยซ้ำ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมฉันต้องยอมรับเธอด้วยล่ะ?"