The king of War นิยาย บท 556

อวี๋เหวินปิงยิ้มแปลก ๆ หยิบปืนพกออกมาแล้ววางลงบนโต๊ะ:"กฎของเกมนั้นง่ายมาก ปืนลูกโม่นี้มีช่องใส่กระสุนหกช่อง และใส่กระสุนลูกเดียว จากนั้นใส่แม็กแล้วหมุน แกกับพ่อตาของแกสลับกันยิงตัวเอง จนหนึ่งในนั้นตาย เกมนี้ก็จบลง!"

"พ่อตาของแกไม่สะดวก งานยิงตัวเอง คงต้องเป็นหน้าที่ของแกแล้วล่ะ กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ แกใช้ปืนลูกโม่ที่มีกระสุนเพียงนัดเดียว ฆ่าแกเอง ไม่ก็ฆ่าพ่อตา"

สีหน้าของหยางเฉินนิ่งทันที เกมนี้สร้างขึ้น เพื่อชีวิตของเขาเองอย่างชัดเจน

อวี๋เหวินปิงก็เหมือนปีศาจ บนหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

สำหรับเขา หากสามารถหยอกเล่นกับหยางเฉินได้ และฆ่าหยางเฉินได้ ทำไมถึงไม่ทำล่ะ?

ดวงตาของหยางเฉินเต็มไปด้วยความโหดที่น่ากลัว และใครก็ตามที่ กล้าขู่เขาแบบนี้ จะต้องตาย

"และแน่นอน แกสามารถปฏิเสธที่จะเล่นเกมนี้ได้ ไม่ว่ายังไง พ่อตาและน้าของแกก็อยู่ในมือของฉันแล้ว ฉันสามารถฆ่าสักคนก่อน ให้แกรู้สึกว่าความสิ้นหวังคืออะไร ไม่แน่แกอาจจะเริ่มขอให้ฉันให้แกเล่นเกมนี้ก็ได้"

อวี๋เหวินปิงพูดด้วยรอยยิ้ม

ต้องยอมรับเลยว่า ไอ้สารเลวนี้ ที่ตอนนั้นสามารถเป็นทายาทของตระกูลอวี๋เหวินได้ มันมีกึ๋นจริงๆด้วย

เขารู้ว่าหยางเฉินแข็งแกร่งมาก ดังนั้นเมื่อต้องรับมือกับหยางเฉินในครั้งนี้ ก็ต้องมีแผนอย่างถ้วนถี่เช่นกัน

ลงมือกับฉินซี ฉินยี และฉินต้าหย่งในเวลาเดียวกัน

ถ้าไม่ใช่เพราะการปกป้องลับๆของเฉียนเปียว ฉินซีก็คงจะตกอยู่ในมือของเขาด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้ ความหวังของหยางเฉินที่ช่วยชีวิตทุกคน ก็จะยิ่งน้อย

อวี๋เหวินปิงรู้ซึ้งหัวใจของผู้คนเป็นอย่างดี เพราะรู้ว่าความเกลียดชังของโจวยู่ชุ่ยที่มีต่อหยางเฉินนั้นรุนแรงมาก มีเพียงความตายเท่านั้นที่สามารถแก้แค้นได้ ดังนั้นเขาจึงส่งคนไปช่วยโจวยู่ชุ่ย และพาฉินยีไปที่อื่น

ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าหยางเฉินจะสามารถช่วยฉินต้าหย่งภายใต้การเฝ้าของผู้คนจำนวนมากได้ เขาก็ไม่กล้า

เขาช่วยฉินต้าหย่งได้ แต่ไม่สามารถช่วยฉินยีได้

"ได้ ฉันจะเล่น!"

หยางเฉินกัดฟันพูด

ในเวลานี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเล่นกับอวี๋เหวินปิง

"แกร็ก!"

หยางเฉินหยิบปืนลูกโม่ขึ้นมา และหมุนแรงๆ หลังจากที่หยุดหมุน เขาก็ไม่ลังเลเลยสักนิด ที่จะยิงไปที่ขมับของเขา

"สมกับเป็นสายเลือดของตระกูลอวี๋เหวิน มีความกล้าจริงๆ"

"กระสุนหกช่อง กระสุนหนึ่งนัด และความน่าจะเป็นที่จะตายในแต่ละนัดคือหนึ่งในหก"

"ถ้านับด้วยวิธีนี้ ภายในหกนัด เกมนี้อาจจะจบลง"

อวี๋เหวินปิงพูดด้วยท่าทางขี้เล่น:"เอาล่ะ เล่นเกมต่อ ยิงพ่อตาแกสิ!"

"หยางเฉิน อันที่จริงฉันไม่อยากให้แกตาย เพราะถ้าแกตาย เกมจะไม่สนุก ดังนั้น แกฆ่าพ่อตาแกเถอะ!"

"ฉันอยากเห็นจริงๆ ว่าแกจะทำสีหน้าเช่นไร หลังจากยิงพ่อตาจนตายด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น ภรรยาสุดที่รักของแก น้าของแก จะให้อภัยแกได้รึเปล่า?"

"เอาล่ะ ไม่พูดมากแล้ว ต่อเถอะ!"

อวี๋เหวินปิงยิ้มอย่างสำราญใจ แต่ในสายตาของหยางเฉินมันน่าขยะแขยงมาก

"แกร็ก!"

หยางเฉินไม่ลังเลเลย ในเวลาเดียวกันก็หมุนพร้อมกับเหนี่ยวไกปืน ไม่มีอีกนัด

"ดูเหมือนว่าพวกแกจะโชคดีจังนะ"

อวี๋เหวินปิงพูดด้วยรอยยิ้ม:"แต่ว่าไม่เป็นไร นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ตามความน่าจะเป็น มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะตายหลังจากหกนัด มาเล่นกันช้าๆเถอะ"

"อวี๋เหวินปิง แกกลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"

หยางเฉินไม่เล่นเกมต่อ จู่ๆ ก็ถามด้วยท่าทางเย้ยหยัน

สีหน้าของอวี๋เหวินปิงนิ่งไปทันที:"กลัวแก? ตอนนี้ฉันควบคุมชีวิตความเป็นความตายของแกอยู่ ทำไมฉันจะต้องกลัวแก?"

"ถ้าแกไม่กลัวฉัน ทำไมแกถึงจับทุกคนที่อยู่รอบตัวฉัน แล้วใช้การตายของพวกเขาขู่ฉันด้วย?"

"ถ้าไม่กลัว แกต้องต่อสู้กับฉันโดยตรง ไม่ว่าจะเป็นการแข่งขันเพื่อความแข็งแกร่ง หรือการแข่งขันทางการค้า ก็ได้หมด"