The king of War นิยาย บท 557

ลูกโม่หกนัด ตอนนี้มีกระสุนอยู่สองนัด โอกาสตายมีเพียงแค่หนึ่งในสามเท่านั้น

“ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าดวงของแกมันจะแข็งสักแค่ไหน?”

อวี๋เหวินปิงพูดออกมาด้วยความขบขัน 

พอเห็นอวี๋เหวินปิงใส่กระสุนเข้าไปในปืนลูกโม่ หยางเฉินก็ยิ้มออกมาอย่างไม่ชอบใจ เหมือนกำลังเยาะเย้ยการกระทำของอวี๋เหวินปิงอยู่

“เสร็จรึยัง? ถ้าเสร็จแล้ว งั้นผมขอต่อเลยละกัน!” หยางเฉินถามไปด้วยรอยยิ้ม

ในสายตาของเขานั้น อวี๋เหวินปิงเป็นคนที่ได้ตายไปแล้ว

ตอนนี้รอแค่ฉินยีได้รับการช่วยเหลือ เขาก็จะสามารถลงมือได้ทันที

ส่วนฉินต้าหย่งก็ไม่รู้ว่าถูกแขวนไปนานเท่าไหร่ ตอนแรกก็ถูกทำร้ายจนสาหัส จนตอนนี้ได้หมดสติไปแล้ว

“ต่อเลย!”

อวี๋เหวินปิงกัดฟันแล้วพูดออกมา

ตามแผนที่เขาวางไว้ หยางเฉินน่าจะถูกเขาเล่นงานจนตายแล้ว แต่ไม่นึกเลยว่า หยางเฉินจะดวงดีถึงขนาดนี้ยิ่งติดต่อกันยี่สิบกว่าครั้ง ก็ยังยิงไม่ติดเลยสักนัด

“แต็ก!”

“แต็ก!”

……

หยางเฉินปั่นลูกโม่อย่างรวดเร็ว ลั่นไก ทำทุกอย่างได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว

พริบตาเดียว ก็ยิงไปอีกสิบกว่าครั้งแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นเลยสักครั้ง

ในที่สุดอวี๋เหวินปิงก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ อัตราการตายหนึ่งส่วนสาม ยิงไปสิบกว่านัดก็ยังไม่ติด มันต้องมีความผิดปกติแน่นอน

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

เขาตะโกนออกมาอย่างกะทันหัน แล้วสั่งคนให้เอาปืนลูกโม่กลับไป ตรวจดูรอบหนึ่ง

“คุณชายปิง ปืนกระบอกนี้ปกติดีนะครับ”

หลังจากลูกน้องตรวจดูเสร็จ ก็ได้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มลึก

สีหน้าของอวี๋เหวินปิงดูแย่มาก ตอนแรกก็คิดว่าปืนมันมีปัญหา แต่ความจริงแล้ว ปืนมันไม่ได้มีปัญหาเลยสักนิด

หรือจะบอกว่า ดวงของเขาจะดีขนาดนั้นจริงๆ?

“นี่แกทำได้ยังไง?”

อวี๋เหวินปิงจ้องมองหยางเฉินอยู่นาน แล้วพูดออกมาอย่างกะทันหัน

คนที่เคยเป็นผู้สืบทอดของตระกูลอวี๋เหวินอย่างเขา มันก็แสดงว่าเขาไม่ใช่คนที่โง่เง่า เคยเห็นอะไรมามากมาย และรู้ด้วยว่าโลกนี้มันกว้างใหญ่แค่ไหน มีคนที่พิเศษมากมายดำรงอยู่

ถึงเขาจะไม่อยากเชื่อว่าหยางเฉินเป็นคนแบบนั้น แต่ว่าตอนนี้ หยางเฉินก็ยังยืนเป็นๆ อยู่ตรงนี้ มันจึงทำให้เขาอดที่จะสงสัยไม่ได้จริงๆ

ในตำนานบอกว่า ในเกมรัสเซียนรูเล็ตนั้น พวกคนที่เล่นปืนมาเป็นเวลานานแค่อาศัยควบคุมแรงขณะหมุนลูกโม่ ก็สามารถมั่นใจได้ว่าเวลาที่ตัวเองลั่นไก จะต้องหลีกเลี่ยงจากกระสุนได้อย่างแน่นอน

เขาสงสัยว่า หยางเฉินน่าจะเป็นคนจำพวกนั้น

หยางเฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณคงไม่คิดว่าผมกำลังโกงอยู่ใช่มั้ย?”

” ปืนกระบอกนี้เป็นของคุณ กระสุนคุณก็เป็นคนใส่เอง ถ้ามันจะมีปัญหาจริง มันก็ควรจะเป็นฝั่งคุณต่างหากที่เล่นตุกติก”

“แน่นอน ถ้าคุณเล่นไม่ไหว ก็สามารถยิงผมให้ตายได้เลย และเรื่องก็ไม่ต้องวุ่นวายแบบนี้ด้วย”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าที่ใจเย็น ไม่เหมือนคนที่ถูกบังคับให้เล่นเกมรัสเซียนรูเล็ตเลยสักนิด

อวี๋เหวินปิงไม่ได้พูดอะไร เอาแต่จ้องมองไปยังหยางเฉิน เผื่อจะเห็นอะไรจากแววตาของหยางเฉินบ้าง

แต่สิ่งที่ทำให้เขาต้องผิดหวังก็คือ หยางเฉินดูใจเย็นมาก ไม่ได้ดูโมโหเหมือนตอนที่เพิ่งหาเขาเจอเลย

จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้น ในตอนนั้นเอง มือถือของหยางเฉินก็ได้ดังขึ้น

พอมีเสียงดังขึ้น สายตาทุกคู่ต่างก็จ้องมองไปที่หยางเฉิน ชายฉกรรจ์หลายคนที่ถือปืนไว้ หันปากกระบอกปืนจ่อมาที่หัวของหยางเฉินอย่างพร้อมเพรียงกัน

แต่แล้วเสียงมือถือก็ได้ดังขึ้นสั้นๆ เพียงไม่กี่วิ และได้เงียบไป

แล้วเห็นมุมปากของหยางเฉินค่อยๆ แย้มขึ้น ยิ้มออกมาอย่างขบขัน ลมปราณที่รุนแรงได้เอ่อล้นออกมาจากร่างกายของเขา