The king of War นิยาย บท 568

จากนั้นเธอก็เกาะแขนของหม่าชาวแล้วพูดว่า “เราไปกันเถอะ!”

หยางเฉินกับฉินซีก็จับมือกันแล้วเดินออกไปพร้อมกัน

จนกระทั่งพวกเขาออกไปจนหมด หลินเจียวจึงจะลุกขึ้นอย่างน่าสมเพชละกัดฟันพูดว่า “อ้ายหลิน ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่!”

เมื่อพูดจบ เธอก็หันเดินจากไปโดยที่ไม่คำนึงถึงเถียนซินหยู่เลยแม้แต่น้อย

เหล่าพนักงานร้านค้าก็ตกใจกันหมด เพราะหลินเจียว เถียนซินหยู่ถึงต้องถูกหักแขนและขา แต่หลินเจียวกลับไม่สนใจแฟนและทิ้งให้อยู่ตามลำพังแบบนี้?

ส่วนหยางเฉินทั้งสี่คนก็ออกจากร้านเสื้อผ้านั้นไปแล้ว

“พี่อ้ายคะ ผู้ชายเมื่อกี้เขาคือคนของตระกูลเถียนจากแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูเลยนะ ถ้าทำกับเขาแบบนี้ พวกเขาจะมาหาเรื่องตระกูลอ้ายไหม?”

ระหว่างทางกลับ ฉินซียังคงรู้สึกหวาดผวาและถามอย่างกังวล

แต่อ้ายหลินยิ้มตอบว่า “ทหารมาก็ใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน อีกอย่างแฟนของเธอก็เก่งขนาดนี้ แค่ตระกูลเถียนจะกลัวทำไมล่ะ?”

“พี่เฉิน ฉันพูดถูกไหม? ถ้าตระกูลเถียนมาหาเรื่องตระกูลอ้ายจริงๆ คุณคงไม่ยืนดูนิ่งๆ หรอกใช่ไหม?” อ้ายหลินถามด้วยรอยยิ้ม

หยางเฉินส่ายหัวอย่างไม่มีทางเลือก “ทำไมผมเหมือนถูกระรานยังไงไม่รู้แหะ?”

ในขณะที่พูดอยู่ เขาก็มองไปที่หม่าชาวที่กำลังขับรถอยู่

หม่าชาวดูเหมือนจะรู้สึกบางอย่าง เขาจึงผงะไปและอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “พี่เฉิน พี่คงไม่ได้คิดว่าผมกับพี่อ้ายกำลังรวมหัวกันระรานพี่อยู่นะ?”

“ใครจะไปรู้ล่ะ? ตอนนี้เอ็งมีแฟนก็ทิ้งพี่ชายแล้ว พี่ชายจะไปสำคัญกว่าแฟนได้ไง ว่าไหม?”

หยางเฉินยิ้มพูด

“พี่เฉิน ผมสาบานว่าไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เลยนะครับ ผมกับอ้ายหลินไม่เคยคิดจะระรานพี่เลยนะ......”

หม่าชาวรีบอธิบายและอ้ายหลินก็ตีหน้าซื่อต่อ “หม่าชาว นี่คุณหมายความว่าไง? หรือคุณคิดว่าคู่หมั้นของคุณไม่สำคัญเท่าพี่เฉิน?”

“อ้ายหลิน ผมเปล่านะ ผม......ผม......”

หม่าชาวกำลังจะอธิบาย แต่เขาก็ตระหนักว่าสิ่งที่เขาจะพูดนั้นล้วนผิดไปหมด และมันก็ทำให้เขาถึงกับเหงื่อแตก

“ฮ่า ๆ......”

อ้ายหลินอดขำไม่ได้แล้ว และหยางเฉินกับฉินซีก็หัวเราะออกมา

และในขณะนี้ หม่าชาวถึงรู้ตัวว่าเขากำลังถูกอำอยู่

แต่จากนั้น สีหน้าของอ้ายหลินก็กลับคืนสู่ปกติ และเธอพูดอย่างจริงจังว่า “คุณไม่ต้องห่วงหรอกนะ ชาตินี้ ฉันจะไม่ทำให้คุณลำบากใจระหว่างการที่จะเลือกฉันกับพี่เฉิน”

“เพราะสำหรับคุณแล้ว ไม่ว่าจะเป็นฉันหรือพี่เฉินก็เป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับคุณ โดยเฉพาะพี่เฉินที่เคยช่วยชีวิตคุณมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว”

“หรือจะบอกได้ว่า ถ้าไม่มีพี่เฉิน คุณคงตายในสนามรบไปนานแล้ว!”

“ในเมื่อฉันเลือกที่จะอยู่เคียงข้างคุณ ฉันนั้น ชาตินี้เราก็เป็นทหารของพี่เฉิน!”

อ้ายหลินพูดอย่างจริงจัง ในขณะที่เธอพูดอยู่นั้น หม่าชาวก็ดูจริงจังและในขณะเดียวกันก็รู้สึกอบอุ่นใจมาก

ฉินซีเองก็รู้สึกซาบซึ้งไปด้วย ดวงตาของเธอกลายเป็นสีแดง เธอรู้ดี การที่คนอย่างอ้ายหลินกับหม่าชาวจะภักดีต่อหยางเฉินขนาดนี้ หยางเฉินต้องแลกมาด้วยชีวิตของเขา

แม้เธอจะไม่รู้ว่าหยางเฉินต้องเจออะไรในชายแดนเหนือ แต่เธอรู้ดีว่าห้าปีที่หยางเฉินเป็นทหารในชายแดนเหนือเขาต้องลำบากอย่างแน่นอน

ถ้าไม่ใช่เพราะประสบการณ์ที่ยากลำบากของเขา ปัจจุบันเขาจะอยู่ในตำแหน่งนี้ได้อย่างไร?

หยางเฉินยิ้มพูด “เอาล่ะ อย่าพูดให้หนักใจกันอีกเลย พี่อ้าย คุณไม่คิดจะโทรหาตระกูลอ้ายของคุณหน่อยเหรอ? เมื่อกี้หม่าชาวเพิ่งหักแขนขาทายาทของตระกูลเถียนไปนะ”

อ้ายหลินยิ้มพูดอย่างขมขื่น “ฉันว่าตระกูลอ้ายน่าจะรู้แล้วล่ะ? ฉันเดาว่าอีกไม่เกินห้านาทีเขาก็จะโทรหาฉันละ”

ทันทีที่พูดจบ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“พ่อของฉัน!”

อ้ายหลินมองไปที่โทรศัพท์อย่างจำใจ