The king of War นิยาย บท 586

พูดจบ ไม่รอให้อ้ายหลินตอบ หยางเฉินก็สั่งหม่าชาวขับรถออกไปแล้ว

จนกระทั่งรถไปไกลมาก อ้ายหลินถึงได้สติกลับมา ในดวงตาที่แดงก่ำ เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง มองไปทางที่รถออกไป และพูดเบา ๆ ว่า:"ขอบคุณนะ พี่เฉิน!"

ระหว่างทาง หม่าชาวอดไม่ได้ที่จะถาม:"พี่เฉิน คุณปู่อ้าย และพี่อ้าย ออกจากตระกูลอ้ายกันแล้ว ทำไมพี่ถึงยังช่วยตระกูลอ้ายอีกล่ะ?"

หยางเฉินมองนอกหน้าต่าง และหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง จึงพูดว่า:"นายเห็นแค่ผิวเผิน ไม่ว่าอ้ายหลินจะแสดงว่าเกลียดตระกูลอ้ายมากแค่ไหน แต่ไม่ว่ายังไงตระกูลอ้ายก็คือตระกูลที่ให้กำเนิดเธอ และเลี้ยงดูเธอมา"

"ตอนนี้สถานะที่ตระกูลอ้ายเป็นอยู่ ก็เพราะคุณปู่อ้าย แม้ว่าเขาจะจากไปแล้ว แต่เขาเต็มใจยอมรับว่า ตระกูลอ้ายกำลังอ่อนแอลงได้จริง ๆ เหรอ?"

"คุณปู่อ้าย และพี่อ้ายอาจจะผิดหวังกับอ้ายหมิงซวี่ แต่พวกเขาจะไม่เกลียดอ้ายหมิงซวี่ และจะไม่เกลียดตระกูลอ้าย แค่ผิดหวังในตระกูลนี้เท่านั้น"

หลังจากฟังที่หยางเฉินพูด หม่าชาวก็ตระหนักได้ทันที:"มิน่าล่ะตลอดช่วงบ่าย คุณปู่อ้ายและพี่อ้ายดูเหม่อลอยตลอด เป็นห่วงตระกูลอ้ายนี่เอง"

หยางเฉินพยักหน้า:"ฉันจะไม่ให้ความช่วยเหลือตระกูลอ้ายมากนัก อย่างน้อยก็จะให้ตระกูลรักษาสถานะปัจจุบันอย่างน้อยก็เพียงพอแล้ว"

"ขอบคุณนะพี่เฉิน!"

หม่าชาวพูดขอบคุณทันที

หยางเฉินยิ้ม ไม่พูดอะไรอีก หลับตาและพักผ่อน

ในเวลาเดียวกัน ตระกูลอ้าย ภายในคฤหาสน์

อ้ายหมิงซวี่อยู่ในห้องหนังสือเพียงลำพัง ไม่ได้เปิดไฟ ในความมืด สามารถมองเห็นประกายไฟได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ทั้งห้องหนังสือ เต็มไปด้วยกลิ่นควันฉุน

ตั้งแต่เขากลับมาจากลานบ้านเล็กของอ้ายชวน ก็ขังตัวเองในห้องหนังสือ จุดบุหรี่มวนต่อมวน สีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

ในเวลานี้ เขาคิดถึงสิ่งต่างๆมากมายในหัว คิดถึงตอนเด็กๆ ที่อ้ายชวนเข้มงวดกับเขา และการสอนเขา และนึกถึงความสนิทใกล้ชิดของอ้ายหลินที่มีต่อเขา ตอนยังเด็ก

พูดได้เลยว่าสองคนนี้เป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา

ตอนนี้ ตัวเขาเองต่างหากที่ผลักคนที่อยู่ใกล้ที่สุดสองคนให้ออกห่าง ในคฤหาสน์หลังใหญ่นี้ มีแต่เขาคนเดียว

ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือที่แสบหูก็ดังขึ้น อ้ายหมิงซวี่ถึงตื่นจากความทรงจำ พอรับสาย เขาก็ได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นทันที:"พรุ่งนี้เวลาเก้าโมงเช้า คุณมาบ้านตระกูลอ้ายตรงเวลาด้วย เจ้าบ้านเย่ตัดสินใจจะเซ็นข้อตกลงความร่วมมือระยะยาวกับตระกูลอ้ายของคุณ"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของอ้ายหมิงซวี่ก็นิ่งไป จนกระทั่งอีกฝ่ายวางสาย เขาจึงเหมือนตื่นขึ้นมาจากฝัน

"เสี่ยวหลิน พ่อรู้สึกผิดแล้ว รู้สึกผิดแล้วจริงๆ! พ่อรู้สึกผิดกับลูกนะ!"

อารมณ์ของอ้ายหมิงซวี่พังทลาย ลดลงอย่างสมบูรณ์ และเริ่มร้องไห้ออกมา

เขารู้ดีว่าทำไมตระกูลเย่ถึงเซ็นข้อตกลงความร่วมมือระยะยาวกับตระกูลอ้าย เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะอ้ายหลิน

วันนี้หลังจากกลับมาจากลานบ้านเล็กของอ้ายชวน เขาสงบจิตใจ คิดหลายอย่าง และรู้ความผิดของตัวเองแล้ว แค่เขาไม่อยากยอมรับมัน

จนถึงเมื่อกี้ที่คนของตระกูลเย่โทรมา เขาถึงตื่นไม่เต็มที่

"พ่อ เสี่ยวหลิน ฉันรู้สึกผิดแล้วจริงๆ ครั้งนี้ฉันจะไม่ทำให้พวกเธอผิดหวังอีก!"

หลังจากร้องไห้เป็นเวลานาน อารมณ์ของอ้ายหมิงซวี่ก็สงบลง เขาเช็ดน้ำตาออกและพูดอย่างหนักแน่น

จากนั้นเขากดโทร และสั่งว่า:"เตรียมรถไว้!"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เบนท์ลีย์สีดำจอดอยู่ที่ลานบ้านเล็กของอ้ายชวน

ในห้อง อ้ายหลินกำลังดูทีวีกับอ้ายชวน สองคนปู่และหลานแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับนักแสดงในทีวีเป็นครั้งคราว เหมือนกับครอบครัวทั่วไป

ทันใดนั้นเอง ก็มีคนมาเคาะประตูห้อง

"ดึกขนาดนี้แล้ว ใครกันนะ?"

อ้ายหลินถูกขัดการดูทีวี สีหน้าไม่พอใจ แต่ก็เดินไปเปิดประตู

เมื่อเปิดประตูออก ก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย

"คุณมาได้ไง?"