The king of War นิยาย บท 591

“แกรู้จักผู้นำของพวกฉัน?” ซุนกว่างขมวดคิ้วนิดหนึ่ง

“ฉันไม่เพียงรู้จักผู้นำพวกแกธรรมดาขนาดนั้น เขายังเคยคุกเข่าอ้อนวอนฉันด้วย” หยางเฉินพูดไปตามความจริง

“ไอ้หนุ่ม แกตายแน่ กล้าเหยียดหยามผู้นำตระกูลซุนของพวกฉัน ตระกูลซุนจะไม่ปล่อยแกไว้” ซุนกว่างตะโกนไป

เขาไม่เชื่อคำพูดของหยางเฉินแน่นอน

“งั้นเหรอ?”

หยางเฉินหัวเราะเยาะ ทันใดนั้นหยิบมือถือออกมา “ในเมื่อแกไม่เชื่อ งั้นฉันจะโทรศัพท์หาซุนซวี่ด้วยตัวเอง”

พูดจบ ไม่รอให้ซุนกว่างพูดจา หยางเฉินต่อสายโทรศัพท์ไปหาซุนซวี่แล้ว

“ไอ้หนุ่ม แกนี่ยังเสแสร้งจริงๆ ฉันจะดูหน่อยสิ แกจะโทรศัพท์หาผู้นำของพวกฉันได้หรือเปล่า”

ซุนกว่างไม่รีบร้อน พูดจายิ้มกริ่ม “แกอย่าบอกฉันว่า เจ้าบ้านซุนไม่รับโทรศัพท์ข้ออ้างงี่เง่าอะไรแบบนี้นะ”

ในมือถือดังติดต่อกันสักพักหนึ่ง ซุนซวี่ไม่ได้รับโทรศัพท์ทั้งนั้น

“ไอ้หนุ่ม อย่าแสดงเลย ผู้นำของพวกฉันรู้จักกับลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงคนหนึ่งได้ยังไงกัน? ฉันเตือนแกให้ผู้หญิงของแกมาอยู่เป็นเพื่อนฉันคืนหนึ่งแบบเชื่อฟังดีกว่า ไม่อย่างนั้นพิการแขนขาแล้ว งั้นคงไม่ดีเท่าไร”

ซุนกว่างพูดจาด้วยท่าทางเย้ยหยัน

หยางเฉินจำใจอยู่บ้าง นึกไม่ถึงว่าซุนซวี่กล้าไม่รับโทรศัพท์ของเขา บางทีอาจมีธุระอะไรอยู่จริงๆ มั้ง!

ตอนซุนกว่างเพิ่งพูดจบ มือถือของหยางเฉินดังขึ้นมากะทันหัน

หยางเฉินหยิบขึ้นดู คือซุนซวี่โทรมา เขามองซุนกว่างแบบมีความหมายลึกซึ้งพลางพูดว่า “โทรศัพท์ผู้นำของพวกแก”

“เสแสร้ง! เสแสร้งต่อไป! ฉันดูการแสดงของแกอยู่” เดิมทีซุนกว่างไม่เชื่อ

หยางเฉินกดเปิดลำโพงโดยตรง จากนั้นมีเสียงที่สะพรึงกลัวดังขึ้นมาแล้ว “คุณหยาง ขอโทษครับ เมื่อสักครู่ผมกำลังอาบน้ำ พอมองเห็นสายโทรศัพท์ของท่าน ก็โทรกลับมาหาท่านในวินาทีแรกเลยครับ ไม่ทราบว่าคุณหยางมีอะไรอยากแนะนำครับ?”

หยางเฉินพูดจานิ่งๆ “ฉันอยู่หน้าประตูโรงแรมเยี่ยนตู เจอคนโง่ที่บอกว่าเป็นคนตระกูลซุนเข้า ข่มขู่ว่าอยากให้ภรรยาฉันอยู่เป็นเพื่อนเขาคืนหนึ่ง”

“อะไรนะ? เป็นเจ้าสารเลวคนไหนครับ? นึกไม่ถึงกล้าพูดจาแบบนี้กับคุณหยาง เขาอยากตายเหรอ? คุณหยางครับ คุณเอาโทรศัพท์ให้เขา ผมจะคุยกับเขาครับ”

ชั่วขณะนั้นซุนซวี่ระเบิดอารมณ์โกรธ

หยางเฉินยิ้มกริ่มมองหน้าซุนกว่าง ยื่นมือถือเข้าไปแล้ว “เอา ผู้นำพวกแกมีเรื่องจะคุยกับแก!”

ซุนกว่างกลับหัวเราะเยาะเย้ย “แกแสดงได้เหมือนมาก นึกไม่ถึงยังมีคนร่วมมือแสดงละครกับแกด้วย”

พูดจบ เขารับโทรศัพท์จากมือหยางเฉินมา พูดด้วยท่าทางโอหัง “แกแม่งเป็นใครกัน? กล้าปลอมตัวเป็นผู้นำตระกูลซุน?”

“ฉันคือซุนซวี่ แกแม่งเป็นใคร?” ซุนซวี่ตะโกนอย่างโมโห

“ไอ้พวกโง่ ถ้าแกเป็นซุนซวี่ ฉันก็เป็นพ่อของซุนซวี่แล้ว มาร่วมมือกับไอ้โง่คนนี้หลอกฉัน?” เดิมทีซุนกว่างไม่เชื่อว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นซุนซวี่

ซุนซวี่ใกล้จะโมโหจนแทบบ้าแล้ว “ฉันคือซุนซวี่ผู้นำของตระกูลซุนจริงๆ!”

“ฉันเป็นพ่อของซุนซวี่จริงๆ!”

ซุนกว่างหัวเราะหึๆ พูดไป

“แกรอฉันไว้เถอะ ตอนนี้ฉันจะไปหาแกที่โรงแรมเยี่ยนตู” ซุนซวี่คำรามอย่างโกรธเคือง

“ฉันรอแกอยู่ที่นี่ ภายในสิบนาที ถ้าแกไม่มา ก็เป็นหลานฉัน!”

ซุนกว่างพูดจบ กดตัดสายโทรศัพท์ทันที

หลังซุนกว่างวางสายโทรศัพท์ไป ทำท่าโอหังได้ใจ “ไอ้หนุ่ม ตอนนี้ยังมีอีกสิบนาทีงานประมูลถึงเริ่มต้น ฉันให้เวลาพวกแกสิบนาที ดูสิว่าผู้นำตระกูลซุนในปากแก จะมาหรือเปล่า”

หยางเฉินพูดอย่างยิ้มกริ่ม “งั้นรอเป็นเพื่อนแกสักสิบนาทีแล้วกัน”

ครั้งก่อนที่ตระกูลเย่ ฉินซีเคยเห็นซุนซวี่คุกเข่าอ้อนวอน แน่นอนว่าย่อมไม่กังวลอะไร

“ฉินซี สามีคนนี้ของเธอไม่เพียงเป็นสวะ ยังเป็นคนโง่ด้วย นึกไม่ถึงกล้าแกล้งทำเป็นรู้จักกับเจ้าบ้านซุน”

“วันนี้ ฉันจะได้ดูละครสนุกฉากหนึ่งแล้ว”